Pamiętniki Łabędzi

Awatar użytkownika
Lion
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 456
Rejestracja: 15 lut 2015, 23:00

Re: Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Lion » 18 cze 2017, 11:55

Kolejna relacja, w której narobiłem sobie zaległości komentatorskich... :P

Chociaż pokrótce napiszę o poprzednich relacjach, których jeszcze nie skomentowałem:
Sposób myślenia Heleny Landgraab jest przerażający. :D Dobrze, że Łucja z Ignacym wspólnie tkwią w jej intrygach. Przyznam, że Łucja rzucająca taksówkarzowi portfel przyszłej teściowe kompletnie mnie rozwaliła. :haha: Fajnie, że simka zmierzyła się z demonami przeszłości i przez wizytę na weselu Wandy zostawiła nieprzyjemne zdarzenia za sobą. ;)
Avril rodząca trojaczki - masakra! soft9 Emma z pewnością będzie super ciocią! :D
Anastazja robi się nienormalna. :P Do tego głupia, strasznie łatwo dała się podpuścić, żeby zakraść się do gabinetu nauczycielki. A potem jeszcze ten pocałunek z Diablo - jestem przekonany, że tak naprawdę nic do niego nie czuje i bawi się uczuciami jego oraz Vivi...
Nie jestem pewny, czy Kasandra uderza do Lotty ze swoimi kąśliwymi uwagami, ponieważ się o nią troszczy, czy po prostu czuje satysfakcję, iż może jej dogryzać pod płaszczykiem martwienia się o przyjaciółkę. :curious:
Wątek Sereny i Marcina był dość zaskakujący. W sumie przez chwilę byłem pewny, że ostatecznie się spikną. Choć byłaby to nieźle pokręcona sytuacja. :P
Kobieta, z którą Anastazja widziała Iana to pewnie głupie nieporozumienie... :curious:

Teraz już o najnowszej relacji:
Pierwsza osoba, która pojawiła się na liście moich podejrzanych w sprawie porwania Tiany, to Emma. :P Ta dziwna babka ma niebieskie włosy, a sama Emma mimo iż była w odcinku wspomniana, ostatecznie się w nim nie pojawiła. ;) Niemniej, myślę, że jednak bardziej prawdopodobna jest Anastazja! Ian pewnie ma rację, iż sądzi, że nie mówi wszystkiego. Te jej teksty sprzed kilku relacji o planie, który odbije się na wszystkich...
James Brunet świetnie rozładował napięcie tej trudnej sytuacji. :haha: Choć dziwię się Ianowi, że w całym swoim stresie znalazł w sobie na tyle spokoju, aby nie rzucić się na niego z pięściami za jego wspaniałe metody. soft9 Ale przynajmniej poznał Sophie, może ona mu pomoże.

Awatar użytkownika
Galcia
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 1067
Rejestracja: 13 lut 2015, 20:57

Re: Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Galcia » 18 cze 2017, 20:22

Czasem po prostu ktoś z jakiś powodów może być dla nas „Nieosiągalny” a mimo to można się w nim zakochać, czy tam może nam się podobać :)
Nic mi nie mów, tyle razy durzyłam się w chłopakach, którzy okazywali się być gejami, że doskonale to rozumiem. xD
Czy kobieta, która porwała Tianę, to EMMA?! :O Znowu zwerbowali ją do jakiejś sekty czy co? :P
Dajecie dziecku poczucie bezpieczeństwa, a potem ot tak sobie je zabieracie, gdy zaczynacie zdawać sobie sprawę, że nie można udawać w nieskończoność!
Nie bardzo rozumiem, przecież Tiana i Naveen bardzo kochają swoje dzieci i dbają o nie, o co chodzi z tym zabieraniem? Jeśli ta pani chce ratować dzieci z patologicznych rodzin, mogła trafić lepiej. -.-
James Brunet! :haha:
I o co chodziło z tym podglądaniem mnie? Pan zawsze tak się wita z klientami?
- Ach, to taki nawyk. Wie pan „Zboczenie zawodowe”
Hahahaha! :rotfl: Dosłownie zboczenie!
Sama nie wiem, co sądzę o Sophie. Z jednej strony wygląda na bystrą babkę (nie to co Brunet :D ), ale budzi się we mnie podejrzenie, że ma coś wspólnego z porwaniem Tiany, dlatego chce zaangażować się w poszukiwania (a tak naprawdę planuje uwieść Naveena i sprawić, że zapomni o żonie).
Pisz szybko kolejny odcinek, chcę już wiedzieć, jakim cudem Aurora trafi do domku w lesie i zacznie rozmawiać ze zwierzętami. :D
Obrazek

Awatar użytkownika
Gunia
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 234
Rejestracja: 15 gru 2013, 13:59

Re: Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Gunia » 29 cze 2017, 20:08

Nie wiem co napisać. Tak jak poprzednicy twierdzę, że to Emma :D nie wiem czemu xD
James Brunet, haha :P szczerze, to nie podoba mi się ta cała Sophie i jest podejrzana...

Awatar użytkownika
MalaMi95
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 221
Rejestracja: 20 paź 2015, 20:19

Re: Pamiętniki Łabędzi

Postautor: MalaMi95 » 04 lip 2017, 23:30

Lion – Dziękuję za komentarz i witam z powrotem ;)
Zanim jednak zacznę „komentować twój komentarz”, wybacz mi tą jedną rzecz, ale muszę.
Nie Ian – Naveen. To on jest mężem Tiany x)
Przepraszam, że cię tak poprawiam, ja sama pewnie nie raz mylę imiona i inne rzeczy, ale po prostu musiałam x)
„Łucja rzucająca taksówkarzowi portfel przyszłej teściowe kompletnie mnie rozwaliła.”
Uuu… a skąd wiesz, że „teściowej”? a może Ignaś rzuci Łusię i wyjedzie? ;)

Emma i bycie ciocią… Nie wiem, czy Avril pozwoli jej na zbyt długie wizyty xD
"Nie jestem pewny, czy Kasandra uderza do Lotty ze swoimi kąśliwymi uwagami, ponieważ się o nią troszczy, czy po prostu czuje satysfakcję, iż może jej dogryzać pod płaszczykiem martwienia się o przyjaciółkę”
Szczerze? Ja też nie wiem xD Kasnadra na razie jest tak mało znaczącą postacią, że jakoś nie zastanawiałam się dokładniej nad jej charakterem.
Choć ja tam myślę, że jednak trochę się martwi ;)
„W sumie przez chwilę byłem pewny, że ostatecznie się spikną”
Właściwie, to tak miało być w pierwszej wersji xD
Po gadce z Antonim we „śnie”. Marcin miał postanowić, że spróbują, ale potem uznałam, że jednak nie do końca pasuje mi to do postaci Marcina i zrezygnowałam z tego pomysłu.
On jednak w moich oczach traktuje ją jak córkę, więc nagła zmiana od ojca do kochanka wydawała mi się zbyt dziwna.
Nawet dziwniejsza, niż z geja do hetero, czy tam bi x)

Chętnie bym coś skomentowała odnośnie waszych pomysłów na temat tożsamości porywacza, ale boje się, że jeszcze bym coś chlapnęła, a chyba fajniej będzie jak dowiecie się czytając, więc milczę ;)

Naveen chyba był zbyt zmęczony tym wszystkim, żeby jeszcze zostać zgarnięty przez policję za pobicie xD



Galcia – Jak mówiłam do Liona. Dowiecie się kto porwał czytając ;)
„Jeśli ta pani chce ratować dzieci z patologicznych rodzin, mogła trafić lepiej”
Pewnie mogła, ale nie trafiła x)

Dzisiaj będzie duuużo Sophie, więc przekonasz się czy jednak dobrze jej zaufać, czy raczej nie ;)
„Pisz szybko kolejny odcinek, chcę już wiedzieć, jakim cudem Aurora trafi do domku w lesie i zacznie rozmawiać ze zwierzętami.”
Ej, ej. Proszę mi tu nie spojlerować bajek! xD


Gunia – Nie mogę skomentować waszych pomysłów co do porywacza, bo jak mówiłam do Liona, jeszcze coś chlapnę xD

Ale prędzej czy później, wszyscy się dowiedzą ;)
„szczerze, to nie podoba mi się ta cała Sophie i jest podejrzana...”
Biedna Sophie. Ledwie się pojawiła, a już nikt jej nie ufa i nie lubi xD



W dzisiejszym odcinku poznamy nieco lepiej Sophie i zobaczymy jak nasi ulubieni detektywi szukają naszej Tiany.
Dodatkowo w spojlerze historyjka poboczna ;)

Zapraszam :)

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


Z pamiętnika Naveena
Detektywi lekcja pierwsza – Nigdy nie ufaj staruszkom.



„Pogoda na dziś: gorąc i upał! Temperatura w cieniu powyżej trzydziestu czterech stopni, a w słońcu, ałć! Może dojść nawet do trzydziestu ośmiu. Parzy! Tak więc drogi słuchaczu, jeśli wciąż tu jesteś, to lepiej zaopatrz się w olejek do opalania, strój kąpielowy i biegiem nad wodę! No chyba, że chcesz „Spiec raczka” Ha ha! Dobry żart!
Z miejsca gdzie nic się nie dzieje, mówił do was wasz ulubiony Pogodynek”
Naveen z irytacją zdjął słuchawki z uszu i wyłączył telefon.
- Trzydzieści osiem stopni! Widzisz? Właśnie dlatego uważam, że paradowanie po mieście w bluzach i dżinsowych spodniach, to głupi pomysł!

Obrazek

Obrócił się w stronę szczupłej brunetki, która z zapałem klikała w ekran swojego telefonu, jakby grała w jakąś bardzo zajmującą grę.
Gdy nie zareagowała na jego żale, trącił ją lekko ramieniem. Kobieta spojrzała na niego znad okularów.
- Słuchaj, ja wiem, że może ci się to wydawać bezsensowne, ale to dla dobra sprawy – odpowiedziała Sophie i ponownie zajęła się telefonem.

Obrazek

Naveen zacisnął pięści.
- Dla dobra sprawy?! Chcesz mi powiedzieć, że dla dobra sprawy ubieramy się jak jakieś chrzanione trojaczki w dresy, wyróżniając się w tłumie tak bardzo, jak to tylko możliwe i gonimy za typem, który podgląda staruszki w kąpieli?! – wrzasnął Naveen i wskazał ręką na stojącego nieopodal Bruneta.

Obrazek

Wyglądało na to, że detektyw właśnie namierzył swojego kolejnego podejrzanego i cichaczem przysiadł się do starszej pani karmiącej gołębie. Kobieta, widząc jego dziwne zachowanie, odsunęła się nieco i zerkała ostrożnie w jego stronę.

Obrazek

Sophie znów podniosła oczy znad telefonu i zerknęła w stronę Bruneta. Na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech.
- Oj, nie bądź taki. To urocze, że tak się stara.
Naveen zazgrzytał zębami. Właśnie miał na końcu języka bardzo nieładne słowo opisujące, co myśli o „Uroczych staraniach Bruneta”, ale powstrzymał się w ostatniej chwili. Nerwy w niczym tu nie pomogą. Wziął głębszy wdech dla uspokojenia i zaczął.

Obrazek

- Słuchaj Sophie. Dla ciebie i Bruneta, najwyraźniej sprawa porwania mojej żony jest szalenie zabawna. Tak zabawna, że świetnie bawicie się śledząc kogo popadnie i docinając sobie na każdym kroku. Nie rozumiem tego, ale nie mnie oceniać wasze postępowanie – tu zmarszczył brwi. – Jednak dla mnie, to nie jest jakaś pieprzona gra! Moja żona została porwana przez jakiegoś psychopatę, nie wiem gdzie jest, jak się czuje, czy… - urwał i spojrzał na swoje zaciśnięte w pięści dłonie. - Nawet nie wiem czy jeszcze żyje – spojrzał błaganie w jej oczy. – Więc proszę, jeśli chcecie mi pomóc to to zróbcie, a jeśli nie, to bądźcie ze mną szczerzy. Nie wytrzymam kolejnego dnia kręcąc się bez celu i robiąc sobie nadzieję, której po prostu nie ma – zakończył i czekał na reakcję kobiety.
Sophie westchnęła i w końcu odłożyła telefon.
- Naveen, ale właśnie my cały czas to robimy. Wiem, że dla ciebie może to wyglądać dziwnie, ale zapewniam cię, że przez cały ten czas wytrwale szukałam wszelkich informacji, co mogło się stać z twoją żoną – rzekła i wstała.

Obrazek

Zaskoczony Naveen podążył za nią wzrokiem.
- Że co? Niby kiedy? Jedyne co robicie od dwóch tygodni, to błąkanie się po mieście bez celu! – powiedział i podszedł do niej. Oboje zerknęli w stronę Bruneta.

Obrazek

Mężczyzna wciąż podążał za tą samą staruszką, która udając, że tego nie widzi, cichaczem sięgnęła do torebki po coś co wyglądało jak gaz pieprzowy.

Obrazek

Sophie przystanęła i odwróciła się w stronę Naveena.
- Dobra, słuchaj Naveen. Brunet jest jaki jest. Szczerze, to nie ma pojęcia, czy faktycznie szuka twojej żony, czy może biega za mrzonkami – uniosła dłoń, by uciszyć Naveena, który najwyraźniej chciał coś powiedzieć. – Ale jaki by nie był, jest bardzo ważny powód dla którego działam razem z nim zamiast samotnie – spojrzała w oczy Naveena. – Jego kontakty – rzekła i ponownie ruszyła. Mężczyzna i tym razem podążył za nią.
- Co? Niby jakie kontakty?

Obrazek

Sophie zerknęła na niego przelotnie.
- Wiesz, możesz się śmiać z Bruneta, ale to nie zmienia faktu, że ma opinię faceta, który rozwiązał mnóstwo trudnych spraw. Czy to przypadek, szczęście, a może jednak ma jakiś tajemny zmysł? Nie wiem, ale jakoś udało mu się zdobyć taką sławę. W końcu jest powód dla którego się z nim skontaktowałeś, prawda? – Naveen przytaknął. – No właśnie. Z tego powodu, jeśli chcę się czegoś dowiedzieć, to gadka „Działam z detektywem Brunetem” brzmi nieco lepiej, niż „Hej, to ja Sophie. Jedna nic nie znacząca pani detektyw. Może mi pomożesz?” – rzekła i posłała mu znaczące spojrzenie.

Obrazek

Naveen kiwnął głową. Zaczynał rozumieć o co chodzi Sophie. Mimo to, wciąż coś mu się tu nie zgadzało.
- Czekaj, wciąż czegoś nie rozumiem. Wiem, że kontakty Bruneta pewnie są pomocne, ale czy w ten sposób wszystkie sprawy jakie rozwiążecie nie idą przypadkiem na jego konto? Jak ktoś ma dostrzec, że tak naprawdę to ty jesteś świetnym detektywem, jeśli całą sławę wciąż będzie zgarniał Brunet? – spytał.

Obrazek

Sophie wzruszyła ramionami.
- Widzisz, jest jeszcze jeden powód dla którego ludzie nie do końca mi ufają i nie jest to tylko fakt, że nikt o mnie nie słyszał. Tak naprawdę, ludzie słyszeli i to dużo. Trochę nawet za dużo – rzekła i wpatrzyła się w swoje dłonie. – W wielkim skrócie. Kiedyś była taka jedna sprawa. Stanęłam wtedy po niewłaściwej stronie, a James był tym, który znalazł się po tej dobrej. Gdy wszystko się skończyło, zrozumiałam swój błąd, ale to nie znaczy, że ludzie zapomnieli. Rozumiesz?

Obrazek

Naveen potaknął. Sophie machnęła ręką i ruszyła przed siebie
- Zresztą, to nieważne. Powinniśmy się skupić na tym, by znaleźć twoją żonę – odeszła, jakby chciała zakończyć ten temat.

Obrazek

Naveen miał jednak jeszcze jedno pytanie.
- Sophie. Czy myślałaś kiedyś o tym, by to rzucić?

Obrazek

Nieoczekiwanie, obróciła się do niego z uśmiechem.
- Nigdy. Możesz mi nie wierzyć, ale pomaganie ludziom, to to, co zawsze chciałam robić. Niestety niezbyt lubię widok krwi, więc zawód lekarza odpadał – skrzywiła się, jakby to sobie wyobraziła. – Jednak tak długo jak będę w stanie komuś pomóc, Brunet może sobie zabrać całą chwałę dla siebie.

Obrazek

Następnie ruszyła przed siebie. Dziesięć minut później, zatrzymała się obok niewielkiego budynku i wskazując go, rzekła z radością w głosie. – A oto nasz dzisiejszy cel panie Naveenie. Miejsce, w którym dowiemy się co się stało z pańską żoną.

Obrazek

. . .


Naveen stał i patrzył w stronę okazałego budynku, a w tym czasie Sophie wykonała kilka ważnych telefonów. Okazało się, że dom należał do państwa Blackberry, u których pomieszkiwał niejaki Franciszek Bumelant, z którym to właśnie detektyw chciała porozmawiać. Niestety tak długo szwędali się z Brunetem po mieście, że mężczyzna zdążył wyjść nim do niego dotarli. Sophie z westchnieniem rozłączyła się i zbliżyła do Naveena.

Obrazek

- Dobra, skontaktowałam się z jednym z moich ludzi, który obserwuje pana Bumelanta. Okazało się, że wyszedł na chwilę do sklepu i zaraz powinien tu być.
Naveen posłał jej dziwne spojrzenie.
- Chcesz mi powiedzieć, że facet, który porwał moją żonę spaceruje sobie ot tak po mieście, a my mamy tu na niego grzecznie czekać?! – wykrzyknął zdumiony. Sophie pokręciła głową.
- Nie wiemy czy ją porwał. Powiedziałam tylko, że „Może” coś o tym wszystkim wiedzieć.

Obrazek

Naveen pokręcił głową.
- Dobrze, to wytłumacz mi wszystko od początku, skoro i tak czekamy, a „Może” zrozumiem o co ci chodzi.

Obrazek

Sophie przewróciła oczami. Następnie usiadła na pobliskiej ławce, z której był dobry widok na wejście do domu i poklepała miejsce obok siebie. Gdy tylko Naveen usiadł, zaczęła opowieść.
- Widzisz, swoje śledztwo, podobnie jak policja, zaczęłam od przepytywania waszych sąsiadów.

Obrazek

Jak już wiesz, niczego specjalnego się od nich nie dowiedziałam. Wszyscy zgodnie stwierdzili, że w tym czasie nie było ich w domu. Nie było więc świadków, którzy widzieliby jak ktoś podejrzany kręci się wokół waszego domu lub jak zabiera ze sobą pańską żonę. Najwyraźniej ktoś dobrze się przygotował, nim postanowił porwać panią Tianę.
W każdym razie, gdy przekonałam się, że faktycznie niczego więcej się od nich nie dowiem, zaczęłam szukać nietypowych rzeczy, które zdarzyły się tamtego dnia w okolicy…

Obrazek

Obrazek

- Coś jak spadające z nieba ryby, albo tornado? – spytał Naveen z przekąsem, przerywając opowieść. Sophie spojrzała na niego krzywo.
- Będziesz mi tak cały czas przerywał?
Uśmiechnął się.
- Bardzo prawdopodobne.

Obrazek

Kobieta znów przewróciła oczyma.
- Wracając. Szukałam czegoś na czym mogłabym się oprzeć. Widzisz, są pewne rzeczy, które z reguły się nie zmieniają. Poranne korki, odjazdy autobusów, spóźniający się studenci lub dostawy do sklepów. Oczywiście, jeśli któraś z tych rzeczy nagle się zmieni i na przykład „Zwykle niezawodny autobus 501 nagle się spóźni lub ci ucieknie” to nie jest to coś, o czym od razu zaczną pisać gazety. Nie jest to też rzecz, którą powinniśmy się martwić. Jednak, jeśli coś podobnego zdarzy się w momencie, gdy w okolicy zaginie kobieta, to czy nie wydaje się to zbyt dużym zbiegiem okoliczności? – spytała i spojrzała na Naveena. Mężczyzna słuchał jej z uwagą.
- Właśnie coś takiego próbowałam znaleźć. Coś co umknęło uwadze policji, ale wciąż może być ważne i co więcej znalazłam to.

Obrazek

Jak już mówiłam, poranne dostawy do sklepów są czymś normalnym. Nikogo nie zdziwi ciężarówka awiteksusu, z której wypakowują świeży chleb. Podobnie z dostawami ciast do cukierni.
Dlaczego więc, około godziny piątej po południu, jakieś dwie godziny po zniknięciu Tiany, jedna z nich postanowiła opuścić miasto?
I dlaczego była to ciężarówka, dostarczająca dostawy do innych lokali z cukierni pańskiej żony?

Obrazek

Naveen słysząc to zrobił duże oczy. Dostawa o tej porze z cukierni Tiany? Faktycznie zwykle zamówienia były realizowane wcześnie rano, tak by klienci z lokali, które podpisały umowę z Tianą miały jej świeże wyroby. Jednak po chwili zastanowienia, Naveen pokręcił głową.
- Nie, to akurat wcale nie jest takie dziwne. To pewnie miała być dostawa do Avril. Często, gdy ma zaplanowaną jakąś imprezę, to umawia się z Tianą na popołudniowa dostawę.

Obrazek

Sophie z zastanowieniem pokiwała głową.
- I właśnie tam skierowałam swoje kroki. Do kawiarni państwa znajomej – Avril Okawa - Rock.

Obrazek

Tak jak pan mówi, potwierdziła, że istotnie dostawa była przeznaczona dla niej. Może mi pan tylko przypomnieć, jak długo jedzie się z cukierni pana żony do kawiarni Avril?
Naveena zaskoczyło nieco pytanie detektyw, jednak odpowiedział.
- Około godziny, czasem nawet krócej.

Obrazek

Sophie pokiwała głową.
- No właśnie. Owszem, czas ten może być różny, jeśli na trasie trafimy na korki. Jednak była pewna ciekawa rzecz w tym wszystkim. Otóż dostawa, która wyjechała o piątej, dotarła do pani Avril cztery godziny później, o dziewiątej. Gdy pani Avril zapytała kierowcę co się stało, plątał się w zeznaniach nie chcąc do końca udzielić jasnej odpowiedzi. Wtedy pani Avril wydawało się to mało istotne. Rzeczywiście, mógł po prostu zaniedbać swoje obowiązki i zamiast jechać do celu zatrzymał się gdzieś po drodze.

Obrazek

Jednak posumujmy to sobie.
Około godziny czwartej, zostaje porwana kobieta, około piątej, z jej cukierni wyjeżdża ciężarówka i znika gdzieś na cztery godziny, a gdy w końcu się znajduje, kierowca nie chce udzielić odpowiedzi, gdzie przez ten czas był.
Coś dużo zbiegów okoliczności jak na jeden dzień, nie sądzi pan? – spytała po czym szybkim ruchem wstała.

Obrazek

Naveen obrócił się i zauważył, że do domu właśnie wraca mężczyzna będący najprawdopodobniej nikim innym jak Franciszkiem Bumelantem.

Obrazek

- I tu właśnie dochodzimy do pana Bumelanta. Kierowcy ciężarówki, która zniknęła tamtego dnia – zakończyła i spojrzała na stojącego obok Naveena. – Jest pan gotów się dowiedzieć, gdzie tego dnia był pan Bumelant?
- Bardziej niż kiedykolwiek – rzekł poważnie, po czym obrócił się i spojrzał za siebie. - Ale skoro naszym „Głównym detektywem” jest Brunet, to czy nie powinniśmy go zabrać ze sobą? – spytał.

Obrazek

W tym momencie dało się słyszeć krzyk. To ścigana przez Jamesa staruszka w końcu chyba uznała, że ma go dość i użyła swojego schowanego w torebce gazu pieprzowego. Naveen i Sophie obserwowali jak bezradny James zakrywa rękami oczy, z których ciurkiem ciekną mu łzy, podczas gdy staruszka oddala się niespiesznym krokiem grożąc mu pięścią.
- Zboczeniec! – krzyknęła jeszcze na odchodnym.

Obrazek

Sophie spojrzała w stronę Naveena.
- Może nic się nie stanie jak raz pójdę bez niego?
- No ale przecież nie możemy go tak zostawić – rzekł i znów spojrzał na leżącego teraz na ziemi Bruneta. Sophie uśmiechnęła się.
- To ty go popilnuj, a ja pójdę pogadać z Bumelantem – powiedziała radośnie i ruszyła w stronę budynku.

Obrazek

W pierwszej chwili Naveen zastanowił się czy faktycznie jej nie posłuchać. Zostawienie cierpiącego na środku placu Bruneta wydawało mu się „Niehumanitarne”. Wtedy jednak zauważył jak starsza kobieta z gazem pieprzowym, patrzy w jego stronę.
- Synku, a czy ty przypadkiem nie przyszedłeś z nim do parku? – spytała i zmierzyła wzrokiem jego ubranie, identyczne jak Bruneta. (Co było odgórnym rozkazem Bruneta, który z jakiegoś powodu uznał, że to dobry pomysł)

Obrazek

Naveen szybko pokręcił głową, po czym w mgnieniu oka obrócił się i pobiegł za Sophie. W końcu Brunet jest szanowanym detektywem. Na pewno sobie poradzi.

Obrazek

A on Naveen, nie będzie mu przeszkadzał w wypełnianiu obowiązków.

Obrazek

. . .


Tiana po raz setny tego dnia, próbowała otworzyć drzwi.
Raz po raz wkładała do zamka spinkę od włosów i wierciła nią na wszystkie strony. Niestety niewiele to dało. Kobieta nigdy nie uczyła się jak otwierać drzwi bez klucza, więc nie miała pojęcia co powinna robić.
Była jednak tak zdesperowana, że zrobiłaby wszystko byle się stąd wydostać.
Dobrze wiedziała, że poród zbliża się dużymi krokami. Jeśli się nie myliła, to został jej tylko tydzień. Może nawet mniej.
Tiana oczywiście mocno wierzyła, że Naveen i cała rodzina ją znajdą. Mimo to, wciąż nie mogła przestać martwić się, co zrobi jeśli dziecko postanowi urodzić się wcześniej?
Nie chciała nawet o tym myśleć.
Dlatego by nie dopuścić do takiego scenariusza, zaczęła układać plany ucieczki.

Obrazek

W dwa dni po porwaniu, zorientowała się, że „Maleficent” wcale nie jest w pobliżu cały czas. Porywacz zjawiał się rano, około godziny ósmej. Dawał Tianie jedzenie i wodę po czym znikał gdzieś na cały dzień.

Obrazek

Potem przychodził koło godziny szesnastej by podać jej obiad i… porozmawiać.
Nie były to jednak całkiem zwyczajne rozmowy. Głównie z uwagi na fakt, że Tiana jakoś nie miała ochoty rozmawiać z porywaczem, który chce odebrać jej dziecko.
Polegało więc, to głównie na tym, że Tiana siedziała i słuchała, a Maleficent mówiła.
Zwykle jakieś głupoty o tym, że naprawi cały świat, a ona Tiana kiedyś zrozumie, że to wszystko było dla wyższego dobra.

Obrazek

Tiana jednak wcale nie chciała niczego rozumieć. Chciała po prostu wrócić do domu.
Przytulić się do Naveena, poczytać bajkę na dobranoc Florze i posprzeczać z Diablo, że znów rozrzuca ciuchy po całym pokoju. Usiąść na ławce w ogrodzie i obserwować kwitnące kwiaty. Upiec ciasteczka według nowego przepisu i patrzeć jak wszyscy zajadają. W spokoju urodzić Aurorę, przytulić ją mocno do serca i martwić się jedynie o głupi kolor kocyka.
Czy chciała zbyt wiele?
W tej chwili spinka pękła, a wraz z nią cała nadzieja Tiany na ucieczkę.
- Nie! – ze złością uderzyła w drzwi, lecz nic to nie dało. Pozostały tak samo niewzruszone jej fatalnym położeniem jak wcześniej. Kobieta, niczym małe dziecko skuliła się na podłodze i załkała.
Miała dość.
Była zrozpaczona, samotna i zła.
Co ona takiego zrobiła, że zasłużyła sobie na ten los?

Obrazek

W tym momencie, jakby na zawołanie w drzwiach stanęła Maleficent. Widząc Tianę skuloną na podłodze wyglądała na zaskoczoną, lecz nie skomentowała tego.
Przeszła obok jak gdyby nigdy nic, zostawiła talerz z jedzeniem i zawróciła by wyjść.
Wiedziała, że Tiana jej nie zaatakuje i nie spróbuje ucieczki w obawie, że mogłaby w ten sposób zrobić krzywdę dziecku.
Nie wiedziała jednak, że w tej chwili wszystko w Tianie jakby pękło. Jedyne o czym myślała, to aby się stąd wydostać.

Obrazek

Wykorzystując moment nieuwagi porywacza wstała i chwyciła leżącą na stoliku szklankę z piciem. Z szybkością błyskawicy wyciągnęła rękę i chwyciła Maleficent za jeden z jej rogów, a potem za niego pociągnęła.
- Nie odbierzesz m dziecka, żmijo! – wymierzyła i trzasnęła porywacza szklanką.

Obrazek

Zaskoczona atakiem Maleficent, nie obroniła się przed nim zupełnie, lecz udało jej się osłonić oczy przed lecącymi wszędzie fragmentami szkła. Wykorzystując fakt, że sok chwilowo ją oślepił, Tiana spróbowała uciec.

Obrazek

Niestety porywacz rzucił się na nią na oślep i złapał w ostatniej chwili.
- Nie ma mowy! Nie uciekniesz mi!

Obrazek

- Puszczaj! – krzyknęła Tiana, próbując się oswobodzić z uścisku. Chwyt Maleficent był jednak jak z żelaza. Próbowała kopać, drapać, a nawet gryźć, lecz mimo to nie udało jej się.

Obrazek

Widząc, że pomału przegrywa walkę o wolność, ostatkiem sił rzuciła się całym ciężarem na porywacza. Maleficent omsknęła się noga i obie poleciały na podłogę.

Obrazek

W jakiś sposób jednak lecąc, porywacz wyślizgnął się spod niej, tak, że to Tiana najbardziej ucierpiała w wyniku tego upadku.
Maleficent wstała z triumfalnym uśmiechem. Wystarczyło jednakże jedno spojrzenie, by zrzedła jej mina.

Obrazek

Tiana podniosła się i z rozszerzonymi oczami, kurczowo trzymała się za brzuch.

Obrazek

Najwyraźniej stres targający ostatnio matką w końcu osiągnął szczyt i zebrał swoje plony.
Tiana zaczęła rodzić.
- Nie… nie! – powtarzała jak mantrę i gładziła po brzuchu. – Ciii... Jeszcze nie teraz kochanie… Błagam! Jeszcze nie! – krzyczała jednocześnie wiedząc, że nic jej to nie da.

Obrazek

Nagle uświadomiła sobie, że Malificent patrzy na nią z równym przerażeniem w oczach.
Po chwili jednak jakby do porywacza dotarło co się właśnie dzieje, a na twarzy pojawiła się radość.
- Nareszcie się zaczęło! – wykrzyknęła radośnie, po czym pomogła Tianie przemieścić się na łóżko. – Kładź się. Musimy powitać tego malucha na świecie! – rzekła i siłą spróbowała pchnąć Tianę na poduszki.

Obrazek

Kobieta jednak nie zamierzała się tak łatwo poddać. Wiedziała co się stanie, gdy tylko urodzi. Malificent odbierze jej dziecko i już nigdy więcej go nie zobaczy. Nie mogła do tego dopuścić.
Z wysiłkiem szarpnęła się i odepchnęła porywacza. Malificent przygotowana na ten ruch, chwyciła Tianę za rękę i mocno ścisnęła.
- Przestań! Nie szarp się! – krzyknęła, lecz Tiana ani myślała jej posłuchać.
- Zostaw mnie! Nie oddam ci dziecka! – wrzasnęła kobieta i wymierzyła cios.

Obrazek

Uderzyła Malificent w brzuch, tak, że ta zgięła się wpół. Wykorzystując okazję, spróbowała odepchnąć ją jeszcze raz. Malificent spadła z łóżka i zahaczyła o coś stopą, przez co z hukiem runęła na podłogę.
Tiana czując nagły przypływ sił, zerwała się by uciec przez wciąż otwarte drzwi. Już miała prawie że biec, gdy nagle zamarła.
Maska porywacza, leżała na ziemi.

Obrazek

Spojrzała w stronę siedzącej na podłodze Malificent i zakryła usta dłonią.
- Ty… To ty za tym wszystkim stoisz?! – wykrzyknęła Tiana, wpatrując się w niczym nie zasłoniętą twarz porywacza.

Obrazek

Malificent w końcu wstała na nogi, a na jej ustach pojawił się uśmiech. Podniosła leżącą na ziemi maskę i założyła ją z powrotem.
- A więc jednak się wydało. Cóż, w zaistniałej sytuacji i tak nie ma to większego znaczenia – rzekła i chwyciła Tianę za rękę. – Urodzisz, a ja zabiorę dziecko i wyjadę. Nigdy mnie nie znajdziecie.

Obrazek

Tiana martwym wzrokiem wpatrywała się w swojego oprawcę.
- Jak… Jak mogłaś?! Jak mogłaś mi to zrobić?! Jak mogłaś zrobić to nam wszystkim?! – krzyczała, a po jej policzkach spływało coraz więcej łez. – Nie wierzę… To musi być jakiś chory żart! Błagam… Powiedz, że to żart!

Obrazek

Malificent milczała. Nie próbowała się usprawiedliwiać, ani nic wyjaśniać. Po prostu tam stała.
I w tym momencie Tiana zrozumiała, że przegrała.
Tego dnia, nie straci jedynie dziecka.
Bez słowa pozwoliła poprowadzić się z powrotem na łóżko.

Obrazek

Podróż Aurory, właśnie się rozpoczęła.



Koniec odcinka 45
Ciąg dalszy nastąpi...




Spoiler:
Obrazek

Awatar użytkownika
Lion
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 456
Rejestracja: 15 lut 2015, 23:00

Re: Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Lion » 17 lip 2017, 23:48

MalaMi95 pisze:Nie Ian – Naveen. To on jest mężem Tiany x)
Ale wtopa! A przecież dobrze o tym wiedziałem. :D Chodziło mi o właściwego sima, tylko imiona pokręciłem. ;)
MalaMi95 pisze:Uuu… a skąd wiesz, że „teściowej”? a może Ignaś rzuci Łusię i wyjedzie? ;)
A w sumie nie wiem. :P Użyłem określenia 'teściowa' bezrefleksyjnie, choć uważam, że Łucja i Ignaś bardzo do siebie pasują.

A teraz o ostatnim odcinku!
Chyba jestem złym człowiekiem, bo historia Sophie o tym, iż nie interesuje jej, że wszyscy przypisują jej sukcesy Brunetowi, bo po prostu chce pomagać, słabo mnie przekonuje. :P Uwierzyłbym jeszcze, gdyby jej zasługi nie były nikomu przypisywane, ale przecież normalna osoba jest wkurzona i sfrustrowana, gdy efekty jej starannej pracy idą na konto kogoś innego. Nawet jeśli w przeszłości zrobiło się błąd, przez który trudno odbudować swoją pozycję. ;)
Mimo wszystko uważam też, że Brunet jest niedoceniany! :D Zgrywa średnio rozgarniętego, a całe te stroje i inne jego pomysły to pewnie plan, aby podnieść morale zespołu czy coś… :D Starsza pani, która potraktowała go gazem pieprzowym, widocznie nie zrozumiała. xD
Cieszę się, że w śledztwie jest przełom, ale trochę dziwię się, że policja nie porozmawiała z Avril o jej ostatnim kontakcie z Tianą i że wówczas nie wyszła sprawa z podejrzanym opóźnieniem. Zaskakuje mnie też, iż Avril nie próbowała dodzwonić się do Tiany, gdy zamówione przez nią wypieki tak bardzo się spóźniały, a jeśli próbowała, jeszcze bardziej mnie dziwi, że nikogo nie poinformowała, iż taka sytuacja miała miejsce w dniu porwania simki. Jedyne wytłumaczenie jakie widzę, to że mając na głowie biznes, trojaczki i Emmę, mogła stracić rachubę odnośnie godzin i dat. ;)
Ech, już myślałem, że Tiana ucieknie! :( Fakt, że pewnie i tak nie trafiłaby do domu i gdzieś by zbłądziła, ale i tak myślę, że byłoby to dla niej bezpieczniejsze. Szkoda, że się nie udało…
Jestem mega ciekawy, kim jest porywaczka. Osobiście obstaję przy swoich pierwszych podejrzeniach, ale i tak umieram z ciekawości, aby w końcu poznać prawdę!

Odnośnie bonusu - strasznie, ale to strasznie, strasznie, strasznie współczuję Kamilowi... :D

Awatar użytkownika
MalaMi95
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 221
Rejestracja: 20 paź 2015, 20:19

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: MalaMi95 » 18 sie 2017, 12:19

Lion
„Łucja i Ignaś bardzo do siebie pasują”
A z tym akurat się zgadzam ;)
„Chyba jestem złym człowiekiem, bo historia Sophie o tym, iż nie interesuje jej, że wszyscy przypisują jej sukcesy Brunetowi, bo po prostu chce pomagać, słabo mnie przekonuje”
Nie, nie jesteś. Ja sama bym nie wierzyła, gdybym była czytelnikiem xD
Do tego jeszcze wymyśliłabym teorie jak to Sopie tak naprawdę jest we wszystko zamieszana i chce porwać Naveena :P

Ale tak ogólnie, to dziś dowiesz się nieco więcej o tym, czy Sophie faktycznie to nie przeszkadza ;)
„Mimo wszystko uważam też, że Brunet jest niedoceniany!”
O tym też troszeńkę będzie. Chodzi mi głównie o jego jedną „umiejętność” którą dziś przedstawię x)
„Zgrywa średnio rozgarniętego, a całe te stroje i inne jego pomysły to pewnie plan, aby podnieść morale zespołu czy coś…”
Nie jestem pewna czy on coś udaje, ale jak pisałam z nim rozdziały to w głowie wciąż miałam piosenkę „Inspektor gadżet” xD
„Jedyne wytłumaczenie jakie widzę, to że mając na głowie biznes, trojaczki i Emmę, mogła stracić rachubę odnośnie godzin i dat.”
Chciałabym mieć teraz jakąś błyskotliwą odpowiedź, która sprawi, że wyjdzie jakoby to wszystko było zaplanowane ale… to po prostu moje niedopatrzenie xD
Tyle o tym wszystkim myślałam (Bo już od paru miesięcy miałam zaplanowane, że Tiana będzie porwana itd.) a mimo to zapomniałam o takiej rzeczy.
Tak to jest jak się za dużo myśli i ma w głowie parę wersji, po czym niektóre się łączy, z innych rezygnuje i ostatecznie o paru rzeczach zapomina.

Ale miło, że próbowałeś mnie wytłumaczyć. Faktycznie możemy założyć, że Avril miała tyle na głowie, że jakoś o tym nie pomyślała. x)
„Strasznie, ale to strasznie, strasznie, strasznie współczuję Kamilowi”
Ja też xD




W dzisiejszym odcinku zobaczymy co stanie się z Tianą i powitamy na świecie nowe księżniczkowe pokolenie!
Zapraszam :)

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .



Z pamiętnika Diablo
Przyjaciele.


Od rana Diablo czuł, że ten dzień jest inny niż poprzednie, choć sam nie wiedział co spowodowało tę zmianę. Spadek temperatury na zewnątrz? Nagła cisza, choć zwykle o tej porze wszędzie słychać śpiew ptaków?

Obrazek

A może czarnowłosa dziewczyna, która siedziała tuż obok niego na ławce?
Chłopak obrócił się i spojrzał na skuloną Anastazję. Tak, ten dzień zdecydowanie był inny, gdyż był to pierwszy raz od czasu porwania Tiany, gdy postanowiła się z nim spotkać.
Owszem, to prawda, że wszyscy w domu, łącznie z nim, bardzo przeżywali całą tę sytuację.
Ciocia Lotta co chwila dzwoniła lub przychodziła, by spytać, czy już coś wiadomo.
Kuzynka Tiany - Jadwiga, wzięła sobie urlop w pracy, by pomóc w zajmowaniu się Florą i nie raz gotowała im obiady, gdyż nikt z nich nie miał do tego głowy.
Natomiast jego tato, gdy tylko wychodził z pracy gnał gdzieś na spotkanie z detektywami, którzy ponoć mogli im pomóc znaleźć mamę.
Z nich wszystkich jednak, całą sprawę najbardziej przeżywała Anastazja. Diablo widział to wyraźnie. Mimo, że nikt nie twierdził, iż to jej wina, to jednak dziewczyna obwiniała się za całą sytuację. Nie tylko odsunęła się od nich, ale praktycznie w ogóle zaczęła unikać kontaktu z resztą rodziny. Do tego strasznie schudła, tak, że ciocia Lotta razem z Aleksandrem siłą zaciągnęli ją do lekarza, choć dziewczyna upierała się, że nic jej nie jest.

Obrazek

Chłopak bardzo martwił się stanem dziewczyny. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie miał pojęcia jak jej pomóc.
Anastazja jakby kompletnie zamknęła się w sobie. Otoczyła skorupą nawet twardszą niż ta, którą przybrała, gdy jako dziecko dowiedziała się, że jej rodzice się rozwodzą, a on głupi jeszcze na dokładkę wyznał jej swoje uczucie.
Dlatego był bardzo zaskoczony, gdy tego ranka zadzwoniła i zapytała czy mógłby się z nią spotkać. Oczywiście natychmiast się zgodził.
I tak właśnie trwali na ławce pogrążeni w ciszy. Diablo początkowo myślał, że Annie w końcu sama się odezwie, dlatego również milczał. Gdy jednak czas mijał, a dziewczyna wciąż nie wyglądała jakby chciała rozmawiać postanowił się odezwać.
- Annie? – spytał delikatnie i poczekał, aż ta na niego spojrzy. – Dlaczego chciałaś się dziś ze mną spotkać? Stało się coś?
Anastazja rzuciła mu szybkie spojrzenie, po czym ponownie wpatrzyła się w swoje dłonie.
- Czy zabrzmi to dziwnie jeśli powiem, że byłam ciekawa czy przyjdziesz?

Obrazek

Diablo zmarszczył brwi.
- Czemu miałbym nie przyjść?
Annie wykonała ręką nieokreślony gest.
- Nie wiem, po prostu… Niby nikt nie obwinia mnie za to co się stało, ale widzę jak czasem wujek Naveen na mnie patrzy… Jakby był zły, że nie jestem wstanie pomóc wam znaleźć ciocię – zerknęła na niego. – Zastanawiałam się, czy myślisz podobnie.

Obrazek

Diablo patrzył na nią zaskoczony.
- Annie, nikt nie obwinia cię za porwanie mamy. Jestem pewien, że nawet mój tato nie jest na ciebie zły. On po prostu strasznie się martwi, zresztą jak my wszyscy i odkąd mama zniknęła jest trochę nerwowy. – Uśmiechnął się lekko. – Gdybyś się trochę mu przypatrzyła, to pewnie zauważyłabyś, że mnie też rzuca podobne krzywe spojrzenia.
Annie odpowiedziała uśmiechem.
- Dzięki Diablo. Dobrze jest mieć takiego przyjaciela jak ty.

Obrazek

Chłopak poczuł lekki ukłucie na dźwięk tego słowa. „Przyjaciel” niby pozytywne znaczenie, a jednak dla niego zabrzmiało to jak policzek.
To prawda, że od ich ostatniego pocałunku minęło trochę czasu i od tamtej chwili nie dochodziło między nimi do żadnych romantycznych sytuacji. Mimo to, gdzieś wgłębi duszy miał nadzieję, że to coś znaczyło.
Anastazja chyba musiała wyczuć jego nastrój.
- Powiedziałam coś nie tak?
Diablo westchnął.
- Właściwie, to tak – zaczął, Annie patrzyła na niego z pytaniem w oczach, co trochę go zirytowało. – Najpierw mnie całujesz, a potem nagle nazywasz tylko „Przyjacielem”. Nie wiem jak dla ciebie, ale dla mnie zdecydowanie coś tu jest nie tak.

Obrazek

Anastazja wyglądała na szczerze zaskoczoną.
- A jak mam cię nazywać? Przecież nie będę odbijać przyjaciółce chłopaka – rzekła nieco rozdrażnionym tonem.
Brwi Diablo powędrowały do góry.
- Jakiej przyjaciółce?
Spojrzała na niego z urazą w oczach.
- Nie wymiguj się. Vivi powiedziała mi, że jesteście razem.

Obrazek

Przez chwilę Diablo wyglądał na autentycznie zdziwionego jej odpowiedzią, ale już po chwili na jego twarzy pojawił się grymas.
- To bzdura! Nie spotykam się z Vivi! Naprawdę powiedziała ci coś takiego?
Annie zaskoczona jego odpowiedzią próbowała się wykręcić.
- Tak… To znaczy… Może ja coś źle zrozumiałam?
- Powiedziała tak czy nie? – spytał Diablo nieco ostrzej niż zamierzał.
Annie w końcu poddała się i kiwnęła głową.
- Tak. Powiedziała, że jesteście razem dlatego się wycofałam… - tu jednak szybko obróciła się w jego stronę i spojrzała z błaganiem w oczach. – Ale proszę nie złość się na nią! Wszyscy jesteśmy przyjaciółmi i nie chcę, żeby coś się popsuło przez jedno nieporozumienie.

Obrazek

Chłopak pokręcił głową.
- No nie wiem, Annie. Obiecuję, że nie powiem, że to ty mi o tym powiedziałaś, ale chyba powinienem iść z nią pogadać. Ja nic nie czuję do Vivi i chyba powinna o tym wiedzieć…

Obrazek

Annie ze zrozumieniem pokiwała głową.
- Chyba masz rację – rzekła, ale zaraz spojrzała na niego ponownie z prośbą w oczach. – A może ja z nią pogadam? Wiesz, przede mną będzie jej łatwiej przyznać się do tego kłamstwa niż przed tobą.
Początkowo Diablo chciał odmówić, potem jednak wyobraził sobie jak niezręczna będzie taka rozmowa z Vivi. W końcu uznał, że może lepiej, żeby to dziewczyny wszystko sobie wyjaśniły.
Spojrzał na Annie i przytaknął.
- Zgoda. Ale jeśli dalej będzie rozpuszczać takie plotki, to naprawdę pójdę z nią pogadać.
Annie uśmiechnęła się.
- Nie martw się, nie będzie. Zajmę się tym.

Obrazek

Następnie wyciągnęła swoją drobną dłoń i położyła na dłoni Diablo. – Czy to znaczy, że jesteś wolny? A może masz więcej takich wielbicielek jak Vivi? – spytała lekko mrużąc oczy.
Diablo chwycił jej dłoń w swoje ręce.
- Nic mi nie wiadomo o żadnych wielbicielkach, ale wiem, że gdyby pewna dziewczyna się zgodziła już od dawna nie byłbym wolny.

Obrazek

Annie zaśmiała się. Właśnie chciała o coś zapytać, ale w tym momencie usłyszeli czyiś głos.
- Annie!
Dziewczyna jak oparzona puściła rękę Diablo i cofnęła się. Gdy spojrzała na wołającą ją postać, zobaczyła Zane’a, swojego chłopaka.

Obrazek

Z rumieńcem na twarzy popatrzyła w stronę Diablo.
- Wybacz, zapomniałam, że z nim też się na dziś umówiłam.
Diablo zrzedła mina na tę wiadomość.
- Aha – rzekł tylko krzyżując ręce.
Anastazja patrzyła na niego z błaganiem w oczach.
- Nie złość się. Myślałam, że jesteś z Vivi i dlatego nie powiedziałam mu, że między nami koniec.

Obrazek

Diablo zagotował się słysząc to. Gdyby nie Vivi już dawno mógłby być z Anastazją. Marzył o tym tak długo, a ona tak po prostu chciała to zniszczyć. I dlaczego? Bo jej się spodobał? Bo się w nim zakochała? Diablo mógł ją zrozumieć, ale nic nie tłumaczy kłamstwa.
Zamiast powiedzieć mu o swoim uczuciu i zmierzyć się z prawdą, wolała kłamać i odganiać od niego inne dziewczyny. Kto wie co jeszcze wymyśliła, by zniszczyć „konkurencję” tylko o tym nie wiedzą?
Do czego posunęłaby się dalej, gdyby razem z Annie jej nie przejrzeli?
Chłopak zacisnął pięści. Co prawda obiecał Anastazji, że to ona zajmie się sprawą Vivi i słowa dotrzyma. Wiedział jednak, że już nigdy nie będzie mógł patrzeć na przyjaciółkę tak samo jak kiedyś.
Tymczasem Annie patrzyła na niego i czekała na to co powie. Chłopak spojrzał w stronę Zane’a.
- A teraz mu powiesz?

Obrazek

Anastazja zerknęła na swojego chłopaka, a potem szybko pochyliła się w stronę Diablo i szepnęła mu coś na ucho.
Następnie wyprostowała się i uśmiechnęła zmieszana.
- Chyba muszę już iść. Dziwnie będzie wyglądać jak go tak zignoruje.

Obrazek

Diablo tylko kiwną głową, a Anastazja odwróciła się i odeszła.
Po chwili zbliżyła się do Zane’a, dała mu szybkiego całusa, a potem trzymając się za ręce zniknęli za rogiem.

Obrazek

Diablo oparł się o ławkę i zamyślił na chwilę.
„Jak to wszystko się skończy, obiecuję, że będziemy razem”.
Chłopak spojrzał przed siebie i zagapił się na chmury. Wyglądało na to, że będzie dziś padać.
„Tylko kiedy to się skończy?” przemknęło mu przez głowę i pomyślał o mamie, Florze, swojej nienarodzonej siostrzyczce i tacie, który gdzieś tam krąży z detektywami, próbując się czegoś dowiedzieć.
„Tato, znajdź ją” pomyślał i udał się do domu, by pomóc Jadwidze przygotować obiad.

Obrazek




Z pamiętnika Naveena
Detektywi lekcja druga - Wyścig z czasem, czyli jak poderwać i nie oberwać.


Naveen wysiadł z samochodu i rozejrzał się po okolicy.
Nie zobaczył niczego szczególnego. Kilka domków, jakiś jeden okoliczny sklep działający dwadzieścia cztery godziny na dobę, paru spacerowiczów i stacja benzynowa na której się zatrzymali. Nic, co wyglądałoby na tyle podejrzanie, by pomóc im znaleźć Tianę.

Obrazek

Zerkną w stronę Sophie, by jej o tym powiedzieć, lecz zamilkł widząc, że kobieta wcale nie stoi obok niego, ale rozmawia z właścicielem sklepu.

Obrazek

Po chwili wróciła do Naveena z uśmiechem na ustach.
- Tak jak mówił Bumelant. W dzień porwania Tiany, zatrzymała się tu jego ciężarówka. Jakaś kobieta chwilę z nim rozmawiała, a potem razem odjechali.
- Myślisz, że to ta kobieta mogła go czymś odurzyć, a potem wsadziła do ciężarówki Tianę i gdzieś ją zawiozła? – spytał. Sophie zastanowiła się.
- Nie jestem pewna, ale bardzo możliwe, że była w to wszystko zamieszana.

Obrazek

- Co znaczy „Zamieszana”? Chcesz powiedzieć, że porywaczy było więcej?
Sophie spojrzała na niego i kiwnęła głową.
- Tak myślę. Jakoś trudno mi uwierzyć, że jakaś pojedyncza osoba byłaby wstanie porwać Tianę i kompletnie nikt tego nie zauważył. Podejrzewam, że ktoś musiał mu pomagać. Ale co ważniejsze, ta osoba albo dobrze was zna, albo musiała przez jakiś czas was obserwować, nim postanowiła wdrożyć swój plan w życie. Czy nie miałeś nigdy wrażenia, że ktoś cię obserwuje?

Obrazek

Naveen zastanowił się. Niestety nic nie przychodziło mu do głowy. Jedyną sytuacją, gdy zauważył, że ktoś go obserwuje był Brunet w kawiarni Avril. Jednak to raczej nie mogło im w żaden sposób pomóc.
- Nie. Po tym jak Tiana zniknęła czułem na sobie spojrzenia ludzi, ale wcześniej nigdy.

Obrazek

Sophie ze zrozumieniem pokiwała głową.
- No nic. W takim razie jedziemy dalej – powiedziała i ruszyła w stronę auta. Zaskoczony Naveen podążył za nią.
- Ale dokąd?
Sophie zerknęła na niego przez ramię.
- Właściciel sklepu powiedział mi, w którą stronę odjechała ciężarówka. Bumelant mówił nam, że podczas trasy budził się co jakiś czas, a kolejną charakterystyczną rzeczą jaką zapamiętał po tej stacji benzynowej, była zawieszona gdzieś po drodze różowa flaga – zatrzymała się i spojrzała na Naveena. – I właśnie tego będziemy szukać.

Obrazek

Naveen zmarszczył brwi.
- Ty tak na poważnie? Jakie mamy szanse by znaleźć coś takiego?!
Sophie wzruszyła ramionami.
- A ile różowych flag zwykle spotykasz po drodze?

Obrazek

Naveen zastanowił się. Właściwie, to nie miał pojęcia. Zwykle był na tyle skupiony na prowadzeniu auta, że nie rozglądał się za flagami.
Sophie jednak wcale nie oczekiwała, że odpowie na jej pytanie.
- Zresztą, to i tak jedyny ślad jaki mamy. Jeśli będziemy mieć szczęście, to znajdziemy tę flagę i być może kogoś w okolicy, kto widział przejeżdżającą wtedy ciężarówkę, tak by móc poszukać kolejnego punktu, który zapamiętał Bumelant – zerknęła na niego. – To jak będzie? Wsiadasz czy nie?
Mężczyzna patrzył na nią chwilę, po czym westchnął.
- Jadę z tobą – rzekł, lecz nim wsiadł do auta zerknął za siebie.

Obrazek

- A co robimy z nim? – spytał, patrząc się na Bruneta, który popijając kupioną kawę, radośnie rozmawiał sobie z jedną z klientek.

Obrazek

Obrazek

Sophie niedowierzając, zerknęła do środka samochodu, a potem znów na Bruneta.
- A jak on niby wylazł? Jestem pewna, że dobrze zawiązałam węzeł!

Obrazek

Naveen uśmiechnął się lekko.
- Widocznie nie jest, aż tak do niczego jak myślisz. Iść po niego? – spytał, lecz jedno spojrzenie w oczy Sophie utwierdziło go w przekonaniu, że lepiej będzie jeśli grzecznie wsiądzie do auta i na nich poczeka.

Obrazek

Na twarzy kobiety pojawił się niebezpieczny uśmiech.
- Nie, nie trzeba. Sama po niego pójdę – rzekła zaciskając pięści. - Już ja mu pokażę, co myślę o podrywaniu panienek w godzinach pracy! – Następnie ruszyła w stronę nic nie podejrzewającego mężczyzny.

Obrazek

Naveen westchnął, a następnie wrócił do pojazdu i włączył sobie radio.
To mogło chwilę potrwać.

Obrazek

. . .



Malificent trzymała na rękach płaczące niemowlę. Tuliła je do serca i kołysała delikatnie, jak gdyby to było jej własne dziecko. Po kilku minutach maleństwo nieco się uspokoiło i zaczęło odpływać w błogi sen, zupełnie nie podejrzewając w jakim niebezpieczeństwie się znalazło.

Obrazek

- Oddaj… Proszę, oddaj mi ją… - szepnęła leżąca na łóżku Tiana. Kobieta zdecydowanie nie wyglądała najlepiej. Poród bardzo ją zmęczył. To prawda, że Aurora nie była jej pierwszym dzieckiem, lecz w przypadku poprzednich porodów była pod opieką lekarzy, a teraz miała do pomocy jedynie porywacza, który niezbyt się na tym wszystkim znał.

Obrazek

Malificent zerknęła na kredowobiałą twarz Tiany, a w jej oczach pojawiło się coś na kształt niepokoju.
- Nie martw się. Nic ci nie będzie, zadzwoniłam już po karetkę. Powinni zjawić się niedługo i pomogą ci dojść do siebie – rzekła uspokajająco. Tiana jednak jakby nie słuchała, wciąż tylko wpatrywała się w swoją malutką córeczkę.
- Proszę… Daj mi ją potrzymać choć chwilkę… Proszę… - szeptała niczym zaklęcie, które pozwoli jej odzyskać córeczkę.
Słysząc jej błaganie, porywacz zawahał się. Przez chwilę wyglądało nawet na to, że faktycznie pozwoli jej potrzymać dziecko, potem jednak cofnęła się i pokręciła głową.

Obrazek

- Nie ma na to czasu. Muszę zniknąć nim zjawi się karetka – chciała odejść, lecz Tiana chwyciła ją za rękaw. Malificent spojrzała na nią. Tiana szybkim ruchem zdjęła z szyi naszyjnik i położyła go na wyciągniętej dłoni porywacza. Po jej policzkach spływały łzy.
- Błagam… Daj jej to… Daj jej to, gdy dorośnie… - Następnie uniosła się nieco na łokciu i musnęła dłonią główkę Aurory. – Moja malutka… Wszystko będzie dobrze… Zrobię wszystko by cię odzyskać. Czekaj na mnie, dobrze? – Następnie kobieta z powrotem opadła na łóżko. Oczy Malificent zaszkliły się nieco, jednak trwało to tak krótko, że Tiana nie była pewna, czy jej się nie zdawało.

Obrazek

Trzymając w jednej dłoni naszyjnik, a w drugiej dziecko, ruszyła do wyjścia.
Tiana załkała. Tak długo wyczekiwane przez nią dziecko odchodziło, a ona nie była wstanie nic zrobić.
Cały świat jakby zwolnił. Jej szloch, kroki Malificent, skrzypnięcie otwieranych drzwi.
To było jak koszmar, z którego nie może się obudzić. Tiana chwyciła się za głowę.
- Błagam, niech to się skończy… – szepnęła do siebie i mocniej objęła się ramionami. – Błagam!

Obrazek

I w tej chwili jeden dźwięk wyrwał się ponad inne.
Nie… to nie był dźwięk, to był głos.
- Tiano!

Obrazek

Kobieta otworzyła oczy i zobaczyła Malificent, która zamarła w pół kroku.
- Nie… to niemożliwe! Nie mogli nas znaleźć!

Obrazek

Tiana niepewnie uniosła się na rękach.
- Naveen… - szepnęła, patrząc w stronę drzwi.

Obrazek

- Naveen! Tutaj! Naveen! – wrzasnęła ile sił w płucach.

Obrazek

Malificent spojrzała na nią nienawistnym wzrokiem i skoczyła w jej stronę.
- Zamknij się! Zamknij! – krzyknęła i zamachała rękami.

Obrazek

Nie wiadomo, co chciała zrobić w tym momencie. Uderzyć Tianę? Zatkać jej usta? A może zupełnie nic?
Nigdy się też tego nie dowiemy, gdyż właśnie w tej chwili do pokoju wpadł Naveen.

Obrazek

Przez krótką chwilę wpatrywał się w Malificent i trzymane przez nią niemowlę, jakby nie mógł pojąć o co tu chodzi.

Obrazek

Następnie zauważył leżącą na łóżku Tianę i nim ktokolwiek zdążył zareagować, rzucił się na Malificent.

Obrazek

Porywacz odskoczył do tyłu i z przerażenia lub zaskoczenia, upuścił niemowlę.
Mężczyzna złapał je w ostatniej chwili.

Obrazek

Tymczasem porywacz rzucił się w stronę drzwi. Naveen spróbował go złapać, ale był szybki, a jego ruchy ograniczało trzymane przez niego dziecko.
Porywacz wybiegł przez wciąż uchylone drzwi i pognał przed siebie.

Obrazek

- Ucieka! – rzekła Tiana zachrypniętym głosem.
Naveen natychmiast uklęknął obok niej i pogładził po włosach.
- Nie martw się, na zewnątrz czekają dwaj detektywi, którzy pomogli mi cię znaleźć. Na pewno go złapią.

Obrazek

Tiana uspokoiła się i ponownie położyła na łóżku. Wyciągnęła swoją drobną dłoń i pogładziła Naveena po policzku.
- Znalazłeś mnie.
Naveen uśmiechnął się.
- Znalazłem. I już nigdy nie pozwolę ci się zgubić – rzekł, a jego oczy zaszkliły się. Zerknął na trzymane dziecko.
- To ona? Nasza córeczka…
- Aurora - szepnęła Tiana i wyciągnęła ręce. Naveen podał jej dziecko, a kobieta przytuliła je mocno i ucałowała w maleńką główkę.
Odzyskała ją, jej malutka córeczka była tu w jej ramionach, nareszcie bezpieczna.
W tym momencie, nic innego nie miało znaczenia.

Obrazek

. . .


Kilka godzin później, Tiana była już w szpitalu w towarzystwie rodziny i kilku policjantów, którzy przybyli by ją przesłuchać. Razem z Aurorą zostały dokładnie przebadane i na całe szczęście okazało się, że ona jak i dziecko są zdrowe i ich życiu nie zagraża żadne niebezpieczeństwo.
- Tiano! Tak się cieszę, że nic ci się nie stało! – krzyknęła Lotta, gdy tylko weszła na salę, a następnie mocno ją przytuliła ledwie hamując łzy. Tiana nie odpowiedziała, po prostu odwzajemniła uścisk siostry.

Obrazek

I pewnie długo by tak trwały, gdyby nie pisk, który rozległ się sekundę później od strony drzwi.
- Mamusia! – zapiszczała uradowana Flora i wręcz wskoczyła w objęcia uśmiechniętej Tiany. – Wlócilaś! - Kobieta mocno przytuliła dziewczynkę.
- Tak, i już nigdzie się nie wybieram.

Obrazek

Wszystkiemu przyglądał się uśmiechnięty Diablo, który z nią przyszedł. Gdy tylko Flora na chwilę puściła mamę zbliżył się i również ją uścisnął.
- Tęskniliśmy za tobą.

Obrazek

Tiana uścisnęła go mocniej. Właśnie chciała coś powiedzieć, gdy drzwi otworzyły się ponownie, a do Sali wkroczyła cała masa osób w tym przyjaciele i reszta rodziny. Nim ktokolwiek zdążył się odezwać, wśród tłumu przepchnęła się cała zdyszana Anastazja i wręcz wpadła na Tianę.
- Ciociu! Tak się cieszę! – krzyknęła, a po jej policzkach spłynęły łzy. – Tak strasznie cię przepraszam! Gdybym tylko wcześniej zadzwoniła na policję, albo… - urwała, gdyż Tiana uciszyła ją gestem.

Obrazek

- Już dobrze Anastazjo. Ja i Aurora jesteśmy bezpieczne i dopilnuję, by tak pozostało.
Annie pokiwała głową i odsunęła się, by przepuścić resztę krewnych, którzy również chcieli przywitać się z Tianą.

Obrazek

Cała sielankowa scena pewnie trwałaby jeszcze długo, gdyby nie jedna rzecz, która nie dawała im wszystkim spokoju.
- Jak to go nie złapaliście?! – wrzasnął Naveen patrząc na Sophie i Jamesa, którzy nie byli mu wstanie spojrzeć w oczy.

Obrazek

- Spokojnie panie Naveenie. Nasi funkcjonariusze już patrolują okolicę. Niedługo ją złapiemy – rzekł się starszy policjant zwracając się w stronę blondyna. Naveen nerwowym gestem odgarnął włosy i odszedł parę kroków namyślając się. Po chwili znów zwrócił się w stronę Sophie.
- Dobrze, mam tylko jedno, ostatnie pytanie. Staliście na zewnątrz, tuż za drzwiami. Jak mogliście jej nie złapać?! – spytał, patrząc wściekłym wzrokiem na kobietę. Zarówno ona jak i Brunet natychmiast zrobili się podejrzanie czerwoni na twarzy.
- Widzisz…

Obrazek

. . .


- Brunet! Naveen wyrwał mi się i wbiegł do środka! Musimy za nim iść nim zrobi coś głupiego! – krzyknęła Sophie i obejrzała się za siebie. Naraz jednak na jej pięknej twarzy pojawił się grymas, gdy zobaczyła wlokącego się za nią całego spoconego i dyszącego mężczyznę. – Czy ty sobie robisz jakieś jaja? No pospiesz się!

Obrazek

Brunet wziął jeszcze parę wdechów, po czym przemówił ledwie łapiąc oddech między zdaniami.
- Nie wiem… Nie wiem czy wiesz, ale… Ale właśnie dlatego zostałem detektywem, a nie policjantem. Śledzenie, szukanie w bazach danych okej… Bieganie za złoczyńcami, nie okej.

Obrazek

Sophie wzniosła oczy do nieba.
- To chyba jakiś żart. Przecież mówiłam ci, że musisz popracować nad swoją kondycją, właśnie na takie sytuacje. Kupiłam ci nawet karnet na siłownie! Byłeś tam chociaż raz?

Obrazek

Mężczyzna zastanowił się.
- Czy picie drinka na siłowni i flirtowanie z paniami się liczy?
- Argh! – krzyknęła kobieta wznosząc ręce do nieba. – Boże! Za co mnie tak każesz?! – Następnie obróciła się i ruszyła w stronę w którą pobiegł Naveen. – Dobra, nieważne. Pogadamy o tym później. Teraz musimy iść i dopilnować, żeby ten idiota nie dał się zabić.

Obrazek

Nie przeszła jednak dwóch kroków, jak Brunet odezwał się ponownie.
- Ciągle tylko na mnie wrzeszczysz i krytykujesz! Co ja ci takiego zrobiłem, że tak mnie nienawidzisz?!

Obrazek

Sophie przystanęła i zerknęła na niego.
- Właśnie o to chodzi Brunet. O to, że nie zrobiłeś zupełnie nic! Nie zrobiłeś nic, gdy cała wina za tamto zajście spadła za mnie. Nie zrobiłeś nic, by pokazać, że ja też w tym wszystkim byłam ofiarą! A kiedy zostałam twoją partnerką, wciąż nie robiłeś nic, by pomóc mi oczyścić imię. Zawsze tylko „Detektyw Brunet, znów uratował świat”! A gdzie w tym wszystkim byłam ja? Gdzie mój wkład? Moja pomoc? Czy ja w ogóle jestem ci potrzebna?! – wrzasnęła i ukryła twarz w dłoniach. – Cały ten czas powtarzałam sobie, że tak długo jak pomagam ludziom, możesz sobie zabrać całą chwałę dla siebie… Ale ja już tak nie mogę Brunet. Nawet nie chodzi o to, że to ty jesteś znany, ale o to, że ja po prosu nie istnieję. Wciąż jestem tylko tą złą Sophie… A ja naprawdę się zmieniłam. Ile czasu jeszcze będę pokutować za jeden błąd?

Obrazek

W tej chwili mężczyzna zbliżył się i ją przytulił.
- Och Sophie… Tak strasznie cię przepraszam. Nie wiedziałem, że tak to wygląda. Zawsze myślałem, że po prostu taki jest twój styl. Działasz z ukrycia i nie lubisz uwagi mediów. Dlatego nic z tym nie zrobiłem. Ale teraz widzę, że musiałaś się czuć okropnie wciąż żyjąc w moim cieniu – Brunet odsunął ją od siebie i uśmiechnął się. - Obiecuję, że od tej pory będziemy partnerami. Takimi prawdziwymi jak na filmach.

Obrazek

Kobieta parsknęła śmiechem i otarła łzę z policzka.
- Aż takimi?
Brunet uśmiechnął się szerzej.
- Dokładnie.

Obrazek

Kobieta westchnęła.
- Och James…
- Och Sophie…

Obrazek

. . .


- Naprawdę tak to wyglądało? – spytał Naveen, przecierając ręką czoło. Sophie wzruszyła ramionami.
- Może trochę podkoloryzowałam końcówkę i te westchnięcia ale…
- No dobrze, a teraz gdy już wysłuchaliśmy tej „fascynującej” historii, możemy wrócić do przesłuchiwania pani Tiany? – spytał stojący obok funkcjonariusz, przerywając Sophie. Kobieta oburzona, że ktoś wcina jej się w zdanie spojrzała na niego krzywo, ale nie skomentowała tego.

Obrazek

Tymczasem policjant, Pan Borowik, udał się w stronę Tiany.
- Pani Tiano, rozumiem, że to co pani przeżyła było straszne i zapewne nie chce pani znów do tego wszystkiego wracać, ale czy mógłbym zadać jeszcze jedno pytanie?
Tiana, która trzymała na rękach wtuloną w nią Florę i ukradkiem zerkała na śpiącą obok w łóżeczku Aurorę, obróciła się w jego stronę i kiwnęła głową.
- Dobrze, a więc mówiła pani, że porywacz cały czas chodził zamaskowany i na dodatek ubierał długą, czarną, workowata szatę, tak by trudniej było go rozpoznać, zgadza się?
Kobieta znów potwierdziła skinieniem.
- Tak, tak dokładnie było.

Obrazek

Policjant pokiwał głową i cos sobie zanotował.
- W porządku, a czy podczas pani pobytu tam, zdarzyła się może sytuacja, gdy porywacz stracił czujność? Zobaczyła pani jego twarz, albo zrobił coś, co by go zdradziło? Czy wie pani kim jest porywacz? – zapytał policjant, a w całej sali zapadła cisza.

Obrazek

Tiana rozejrzała się i zobaczyła wpatrzone w siebie spojrzenie rodziny i policjantów.
- Ja… - właśnie chciała się odezwać, ale wtedy bezwiednie sięgnęła ręką do naszyjnika zawieszonego na szyi i przypomniała sobie, że go tam nie ma. Został zabrany przez porywacza, gdyż sama mu go dała, aby przekazał go Aurorze. Nie tylko dlatego, że była wybrana, ale też po to, by miała ze sobą po niej jakąś pamiątkę. Cząstkę swojej rodziny.
Teraz jednak naszyjnika nie było.
Tiana jeszcze raz popatrzyła w oczy swoich bliskich. Co się z nimi wszystkimi stanie jeśli powie im prawdę? Jeśli wyjawi im kim był porywacz?
Czy znikną tak jak jej naszyjnik?

Obrazek

Kobieta bezwiednie przygryzła wargi. Policjant musiał to zauważyć, gdyż odezwał się ponownie.
- Pani Tiano? Jest już pani bezpieczna. Osobiście dopilnuję, by przydzielić pani ochronę dopóki nie znajdziemy porywacza, ale musi nam pani powiedzieć prawdę. Jeśli jego celem są małe dzieci, to w tej chwili może polować na jakąś inną rodzinę. Dlatego powtórzę. Czy wie pani kim jest porywacz? – spytał ponownie, ale Tiana jakby go nie słuchała.

Obrazek

Widzący to wszystko Naveen zbliżył się i delikatnie dotknął jej ręki.
- Tiano? Wszystko w porządku? - szepnął, wyrywając ją z transu.

Obrazek

Kobieta zerknęła w jego zielone oczy i przytuliła go. Sama świadomość, że tu jest, że nie jest z tym wszystkim sama dodała jej otuchy.

Obrazek

Wtedy jednak jej spojrzenie padło na jedną osobę w tłumie.
Osobę, którą to zniszczy. Wiedziała, że porywacz patrzy i czeka na jej ruch.
W tym momencie zrozumiała, co musi zrobić.
Gdy Tiana odsunęła się od Naveena i ponownie spojrzała na policjanta, w jej spojrzeniu nie było strachu, ale determinacja.
- Ja… Ja nie wiem, kim był porywacz. Przykro mi.

Obrazek

Ochroni swoją rodzinę choćby nie wiem co. Nie pozwoli jej przepaść.
I odzyska swój naszyjnik.



Koniec odcinka 46
Ciąg dalszy nastąpi...



BONUS:
Spoiler:
Obrazek

Awatar użytkownika
Gunia
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 234
Rejestracja: 15 gru 2013, 13:59

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Gunia » 18 sie 2017, 17:44

Wow, jestem w szoku. Ominęłam jedną relację! Wybacz, kajam się nisko :P
Ogólnie to jestem skonfundowana tymi ostatnimi relacjami. Serio. Może to te upały, może to, że ostatnio nie jestem na wysokich obrotach, ale po prostu tego wszystkiego nie łapię i musiałam ze trzy razy przeczytać, żeby w ogóle coś skomentować. To komentuję!
Ciężko mi zrozumieć wątek całego porwania. To znaczy, cieszę się, że Tiana i Aurora zostały uratowane i w ogóle, ale kim do diaska jest Maleficent?! Rozumiem, że to ktoś bliski. Trochę stawiałam na Emmę, teraz nie wiem. Nawet przyjrzałam się gościom na zdjęciu i pasuje mi tylko Emma :D ale z drugiej strony- czemu i po co?
Wątek z detektywami dla mnie w ogóle taki trochę dziwaczny. Bez urazy, oczywiście! Po prostu mnie nie porwał. Chciałabym tak dokładnie przeanalizować Twoją relację jak Ty zawsze moje, ale niestety nie umiem. Jeśli chodzi o pisanie, to ja jestem "go with the flow" :P Jak znaleźli kryjówkę Maleficenta? Rozumiem, że pojechali szukać różowej flagi, no ale jednak co się stało potem? :D
Annie i Diablo- no niechże oni będą razem. Pasują do siebie perfecto, ale na drodze jeszcze stoi im chłopak Annie. Mam nadzieję, że niedługo!
Czekam na wyjaśnienia. A, jeśli chodzi o bonus- lewitujące dziecko- miodzio xD

Awatar użytkownika
Galcia
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 1067
Rejestracja: 13 lut 2015, 20:57

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Galcia » 12 wrz 2017, 22:04

Na miejscu Naveena też bym pomyślała, że Brunet i Sophie robią sobie jaja z pogrzebu. :P To śledzenie przypadkowych staruszek... Za chwilę Bruneta też porwą - panowie w granatowych mundurach. :D
A Franko Bumelant co tutaj robi? :D Jeszcze chwila, a zobaczę siebie w roli świadka!
Hahaha, ta akcja z gazem pieprzowym! :haha: Wyobraziłam sobie, jak Brunet wije się, leżąc na chodniku z przekrwionymi, łzawiącymi oczami i wyje jak dzieciak, który upuścił loda. :D
Nieee, jak mogłaś nie zdradzić nam, kim jest Maleficenta? :O Po reakcji Tiany utwierdziłam się w przekonaniu, że to... ANASTAZJA! Ewentualnie Emma. ;)
Niezła laska była z tej mojej Malinki. :P Kto by się spodziewał. Ale charakter zawsze miała paskudny.
Joseph Kinglet powiadasz? xD Zgadzam się w zupełności z posłanym przez niego spojrzeniem - w co żeś się najlepszego wpakował, Kamil... :D
Annie odpowiedziała uśmiechem.
- Dzięki Diablo. Dobrze jest mieć takiego przyjaciela jak ty.
Auć. :P Twarde lądowanie we friendzonie.
Święci janiołowie, Anastazja jest tak bezczelną, tępą, głupią, pustą, makiawelistyczną, atencyjną ścierką, że aż robi mi się niedobrze, gdy czytam o jej numerach! :angry: Najpierw narobiła Diablo nadziei, potem przestała się do niego odzywać, teraz nagle z nim flirtuje, ale jednocześnie umówiła się ze swoim chłopakiem! Serio? SERIO?! I jeszcze to "nie złość się". Zgiń, przepadnij, diabelskie nasienie. -_-
Uff, strasznie się cieszę, że Naveenowi udało się odnaleźć Tianę i uratować Aurorę - szczerze mówiąc, spodziewałam się złego zakończenia tej historii. :) Za to bardzo mnie martwi fakt, że porywaczka ma naszyjnik Snow White! :O Na pewno wynikną z tego jakieś kłopoty...
Sophie i Brunet idealnie do siebie pasują - oboje są idiotami. soft2
Jesteś okrutna. Znowu nie dowiedzieliśmy się, kim był porywacz! Rozumiem, że Tiana chce chronić bliskich (nawet tych, którzy ją skrzywdzili), ale bez przesady, ten ktoś może uderzyć ponownie. ;/ Stawiam, że to Anastazja, która cierpi na rozdwojenie jaźni i w swojej "normalnej" postaci nie zdaje sobie sprawy z tego, co wyczynia mroczna strona jej natury. :(
Obrazek

Awatar użytkownika
MalaMi95
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 221
Rejestracja: 20 paź 2015, 20:19

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: MalaMi95 » 05 lis 2017, 16:20

Gunia – Rozumiem, że można być zagubionym, ale po prostu o to mi chodziło, żebyście nie wiedzieli kim jest Maleficent. Przynajmniej dopóki sama wam nie powiem, a będzie to wkrótce ;) No chyba, że sami już zgadliście, ale nie powiem jeszcze czy ktoś zgadł, sami się dowiecie :P
„Czemu i po co?”
Powód czemu to zrobiła również wyjaśnię, choć nie wiem czy przypadnie wam on do gustu. Część pewnie uzna, że jest strasznie głupi xD Ale tak czy siak ta postać miała motyw by to zrobić ;)
„Wątek z detektywami dla mnie w ogóle taki trochę dziwaczny. Bez urazy, oczywiście! Po prostu mnie nie porwał.”
Spoko, to po prostu miał być taki wątek komediowy, żeby relacja nie stała się zupełnie mroczna, bo w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że bez tego moim bohaterom nie zostanie nic innego jak tylko płakać xD
„Jak znaleźli kryjówkę Maleficenta? Rozumiem, że pojechali szukać różowej flagi, no ale jednak co się stało potem?”
Dziś wyjaśnię ;) Będzie to bardzo przyspieszone, ale po prostu mam w głowie tyle pomysłów, że nie chcę zbyt dług skupiać się na jednym wątku. Pewnie mogłabym zrobić nawet z 10 relacji jak szukają Tiany i wtedy całe śledztwo byłoby dokładniej zaplanowane, ale obawiałam się, że po prostu was tym zanudzę, dlatego wolałam jednak wszystko nieco przyspieszyć ;)


Galcia
„Na miejscu Naveena też bym pomyślała, że Brunet i Sophie robią sobie jaja z pogrzebu.”
Pogrzebu? Jakiego pogrzebu? Czyżbym coś napisała w relacji i o tym zapomniała? xD
„Jeszcze chwila, a zobaczę siebie w roli świadka!”
Ej! Nie spojleruj mi tu relacji! xD
„Nieee, jak mogłaś nie zdradzić nam, kim jest Maleficenta?”
Powiem wam, obiecuję ;) Ale jeszcze nie teraz :P

Cieszę się, że historia Malinki przypadła ci do gustu. xD Jak jeszcze coś wymyślę to na pewno się tym z wami podzielę ;) Na przykład… Co powiesz na dzieci Malinki i Kamila? xD
„Święci janiołowie, Anastazja jest tak bezczelną, tępą, głupią, pustą, makiawelistyczną, atencyjną ścierką, że aż robi mi się niedobrze, gdy czytam o jej numerach!”
Myślę, że nie polubisz jej bardziej, gdy zobaczysz co jeszcze nabroiła i co dla niej zaplanowałam x)
„Za to bardzo mnie martwi fakt, że porywaczka ma naszyjnik Snow White! Na pewno wynikną z tego jakieś kłopoty...”
Oj tak ;)
„Jesteś okrutna.”
Oj jestem. I jeszcze nie wiesz nawet jak bardzo ;)



Dziś wpadniemy na imprezę do Tiany.
Zobaczymy co słychać u Lotty, a na koniec… Ale ciii! Wszystko w swoim czasie. ;)

Zapraszam! :)

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Z pamiętnika Naveena
Powrót do normalności


Trzy tygodnie po odnalezieniu Tiany, kobieta razem z córeczką zostały w końcu wypisane do domu. Na całe szczęście ani ona ani Aurora, nie ucierpiały poważnie wskutek nieprzygotowanego porodu w warunkach „domowych”. Z okazji wypisu ze szpitala, rodzina przygotowała dla nich małe przyjęcie, które rzecz jasna wcale nie było takie małe, gdy okazało się, że na powitanie Tiany zeszła się nie tylko najbliższa rodzina, ale również przyjaciele i sąsiedzi. Zwłaszcza ci drudzy bardzo nalegali na możliwość rozmowy z małżeństwem Arendell - Swan, a w szczególności z Naveenem, gdyż bardzo chcieli przeprosić za swoje wcześniejsze zachowanie, gdy zamiast pomóc, podejrzewali mężczyznę o pozbycie się żony. Naveen, jako, że nie chciał by sąsiedzkie relacje popsuły się całkowicie przeprosiny przyjął, za co Tiana była mu bardzo wdzięczna. Za dużo ostatnimi czasy przeżywała stresów, żeby jeszcze teraz użerać się z uszczypliwymi sąsiadami. Choć i ona i Naveen zgodzili się do jednej rzeczy. Prawdziwych przyjaciół, poznaje się w biedzie.

Obrazek

W każdym razie, impreza powitalna dla małej Aurory i Tiany trwała do późnego wieczora i wszyscy bawili się znakomicie. Głównie z uwagi na fakt, że po tym wszystkim w końcu mogli się odprężyć, powygłupiać i po prostu ze sobą pobyć.

Obrazek

Na imprezie nie mogło oczywiście zabraknąć wybawicieli Tiany, jakimi niewątpliwie była para dość niecodziennych detektywów.
- I ja patrzę, a tu smok wielki jak dwa domy! I ja mu wtedy mówię „Zostaw ją smoku! Albo będę cię ścigał przez wszystkie krainy, a potem cię złapię i zamknę za kratami!”. Ale smok wcale nie chciał jej zostawić i zioną ogniem! - rzekł Brunet, a zgromadzone dookoła niego dzieci zapiszczały z ekscytacji.

Obrazek

- I cio dalej? Cio dalej?! – spytała rudowłosa dziewczynka – Merry. James spojrzał na nią z uśmiechem.

Obrazek

- Zrobiłem to, co tylko prawdziwy bohater by zrobił. Zasłoniłem Tianę własnym ciałem, a potem chwyciłem leżącą obok gaśnicę i dmuchnąłem nią w potwora! Właśnie tak ją uratowałem! – zakończył, a grupka dzieci wiwatowała domagając się kolejnej opowieści. Jedynie mała Flora wydawała się nie być przekonana.
- Nieplawda! To tatuś ulatował mamusie! – krzyknęła i spojrzała na niego oburzona.

Obrazek

Zza pleców Bruneta dało się słyszeć śmiech.
- Przejrzała cię! Niezła z niej spryciara. Może to ona powinna zostać moim nowym partnerem? – rzekła postać, a oczy Flory zaświeciły się na jej widok.

Obrazek

- Ciocia! – krzyknęła dziewczynka i podbiegła do Sophie. Wspięła się na jej ramiona, a następnie z urazą wskazała na Jamesa. – Ciociu! On znowu pzeklęca histolie! Tak jak mówiłaś, to wielki kłamcuch!
- Co? Ja nie kłamię! – zawołał James, ale został przez obie panie całkowicie zignorowany.
- No niestety, to tak jak większość z nich. Mówię ci mała, słuchaj się cioci Sophie i nigdy nie ufaj facetom do końca. A jak już musisz, to wybieraj chociaż tych bogatych. Może pieniądze szczęścia nie dają, ale o wiele wygodniej płacze się siedząc w mercedesie niż na rowerze!

Obrazek

- Sophie, czego ty uczysz moją córkę? – dało się słyszeć głos, a następnie tuż obok nich zmaterializował się Naveen.

Obrazek

- Tatuś! – zapiszczała Flora i w jednej chwili znalazła się tuż przy nim. Mężczyzna z uśmiechem wziął córeczkę na ręce.
- No? To co ci mówiła ciocia Sophie? Pewnie same głupoty? – spytał, lecz ku jego zdumieniu Flora pokręciła głową.

Obrazek

- Ciocia ucyła mnie jak nie dać się zjeść wilkom i zostać sławną tancelką! – zawołała wesoło, ku zdumieniu rodziców. Następnie zobaczyła w tłumie Diablo rozmawiającego z ciocią Jadwigą i wyślizgując się z objęć taty, pobiegła w ich stronę.

Obrazek

Naveen spojrzał na Tianę nic nie rozumiejącym wzrokiem.
- Wiedziałaś, że chce zostać tancerką? – spytał, lecz żona zaprzeczyła.
- Ja byłam na etapie małego chemika.

Obrazek

Widząc ich miny, Sophie zaśmiała się.
- Powiem wam, że z tej małej jest niezłe ziółko. Gdyby jednak za parę lat zmieniła zdanie i szukała pracy w policji, albo agencji detektywistycznej, to koniecznie zadzwońcie! – rzekła i z uśmiechem spojrzała w stronę małej Flory, która właśnie zagadywała brata. Następnie odwróciła się z powrotem w stronę Tiany i Naveena i ruchem głowy wskazała na drzwi. – Tymczasem ja i Brunet będziemy się już zbierać. Czas na nas.

Obrazek

Po tych słowach, cała czwórka skierowała się w stronę wyjścia, do zaparkowanego tuż przy ulicy samochodu. Nie przeszli jednak nawet dwóch kroków, gdy Brunet o czymś sobie przypomniał.
- O nie! – zawołał i zaczął przeszukiwać się po kieszeniach. – Zgubiłem klucze! – krzyknął.

Obrazek

Sophie spojrzała na niego zdumiona, po czym zacisnęła pięści.
- Co?! Ty głupi…! – nim jednak zdążyła się rozkręcić, zbliżyła się do nich Tiana z delikatnym uśmiechem na ustach.

Obrazek

- Przepraszam, nie chciałabym przeszkadzać, ale wydaje mi się, że Merry biegała po pokoju z czymś srebrnym w rączce. Czy to możliwe, że dałeś jej klucze opowiadając historię?

Obrazek

Brunet wpatrzył się w nią, po czym uderzył się w czoło otwartą dłonią.
- No tak! Merry! – i wbiegł z powrotem do środka.
- Może lepiej pójdę za nim. Zaraz wracam – rzekła do Naveena i podążyła za Jamesem.

Obrazek

Przed domem zostali tylko Naveen i Sophie. Mężczyzna spojrzał na kobietę z uśmiechem.
- Wiem, że mówiłem to już setki razy, ale dziękuj…
- „Dziękuję za uratowanie mojej żony i córki.” Tak wiem. Naprawdę nie trzeba, to był mój obowiązek. – powiedziała, przerywając mu, ale Naveen pokręcił głową.
- A właśnie, że trzeba! Nawet nie wiesz ile ci zawdzięczam. Uratowałaś moją rodzinę i tego nigdy ci nie zapomnę.

Obrazek

Sophie uśmiechnęła się.
- Skoro tak mówisz, to niech ci będzie. Ale żeby to już był ostatni raz! Więcej słodzenia nie zniosę!
Mężczyzna zaśmiał się i uniósł ręce w pokojowym geście.
- Dobrze, obiecuję, że to był ostatni raz… Ale jeszcze raz dziękuję za…
- Stop! – krzyknęła kobieta, trącając go w ramię.

Obrazek

Mężczyzna tylko się uśmiechnął.
- No dobra. To co będziesz robić teraz? – spytał.
Kobieta zastanowiła się chwilę nad pytaniem.
- Hmm… Na razie pewnie zrobimy sobie krótką przerwę, a potem zapewne znów ruszymy z misją ratowania świata. Ktoś musi nad wami czuwać – rzekła i mrugnęła do niego.

Obrazek

Naveen odwzajemnił uśmiech i spojrzał w stronę drzwi za którymi zniknął James.
- A co z nim? Dasz sobie radę?
Sophie prychnęła.
- Proszę cię! Przecież ktoś musi go chronić, żeby nie zrobił sobie krzywdy! A kto zrobi to lepiej niż ja?
Oboje zaśmiali się, po czym Naveen pokręcił głową i spojrzał gdzieś w dal.

Obrazek

- Wciąż nie mogę w to uwierzyć… - powiedział, a Sophie spojrzała na niego dziwnie.
- Ale w co?
Odwzajemnił jej spojrzenie.
- W to, że ją znaleźliśmy - spojrzał w stronę Tiany, która właśnie w tej chwili wyłoniła się z budynku w towarzystwie Bruneta. - Skąd wiedziałaś, żeby właśnie tam jej szukać? – spytał, kobieta pokręciła głową jakby wciąż nie wiedziała o co mu chodzi.
- Nie rozumiem… - zaczęła, lecz przerwał jej nim zdążyła dokończyć zdanie.
- Chodzi mi o ten stary magazyn. Skąd wiedziałaś, że to właśnie tam będzie Tiana? Po tym jak znaleźliśmy flagę, kazałaś nam z Brunetem czekać, a kiedy wróciłaś dokładnie powiedziałaś nam gdzie mamy jechać i wskazałaś ten konkretny magazyn. Skąd?

Obrazek

Sophie puknęła się w głowę.
- No tak! Przecież ja ci tego nie opowiadałam! – wykrzyknęła, po czym obróciła się w jego stronę z konspiracyjnym uśmiechem. – Tak więc Naveen, musisz zrozumieć jedną rzecz. Najważniejsze w pracy detektywa jest to, by wiedzieć gdzie szukać. Ludzie w dzisiejszych czasach często o tym zapominają.
Naveen zmarszczył brwi.
- To znaczy?
Kobieta przewróciła oczyma.
- Widzisz, wszystkim zawsze wydaję się, że aby coś znaleźć trzeba szukać czegoś niezwykłego. Wybuchów! Tornada! Śladów krwi… Tymczasem czasami wystarczy tak drobna rzecz, jak pani w kiosku, która całymi godzinami obserwuje co się dookoła dzieje.
- Chcesz powiedzieć, że…
- Tak – ucięła, nim zdążył sformułować myśl. - Osobą, która podpowiedziała mi, gdzie szukać Tiany była wścibska sąsiadka pracująca w osiedlowym kiosku. Od razu zauważyła przejeżdżającą wtedy ciężarówkę, której nigdy, jak długo żyje tam nie widziała. A za drobną opłatą zdradziła mi czego mogę się spodziewać jeśli pojedziemy dalej. Od razu zrozumiałam, że stare opuszczone magazyny, to miejsce, które dla porywacza mogło się wydać bardzo interesujące – zakończyła.

Obrazek

Niespodziewanie Naveen pochylił się w jej stronę i już po chwili znalazła się w jego niedźwiedzim uścisku.
- Sophie, nieważne co mówią inni, dla mnie jesteś świetnym detektywem.

Obrazek

Kobieta zaśmiała się i poklepała go nieśmiało po plecach, po czym odsunęła się.
- No już skończ, bo się zarumienię! – rzekła zawstydzona, ale widać było, że pochwała jej się spodobała. Stali tak chwilę tylko na siebie patrząc, aż w końcu mężczyzna postanowił się odezwać.

Obrazek

- Trzymaj się. I nie zapomnij wpaść do nas czasem, kiedy będziesz mieć przerwę w ratowaniu świata, dobrze?
Sophie uśmiechnęła się i klepnęła go mocno w plecy.
- Masz to jak w banku! W końcu, wciąż nie miałam okazji spróbować tych słynnych babeczek twojej żony, o których tyle mi opowiadałeś…

Obrazek

- Naveen ci o mnie opowiadał? – usłyszeli i nagle tuż przy nich pojawiła się Tiana. Naveen widząc ją, zarumienił się lekko niczym niewinny nastolatek.
- Może coś tam wspomniałem parę razy...

Obrazek

Słysząc to, Sophie uniosła brew.
- Raczej nawijałeś jak najęty! – rzekła i zwróciła się w stronę kobiety. - Serio, czasem miałam ochotę zdzielić go w głowę, żeby się uspokoił!
- Ja nie…! – mężczyzna chciał zaprotestować, ale został przez obie panie zignorowany.
- No proszę… A bardzo płakał jak mnie nie było?
Sophie wyszczerzyła zęby, zerkając ukradkiem na biednego blondyna.
- Cały czas! – odpowiedziała i obie z Tianą zaśmiały się widząc jego zakłopotanie.

Obrazek

Następnie Sophie zobaczyła machającego do niej Jamesa, który jak zwykle miał jakiś problem. Tym razem były to zacinające się drzwi od auta. Kobieta pokręciła głową i znów zwróciła się do Naveena i Tiany.
- Dobra, to my się już będziemy zbierać. Zwłaszcza, że musimy jeszcze po drodze odwiedzić kilka miejsc. To do następnego! I nie pakujcie się już w żadne kłopoty!
- Jeszcze raz dziękujemy za wszystko! – rzekła Tiana i uściskała kobietę.
- Wpadajcie kiedy chcecie! – zawtórował jej Naveen, machając im na pożegnanie.

Obrazek

Następnie razem obserwowali jak para nietypowych detektywów znów wyrusza, by ratować kolejnych ludzi z opresji. Czy spotkają się jeszcze? Tego nie wiedzieli, ale mieli nadzieje, że następnym razem, będą to o wiele weselsze okoliczności.

Obrazek

Stali tak dopóki samochód nie zniknął im całkowicie z oczu. Dopiero wtedy Tiana spojrzała na męża z podejrzliwym błyskiem w oku. Naveen udając, że nie wie o co jej chodzi uśmiechnął się niewinnie.
- No co? – spytał, na co ta pokręciła głową.
- I jesteś całkowicie pewien, że to właśnie oni pomogli ci mnie znaleźć?

Obrazek

Mężczyzna uśmiechnął się jeszcze szerzej.
- Oczywiście! Może nie wyglądają, ale to świetni detektywi! Najlepsi w swoim fachu! – rzekł entuzjastycznie, lecz kobieta wciąż nie wyglądała na przekonaną.

Obrazek

- Doprawdy? Oj, coś czuję, że masz mi dużo do opowiedzenia co tu się działo, kiedy mnie nie było.
Niespodziewanie pochylił się i pocałował ją w policzek. Zaskoczona kobieta spojrzała prosto w jego zielone oczy, które patrzyły na nią jakby była najcenniejszym klejnotem na całym świecie.
- Tak, mam masę historii… Na szczęście mamy też mnóstwo czasu, kiedy będziesz mogła ich wysłuchać.

Obrazek

Tiana wzruszona jego słowami objęła go.
- Tak… I już nigdzie się nie wybieram – rzekła ściskając go mocniej i spojrzała w stronę ciemniejącego nieba. Kolejny dzień dobiegał końca… Kolejny dzień, gdy sprawca wciąż pozostawał na wolności. Co będzie jeśli znów postanowi skrzywdzić jej rodzinę? A co jeśli porwie jakieś inne dziecko? Czy będzie potrafiła spojrzeć w oczy jego matce i żyć z tym, że to tak naprawdę jej wina?

Obrazek

Oparła głowę na ramieniu męża i westchnęła.
Naveen natychmiast wyczuł, że coś jest nie tak. Delikatnie odchylił się i spojrzał w oczy żony.
- W porządku? – spytał swoim ciepłym, łagodnym głosem. Kobieta uśmiechnęła się. Nigdy nie rozumiała jak to się dzieje, iż sama jego obecność wystarczała, że świat od razu nabierał barw i stawał się choć odrobinę bardziej znośnym miejscem.
Gdyby tylko mogła mu powiedzieć, wszystko byłoby o wiele prostsze…
Tiana westchnęła ponownie i pokręciła delikatnie głową.
- W porządku. Tak tylko sobie myślę… Znajdą go?
Naveen przekrzywił lekko głowę w odpowiedzi na jej pytanie.
- Masz na myśli porywacza? – gdy żona potwierdziła skinieniem, uśmiechnął się i przytulił ją ponownie. – Na pewno! Policja już go szuka, nie mógł uciec daleko. Zobaczysz, za niedługo to wszystko będzie tylko złym snem.

Obrazek

Tiana potaknęła i ponownie wpatrzyli się w ciemniejące niebo.
- Tego się właśnie obawiam… - szepnęła tak cichutko, że nie mógł jej usłyszeć.
Gdyby tylko mogła mu powiedzieć…

Obrazek

. . .


Z pamiętnika Charlotty
Była żona


Następnego dnia po imprezie powitalnej u Tiany, Charlotta nieco zaspana, lecz pełna pozytywnej energii dziarsko maszerowała ulicami miasta. Poprzedniej nocy do późna rozmawiała z siostrą i bawiła się z resztą krewnych u niej w domu, dlatego Tiana zaoferowała jej, by przenocowała u nich zamiast po nocach wracać do siebie. Lotta z chęcią przyjęła jej propozycje, zwłaszcza, że i tak ostatni autobus do domu jej uciekł, a po wypiciu paru drinków nie było mowy o prowadzeniu auta. Z samego rana natomiast po szybkim wspólnym śniadaniu z rodziną siostry, ubrała się i czym prędzej wyszła.
Gdzież jednak tak bardzo się spieszyła skoro dziś miała dzień wolny od pracy? Otóż Lotta bardzo chciała dziś odwiedzić Aleksa i małego Henryka.

Obrazek

Po tym jak Tiana została porwana, kobieta praktycznie straciła z nimi kontakt. Nie bardzo jednak mogła coś na to poradzić. Naveen po zniknięciu Tiany był załamany i cały czas poświęcał na znalezienie żony. Diablo szwędał się nie wiadomo gdzie, a mała Flora została pozostawiona praktycznie samej sobie, zdana jedynie na opiekę ich dalekiej kuzynki Jadwigi. Ta jednak również pracowała i nie mogła cały czas zajmować się dziewczynką. Jak więc w takiej sytuacji Lotta mogłaby ich zostawić samym sobie? Musiała coś zrobić! Skoro nie mogła pomóc w znalezieniu siostry, to chociaż mogła zająć się domem. I tak właśnie zrobiła. Gotowała obiady, sprzątała, zajmowała się Florą i pomagała Ianowi w opiece nad ich chorą siostrą Odie. Tak jak robiła to wcześniej jej młodsza siostra.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Charlotta oczywiście ani przez chwile nie żałowała swojej decyzji. Dobrze wiedziała, że Tiana zrobiłaby dla niej to samo. Cała ta sytuacja sprawiła jednak, że nie miała czasu, by pomagać Aleksowi w opiece nad małym Henrykiem. Mężczyzna oczywiście rozumiał jej sytuację i gdy tylko dowiedział się o zaginięciu Tiany, powiedział Lotcie, że zorganizuje dla brata opiekę i że nie musi się o nich martwić. Kobieta wiedziała więc, że na pewno wszystko jest u nich w porządku i bez niej, lecz pozostawała jeszcze jedna kwestia.
Strasznie za nimi tęskniła…

Obrazek

Początkowo miała zająć się Henrykiem tylko na chwilę. Dopóki Aleks nie znajdzie dla niego jakiejś odpowiedzialnej i kompetentnej niani. Czas jednak mijał, a mały Henryk rósł. I nie tylko on, rosła też miłość Lotty do tego szkraba. Kobieta bardzo szybko zdała sobie sprawę, że nie patrzy na niego jak na dziecko Belli lub brata Aleksa… lecz jak na swoje dziecko.
Widząc jak stawia swoje pierwsze kroki, wymawia pierwsze słowa przypominała sobie czas, gdy Anastazja była taka malutka.

Obrazek

Obrazek

Tyle, że tym razem nie była sama. Aleks cały czas był tuż obok.
To prawda, że wciąż dużo pracował. Jednak tym razem nie wyjeżdżał na tak długo jak wtedy, gdy byli małżeństwem, a Annie była niemowlakiem. Lotta wiedziała, że może na niego liczyć.

Obrazek

I tak się złożyło, że nie minęło dużo czasu, gdy zorientowała się, że nie przychodzi do tego domu tylko po to by spotkać się z Annie lub zająć Henrykiem… Przychodziła tu również dla Aleksa.
To prawda, że byli po rozwodzie i mężczyzna wyraźnie dawał jej do zrozumienia, że nie chce od niej niczego więcej niż przyjaźni, ale mimo to kobieta nie mogła dać sobie z nim spokoju.
Oczywiście to wcale nie znaczyło, że zmieniła zdanie i nagle chce go odzyskać. Bardzo dobrze rozumiała, że go zraniła i wciąż uważała, że nie zasługuje na tak dobrego faceta jakim jest Aleks. Mimo to nie potrafiła się trzymać z dala od niego. Chciała przy nim być tak długo jak tylko się da i dopilnować by trafił na kobietę, która tym razem go doceni, tak jak ona nie umiała.
I początkowo, tak to właśnie wyglądało. Lotta była blisko, ale jednocześnie daleko. Jedyne co ja łączyło z Aleksem to Henryk.
Czas jednak mijał, a mężczyzna wcale nie spieszył się ze znalezieniem nowej niani.
Właśnie wtedy chcąc nie chcąc zaczęła sobie robić nadzieję, że może ona i on to nie jest taki do końca zakończony rozdział? Może mają przed sobą jakąś przyszłość?

Obrazek

I właśnie dlatego stała dziś tu w słoneczny dzień, przed ponurą willą trzęsąc się jak osika. Nie przyszła tylko by spotkać się z małym Henrykiem, ale również po to by szczerze porozmawiać z Aleksem i dowiedzieć się, jak on widzi ich relacje.
Charlotta bardzo bała się tej rozmowy. Wiedziała bowiem, że jeśli nie pójdzie ona po jej myśli, to straci o wiele więcej niż tylko możliwość widzenia Aleksa na co dzień… Jednak musiała.
Jeśli on nie widzi już dla nich żadnej szansy, to muszą to skończyć. Choćby dla dobra Henryka, który z każdym dniem związuje się z nią coraz bardziej i będzie cierpieć, gdy Aleksander w końcu sobie kogoś znajdzie, a ona będzie musiała go opuścić…
Kobieta otarła wierzchem dłoni spływającą po policzku łzę. Co zrobi jeśli Aleks ją wyrzuci?
Nie wiedziała.

Obrazek

Czas bowiem jaki spędzała w tym domu, to nie tylko opieka nad dzieckiem, gotowanie i sprzątanie, ale znacznie więcej.
Z jednej strony z Aleksem nie byli już małżeństwem, ale żyli zupełnie tak jakby jednak nim byli. Lottcie nawet często zdarzało się tu nocować, gdy Aleks bardzo późno wracał z pracy, a ona opiekowała się Henrykiem. Paradoksalnie więc, po rozwodzie zaczęli spędzać ze sobą więcej czasu niż przed. Zaczęli też być wobec siebie bardziej szczerzy, gdyż jako przyjaciele nie czuli się tak skrępowani jak wtedy, gdy byli jeszcze małżeństwem, a Lotta cały czas próbowała sobie wmówić, że nie kocha Aleksa i jest w tym małżeństwie tylko dla Annie.
Teraz gdy te ograniczenia zniknęły, znów mogli być po prostu sobą. Parą kochających się ludzi, którzy chcą ze sobą spędzić życie.
Po raz pierwszy Charlotta poczuła, jakby tworzyli rodzinę.

Obrazek

Obrazek

A teraz może to stracić… Na zawsze.
Jaki jednak jest sens ciągnąć to, jeśli jest to tylko jednostronne uczucie?
Pomyślała i biorąc głębszy wdech ruszyła do wejścia.
Gdy dotarła, okazało się, że drzwi są uchylone zupełnie jak wtedy, gdy myślała, że ktoś włamał się do domu. Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Wciąż zastanawiała się jak absurdalnie musiała wyglądać, gdy uzbrojona jedynie w lampę chodziła po domu próbując obronić się przed „Włamywaczem”. Po chwili jednak spochmurniała. W końcu był to też dzień, gdy Aleks oznajmił jej, że chce rozwodu…
Mocniej ścisnęła klamkę, po czym ostatecznie otworzyła drzwi.

Obrazek

- Aleks? Gdzie jesteś? - zawołała, wchodząc do środka. Nie uzyskawszy odpowiedzi, weszła głębiej i już po chwili usłyszała skrzypienie podłogi na piętrze i dźwięk lejącej się wody.

Obrazek

„Pewnie brał prysznic” pomyślała i udała się na piętro, prosto do jego pokoju.
Przed wejściem jeszcze raz powtórzyła sobie w głowie co dokładnie chce mu powiedzieć, po czym energicznie otworzyła drzwi.

Obrazek

- Cześć Aleks! Przyszłam… - zaczęła wesoło, ale urwała widząc stojącą przed sobą postać.

Obrazek

Postać kobiety ubranej jedynie w stanik i rozpięte jeszcze spodnie. Dziewczyna równie zaskoczona co ona, spojrzała w jej stronę zdezorientowanym wzrokiem.

Obrazek

Po chwili jednak uśmiechnęła się i zbliżyła by podać jej rękę.
- Cześć! Ty musisz być Charlotta? Miło mi cię poznać! – rzekła nieco zbyt radośnie jak na gust Lotty i wyciągnęła w jej stronę rękę. Rudowłosa jednak nie odwzajemniła gestu. Ze zmarszczonymi brwiami przyglądała jej się.
- A ty to…?

Obrazek

Kobieta jakby uświadamiając sobie swoją gafę, puknęła się w czoło.
- Ale ze mnie gapa! Strasznie cię przepraszam! Jestem Andżelika. Od dziś będę nianią Henryka. – „Od dziś będę nianią Henryka” te słowa zabolały Lottę mocniej niż przypuszczała. Od dawna spodziewała się w końcu to usłyszeć, ale teraz, gdy w końcu do tego doszło nie potrafiła w to uwierzyć. Ta kobieta ma być nową opiekunką Henryka? Ma się z nim bawić, układać do snu, czytać bajki? A po wszystkim z Aleksem…

Obrazek

Rudowłosa ponownie spojrzała na Andżelikę, która właśnie podniosła porzuconą gdzieś na łóżku bluzkę i szybko ją założyła. O nie, Lotta nie była na tyle głupia, by nie domyślić się co tu się wydarzyło zeszłej nocy…

Obrazek

Tymczasem Andżelika wygładziła na sobie ubranie i ponownie obróciła się do Lotty z uśmiechem na ustach. Widząc jednak jej zasmucone spojrzenie, speszyła się nieco.

Obrazek

Właśnie chciała się odezwać, lecz dokładnie w tej chwili w drzwiach łazienki stanął Aleksander ubrany jedynie w ręcznik.
Na widok stojącej w pokoju byłej żony, jego oczy rozszerzyły się lekko ze zdziwienia.

Obrazek

- Lotta? A co ty tu robisz? – spytał, te słowa były dla rudowłosej jak płachta dla byka. Kobieta zacisnęła pięści.

Obrazek

- Co ja robię? Co ja robię?! To ja się pytam! Co ty tutaj robisz?! – krzyknęła zerkając z ukosa na Andżelikę.

Obrazek

Na te słowa Aleks zmarszczył groźnie brwi. Właśnie chciał coś powiedzieć, ale przerwała mu Andżelika, która widząc co się święci postanowiła się ulotnić.
- To ja może już pójdę, a wy sobie pogadajcie. Do jutra Aleks… - zerknęła jeszcze niepewnie w stronę Lotty, ale widząc jej mordercze spojrzenie spuściła wzrok i czym prędzej wyszła.

Obrazek

Gdy tylko drzwi się za nią zamknęły, kobieta nie wytrzymała i wybuchła.
- A teraz masz mi natychmiast wytłumaczyć, co tu się dzieje?! Nie ma mnie chwilę i już sobie sprowadzasz do domu jakieś lafiryndy?! I jeszcze chcesz, żeby wychowywały Henryka? O nie! Co to to nie!

Obrazek

Aleksander nie wyglądał jakby przejął się jej krzykami. Jak gdyby nigdy nic, minął ją i udał się do szafy by wyjąć czyste rzeczy do ubrania.
- Będę robił co zechcę, a tobie nic do tego – te słowa tylko bardziej rozsierdziły rudowłosą.
- Coś ty powiedział?! – wrzasnęła i już chciała kontynuować, lecz zbliżył się i chwycił ją za rękę tak by zwrócić na siebie jej uwagę. Malująca się na jego twarzy złość sprawiła, że Lotta zamilkła na chwilę.

Obrazek

- To co słyszałaś. To ja decyduję kto będzie się zajmował Henrykiem, a kto nie. I jeśli będę chciał sypiać z tą dziewczyną, to będę to robił nawet każdej nocy, a tobie nic do tego. Zrozumiałaś? – rzekł ostro, po czym puścił ją i obrócił się do niej plecami.

Obrazek

Charlotta całkowicie osłupiała, stała tam jeszcze chwilę i tylko na niego patrzyła. Następnie bez słowa, zerwała się z miejsca i ruszyła w stronę wyjścia.

Obrazek

Nim jednak wyszła, zatrzymała się jeszcze na chwilę w drzwiach.
- To chyba jednak nigdy nie miało sensu… Dziękuje, że byłeś ze mną szczery.
Następnie wyszła i nie oglądając się za siebie, cicho zamknęła drzwi.

Obrazek

. . .


Resztę tego dnia Charlotta spędziła plątając się po mieście to tu to tam, bez wyraźnego celu. Teraz, gdy zrozumiała, że to wszystko co czuła od tych kilku lat przy Aleksie było tylko jej mrzonkami, a mężczyzna nie uważał jej za nic więcej niż pomoc przy dziecku poczuła się… pusta. Zupełnie tak jakby cała radość, którą czuła do tej pory po prostu gdzieś znikła.
Nie miała pojęcia, co powinna teraz zrobić. Zachowywać się jakby wcale nic się dzisiaj nie wydarzyło i dalej przychodzić od czasu do czasu, by spotkać się z Annie lub odwiedzić małego Henryka do którego zdążyła się przywiązać? A może odpuścić i zacząć się traktować jakby faktycznie byli byłymi małżonkami, którzy nie rozstali się w zbyt pokojowej atmosferze?
Takie myśli towarzyszyły Lotcie przez większość dnia, gdy bez większego zainteresowania spacerowała po okolicy i oglądała witryny sklepowe.

Obrazek

W końcu, gdy słońce zaszło nad horyzontem i zrobiło się ciemno doszła do wniosku, że nie ma jeszcze ochoty wracać do domu, dlatego postanowiła wybrać się do jakiegoś klubu i wypić drinka. Oczywiście towarzyszył jej niezawodny przyjaciel, na którego zawsze mogła liczyć w trudnych chwilach.
- I ja się go pytam. Co ty wyprawiasz?! W końcu kto to widział, żeby sypiał z niańkami! I wiesz co on mi na to?!

Obrazek

- Że może robić co chce, a tobie nic do tego. Lotta opowiadasz mi to już dziesiąty raz… - rzekł Marcin zmęczonym tonem.

Obrazek

Zauważył jednak, że wnet posmutniała, dlatego dotknął delikatnie jej ręki i szepnął.
- Naprawdę nie powinnaś się tym tak przejmować. Może tak po prostu musiało być? Nie wszystkie historie miłosne muszą się kończyć dobrze, ale wiesz jak to mówią? Po każdej burzy w końcu świeci słońce.
Kobieta spojrzała w jego stronę, a oczy zaszkliły się jej od łez.
- Tak bardzo chciałam przy nim być… Zrozumiałabym, że mnie nie chce, ale czy musiał mi to powiedzieć właśnie w ten sposób? Czy nie zasługuję nawet na odrobinę szacunku, po tym wszystkim co przeszliśmy? – rzekła nieco płaczliwym tonem i załkała.

Obrazek

Marcin objął ją ramieniem, by dodać otuchy i szeptał uspokajające słowa. W tym momencie bardzo, ale to bardzo nie lubił Aleksa. Marcin wiele potrafił wybaczyć, ale nie cierpiał, gdy ktoś doprowadzał kobiety do płaczu. Owszem, mógł zrozumieć niechęć Aleksandra do Lotty, nawet to, że ten by jej nienawidził. W takim wypadku jednak, nie powinien był dawać jej nadziei. A po tym jak się dziś zachował, kompletnie stracił do niego jakikolwiek szacunek. Żeby w ten sposób potraktować kobietę, która urodziła mu córkę i od paru lat, jakby nie było, razem z nim wychowuje kolejne dziecko! Też coś!
Marcin zerknął na Lottę, a widząc, że jego towarzyszka wypiła już dzisiejszego wieczoru wystarczającą ilość alkoholu, dyskretnie odsunął stojący przed nią kieliszek poza zasięg jej rąk. Następnie odsunął się nieco i spojrzał na nią.
- Myślę, że na dziś wystarczy ci wrażeń. Chodź, odwiozę cię do domu.

Obrazek

Na te słowa Lotta energicznie pokręciła głową.
- Nie ma mowy! Nie chcę!
Marcin przewrócił oczyma, po czym bezceremonialnie chwycił przyjaciółkę za rękę i wyprowadził opierająca się Charlotte z baru.
- Puść! Puszczaj! Nie chcę! – krzyczała dalej kobieta, cały czas próbując się wyrwać.

Obrazek

W końcu zmęczony tym przedstawieniem Marcin, zatrzymał się.
- Możesz przestać?! Ile ty masz lat? Pięć?
Charlotta urażona skrzyżowała ramiona i spojrzała groźnie na przyjaciela.
- Nigdzie nie idę i już!

Obrazek

Mężczyzna westchnął.
- Daj spokój Lotta. Jak jeszcze trochę wypijesz, to zaraz przewrócisz się na ulicy! A ja mam nocny pociąg powrotni do Windenburga i nie mogę cię niańczyć całą noc.
Oburzona kobieta wydęła wargi.
- Nikt cię nie prosił, żebyś mnie pilnował!
Marcin uśmiechnął się widząc determinację w jej oczach. Mimo bycia już dojrzałą kobietą w tej chwili naprawdę przywodziła mu na myśl małą dziewczynkę, której rodzice zabronili wyjść pobawić się na podwórku. Wyciągnął w jej kierunku dłoń.
- To w takim razie zrób to dla mnie, żebym się nie zamartwiał, dobrze? – spytał łagodnym głosem.

Obrazek

Kobieta wahała się jeszcze chwilę, ale w końcu opór w jej oczach osłabł.
- No dobrze. Niech ci będzie… ale wiedz, że nie robię tego dla ciebie! Po prostu jestem już śpiąca!
Marcin zaśmiał się, a następnie ruszyli razem w stronę stojącej nieopodal taksówki.

Obrazek

. . .


- Jesteś pewna, że nie chcesz, żebym z tobą został? Co prawda obiecałem Serenie, że jutro zajmę się Marcelem, ale…

Obrazek

- Oj, przestań jojczyć i jedź już! Jestem w końcu dorosła i dam radę położyć się sama do łóżka! – przerwała mu Lotta nim zdążył się rozkręcić.
Marcin posłał jej spojrzenie jakby nie był do końca przekonany, widząc jednak jej morderczy wzrok, postanowił posłuchać rady przyjaciółki, wsiadł w taksówkę i odjechał w stronę dworca.

Obrazek

Charlotta obróciła się w stronę wejścia do bloku, gdzie wynajmowała mieszkanie i wpatrzyła w swoje okno. Światło było zgaszone, tak jak je zostawiła. Oczyma wyobraźni ujrzała tonący w mroku przedpokój, opustoszałą kuchnie, a przede wszystkim, zimne, puste łóżko… To prawda, że gdy nocowała u Aleksandra również spała sama, jednak świadomość, że za ścianą ktoś jest, zawsze w jakiś sposób, dodawała jej otuchy.
Kobieta pokręciła głową. Takie rozmyślanie nic jej nie da. Powinna po prostu tam pójść i iść spać, tak jak obiecała Marcinowi.
Z takim postanowieniem ruszyła do wejścia klatki schodowej.

Obrazek

Nim jednak zdążyła zrobić choć dwa kroki usłyszała szelest. Gdy spojrzała w stronę dźwięku, zobaczyła uśmiechającego się do niej bruneta.

Obrazek

Mężczyzna zmierzył ją spojrzeniem, po czym zbliżył się nawet trochę za blisko jak na gust Charlotty i chwycił ją za ręce.
- Twój chłopak? – spytał, wskazując w stronę, w którą odjechała taksówka Marcina. Kobieta uniosła z wyższością głowę.

Obrazek

- Nie twój interes – rzekła mijając typa. Właśnie miała zamiar wstukać kod do klatki schodowej, gdy mężczyzna zmaterializował się tuż obok niej.

Obrazek

- Czyli jesteś wolna na ten wieczór. Znam taki jeden klub niedaleko w okolicy. Nie masz ochoty pójść ze mną i nieco się… zabawić?

Obrazek

Kobieta gwałtownie zwróciła się w jego stronę.
- Daleko? – spytała. W odpowiedzi facet pokręcił głową. Więcej nie było jej trzeba. Chwyciła go za rękę i pozwoliła się poprowadzić.

Obrazek

. . .


Następną godzinę Charlotta spędziła w towarzystwie nieznanego jej typa, który nie raczył się jej nawet przedstawić. Nie miała mu jednak tego za złe. Co więcej, mało ją to obchodziło. Sama mu o sobie nic nie powiedziała i tak samo nie chciała słuchać jego historii. Dziś po prostu chciała się bawić. nieważne z kim, gdzie i jak. Po prostu chciała zapomnieć. Zapomnieć, że gdzieś tam jest mężczyzna, którego kocha, a który nie czuje do niej nic więcej niż pogardę.

Obrazek

Obrazek

I prawdopodobnie wszystko byłoby dobrze, gdyby nie fakt, że towarzyszący jej brunet najwyraźniej miał nadziej na coś więcej niż tylko parę szalonych tańców i wypicie drinka w jej towarzystwie.
W pewnym momencie chwycił Lottę za rękę i bezceremonialnie zaciągnął w głąb klubu, do pewnego ciche kącika, po czym zaczął ją całować długo i przeciągle…
I nie zrozumcie mnie źle, początkowo Lotta była nawet na to przygotowana. Zbyt dobrze znała facetów, zwłaszcza takiego pokroju jak ten brunet, by nie wiedzieć czemu zabrał ją ze sobą na imprezę. I początkowo nawet była gotowa to zrobić. Ot tak, dla zabawy, by zapomnieć. Skoro Aleks może od teraz mieć w swoim łóżku każdą okoliczną nianię, to czemu niby ona ma być mu nagle wierna? Przecież już to robiła, wiele razy...

Obrazek

Całując jednak bruneta i rozpinając jego koszulę nagle zdała sobie sprawę, że jednak nie może. Chwile jakie spędziła przez ostatnich kilka lat z Aleksem, Henrykiem i Annie ciągle do niej powracały. Wspólne czytanie bajek, Wspólne śniadania, oglądanie jakiejś głupiej komedii i komentowanie na bieżąco co bohater zrobił źle…
Nie mogła… po prostu zwyczajnie nie mogła zapomnieć o tym wszystkim i rzucić się w wir imprezowania. Skakać z kwiatka na kwiatek jak to kiedyś robiła. Ona chciała znów poczuć, że ma rodzinę. Swojego ukochanego, który jest dla niej wszystkim i dla którego ona jest wszystkim. Mieć miejsce do którego może wrócić i wiedzieć, że zamiast zimnego łóżka i dania z mikrofali, ktoś tam na nią czeka… Ktoś bliski.
Być może już nigdy nie będzie z Aleksandrem, ale to co z nim przeżyła nauczyło ją jak chce żyć, a to co teraz robiła zdecydowanie tym nie było.
- Nie… - szepnęła odrywając usta od ust bruneta i odsunęła się nieco. Mężczyzna jednak jakby nie słuchając pocałował ja ponownie. Lotta, teraz już nieco zirytowana odepchnęła go mocniej.

Obrazek

- Powiedziałam nie! – rzekła głośniej, lecz facet jedynie uśmiechnął się złośliwie i przycisnął ją do ściany.

Obrazek

- Teraz będziesz zgrywać niedostępną? Przyszłaś tu i wiedziałaś na co się piszesz, więc zamknij się i rób co chcę, a nie stanie ci się krzywda… - szepnął i znów spróbował ją pocałować. Charlotta przestraszona już nie na żarty spróbowała mu się wyrwać.
- Zostaw mnie! Pomocy! – wrzasnęła, lecz głośna muzyka stłumiła jej krzyk. W tym momencie zdała sobie sprawę jak głupia była. Nikt jej nie widzi, nikt jej nie usłyszy i nikt jej nie pomoże, pomyślała rozpaczliwie i załkała.

Obrazek

Gdy wydawało się, że sytuacja jest beznadziejna i faktycznie nikt i nic jej nie uratuje, tuż obok dało się słyszeć krzyk.
- Zostaw ją! – wrzasnęła postać i szarpnęła gościa za ramię. Charlotta nie mogła uwierzyć w to co widzi.

Obrazek

Tuz przed nią, stała spotkana tego dnia rano u Aleksa nowa niania Henryka – Andżelika.

Obrazek

Brunet, słysząc jej krzyk obrócił się w jej stronę ze złośliwym uśmiechem, zapewne chcąc coś powiedzieć. Nie było mu jednak dane. Andżelika szybko sięgnęła po gaz pieprzowy i psiknęła nim facetowi prosto w twarz.
- Aaa! – zawył jeszcze tylko, nim osunął się na ziemię przecierając łzawiące oczy – Podłe dz**ki! Znajdę was! Jeszcze tego pożałujecie! – wrzasnął za nimi, lecz one nie słuchały.

Obrazek

- Biegnij! – krzyknęła Andżelika i pociągnęła oszołomioną Lottę za rękę. Następnie razem wybiegły z klubu w ciemną noc.

Obrazek

. . .


Jakiś czas później, gdy obie kobiety oddaliły się na tyle, że klub całkowicie zniknął im z oczu, Andżelika zatrzymała się i zmęczona usiadła na pobliskiej ławce.
- No, to było mocne! – rzekła i spojrzała z troską na rudowłosą towarzyszkę. – Wszystko w porządku?

Obrazek

- Yhm… - Charlotta mruknęła w odpowiedzi i poruszyła się niespokojnie widząc wciąż wpatrzone w nią jasne oczy Andżeliki. – Dzięki – rzekła nieco oschle, lecz dziewczyna nie wyglądała jakby się tym przejęła.

Obrazek

Zamiast wyrzutów, że Lotta jest niewdzięczna, uśmiechnęła się do niej radośnie.
- Całe szczęście! Bałam się, że ten zwyrol jeszcze coś ci zrobił, nim do was dotarłam.
Lotta zerknęła na nią kątem oka.
- A skąd ty się tam w ogóle wzięłaś? Myślałam, że nikt nie słyszy jak krzyczę…
- Bo nie słyszałam. Po prostu widziałam jak ten koleś gdzieś cię zabiera. Miałam złe przeczucia i postanowiłam za wami pójść.

Obrazek

Charlotta wykonała ręka nieokreślony gest.
- Dlaczego?
Andżelika zerknęła na nią nic nie rozumiejącym wzrokiem.
- Co dlaczego?
Lotta zbliżyła się i szybkim ruchem usiadła obok niej.
- Dlaczego mi pomogłaś?

Obrazek

Andżelika wciąż wyglądała, jakby nie wiedziała o co Lotcie chodzi.
- Nie rozumiem… Czy to nie normalna rzecz, pomóc komuś w potrzebie?

Obrazek

Lotta pokręciła głową.
- Nie, po prostu… Dlaczego za nami poszłaś? Przecież się nie znamy i nie masz żadnego innego powodu, żeby się mną przejmować… Zwłaszcza teraz.
Szatynka zaskoczona uniosła brwi.
- Zwłaszcza teraz?
Rudowłosa potaknęła.
- Tak, teraz kiedy ty i Aleks jesteście razem nie widzę powodu czemu miałabyś… - zaczęła, ale urwała, gdy usłyszała śmiech Andżeliki.

Obrazek

Spojrzała na nią zdumiona.
- Z czego się śmiejesz? – spytała nieco zirytowana, na co szatynka machnęła ręką, by ta dała się jej uspokoić.
- Ja i Aleks! A to dobre! – zawołała i zaśmiała się głośniej. Lotta już nic z tego nie rozumiała.

Obrazek

- To znaczy, że nie jesteście razem? – spytała, a Andżelika żywo pokręciła głową.
- Nie, nie jesteśmy. I trochę trudno by nam było, skoro jesteśmy kuzynami! – rzekła, a na widok zdziwienia na twarzy Lotty parsknęła śmiechem. – Wiem, cała sytuacja z rana musiała wyglądać dość dziwnie i podejrzanie, ale zapewniam cię, że tylko się ubierałam. Aleks zadzwonił do mnie kilka dni temu mówiąc, że potrzebuje niani dla Henryka. Ja akurat miałam czas, więc przyjechałam. Wczoraj trochę się zasiedzieliśmy, więc zamiast jechać do hotelu zostałam u kuzyna.

Obrazek

Charlotta wysłuchała uważnie Andżeliki i poważnie pokiwała głową. Była jednak jedna rzecz, która jej nie pasowała.
- Zaraz… Skoro jesteście kuzynami, to czemu nie kojarzę cię z naszego wesela? Byłam pewna, że poznałam na nim całą rodzinę Aleksa. Mogłam zapomnieć imię, ale twoją twarz na pewno bym zapamiętała.

Obrazek

Andżelika, jakby nagle zawstydzona, spuściła wzrok.
- To prawda, nie było mnie tam. Widzisz, moja mama to starsza siostra Belli. Kiedyś, dawno temu o coś bardzo się pokłóciły i od tamtej pory każda poszła w swoją stronę. Ja, Aleks i Kasandra utrzymaliśmy kontakt, ale nasze mamy nawet nie chciały słyszeć o tym, żeby się pogodzić. To dlatego, ani ja, ani moja mama nie dostałyśmy zaproszenia na wasz ślub.

Obrazek

Lotta wyglądała na oburzoną.
- Że co?! I Aleks na to pozwolił?! – zawołała wściekła, jednak Andżelika szybko pokręciła głową.

Obrazek

- Nie, to nie jego wina. Aleks dzwonił i mówił, że nie obchodzi go co myśli jego mama i jesteśmy jak najbardziej mile widziane, ale ja uznałam, że jednak lepiej jeśli nie przyjedziemy. Nie chciałam psuć mu tego dnia, a spotkanie naszych mam zdecydowanie mogłoby popsuć wszystkim humor.

Obrazek

Lotta prychnęła.
- Żartujesz? Zobaczyć minę tej czarownicy, gdy coś w końcu nie poszło po jej myśli, byłoby najlepszym punktem tamtego dnia!
Andżelika zaśmiała się na jej słowa.
- Tak… Zdecydowanie byłby to niezapomniany widok… - rzekła posępnie. Lotta nie wiedziała co Andżelika ma dokładnie na myśli, ale postanowiła czym prędzej zmienić temat.

Obrazek

- Hmm, no dobrze, ale skoro nie jesteś kochanką Aleksa, to w takim razie dlaczego tak mnie potraktował kiedy o ciebie spytałam? Dlaczego zasugerował, że jesteście razem, a mnie nic do waszego związku?
Andżelika przewróciła oczyma.
- Niby taka obeznana w postępowaniu z facetami, a zachowujesz się jak naiwna nastolatka – rzekła, na co rudowłosa spojrzała na nią oburzona.

Obrazek

- O co ci chodzi? – spytała, lecz brunetka pokręciła głową.
- O nic. Po prostu idź z nim porozmawiaj – rzekła wstając i zerknęła z delikatnym uśmiechem na Lottę.

Obrazek

- Mnie już nic do waszego związku – powiedziała i mrugnęła do niej. Następnie ruszyła w swoją stronę, a jej sylwetka błyszczała delikatnie w blasku latarni, nim nie zniknęła całkowicie w mroku nocy, zostawiając Lottę sam na sam ze swoimi myślami.

Obrazek

. . .


Było już dobrze po północy, gdy Aleksander wstał w końcu od komputera i postanowił iść położyć się spać.

Obrazek

Najpierw udał się do łazienki wziąć szyki prysznic, a wracając do sypialni, zajrzał jeszcze do Henryka i pocałował go na dobranoc w jego maleńkie czółko.

Obrazek

Normalnie zajrzałby jeszcze do pokoju córki, by przypomnieć jej, że powinna wcześniej kłaść się spać, gdyby nie fakt, że akurat dziś był weekend, który spędzała u swojej koleżanki. A przynajmniej taką miał nadzieję. Sam bowiem dobrze pamiętał swoją siostrę Kasandrę, gdy ta była nastolatką i nie raz musiał ją kryć przed ojcem, gdy udawała się na nocne schadzki z jednym ze swoich chłopaków.

Obrazek

Aleks uśmiechnął się na to wspomnienie. Gdyby ojciec wiedział co czasem z Kasandrą wyprawiali, niewątpliwie dostałby palpitacji serca! Może jednak czasem lepiej, gdy rodzice nie wiedzą o swoich dzieciach dosłownie wszystkiego?
Rozmyślał idąc w stronę swojego pokoju, właśnie miał wejść do środka, gdy usłyszał dzwonek do drzwi. Zaskoczony, kto mógłby przychodzić do nich o tej porze, obejrzał się i ruszył schodami na dół.
- Idę. Już idę! – zawołał, gdyż dźwięk dzwonka zamiast ucichnąć rozlegał się raz po raz. Aleksander zirytowany, że niespodziewany gość swoim zachowaniem może obudzić młodszego brata, zmarszczył brwi i szybkim ruchem otworzył drzwi.

Obrazek

- Czego… Lotta? Co ty tu robisz? – spytał zaskoczony, gdy zobaczył stojącą przed sobą kobietę. Rudowłosa jednak nie przejęła się pytaniem i mijając go wparowała do środka.

Obrazek

- Ej! Co ty wyprawiasz?! – próbował za nią wołać, ale Lotta jakby zupełnie go nie słuchając weszła do salonu.

Obrazek

Dopiero tam zatrzymała się i wciąż stojąc do niego tyłem spytała.
- Dlaczego mnie okłamałeś?
Aleksander nie bardzo wiedząc o co może chodzić byłej żonie, milczał. Lotta tymczasem obróciła się w jego stronę i trzema szybkimi krokami zbliżyła się, tak, że stali twarzą w twarz.
- Dlaczego mnie okłamałeś?! – powtórzyła. - Po tym wszystkim co przeszliśmy potraktowałeś mnie jak zwykłą…! – nie skończyła.

Obrazek

Zamiast tego odeszła kilka kroków i objęła się ramionami. Aleks, wciąż nie wiedząc o co chodzi, chciał do niej podejść i jakoś ją uspokoić. Dotknął nawet delikatnie jej ramienia, ale odepchnęła go i znów spojrzała w oczy. - Dlaczego? Czy zrobiłam coś nie tak? Zachowałam się w jakiś nieodpowiedni sposób? – spytała nieco płaczliwie, Aleksander jednak wciąż milczał.

Obrazek

Nie wiedząc już co zrobić, żeby w końcu z nią porozmawiał, krzyknęła.
- Chciałam być tylko twoją przyjaciółką! Czy to takie złe?!
- Właśnie o to chodzi! – wrzasnął Aleks, który nie mógł już słuchać tyrady byłej żony. - O to, że tu przychodzisz, że zajmujesz się Henrykiem i chcesz przyjaźni! Nie mogłem tego znieść! – wykrzyknął unosząc ręce do góry.

Obrazek

Charlotte zbliżyła się, a po policzkach płynęły jej łzy.
- Ale dlaczego?! Dlaczego nie możemy być po prostu przyjaciółmi?!

Obrazek

Aleksander spojrzał na nią, po czym szybkim ruchem zbliżył się i chwycił ją za rękę.
- Dlatego! – rzekł po czym nachylił się i pocałował ją prosto w usta.

Obrazek

Po pocałunku trwającym krótką chwilę, odsunęli się od siebie równie zaskoczeni swoim zachowaniem co zmieszani. Lotta jakby wciąż niedowierzając dotknęła delikatnie swoich ust, po czym zerknęła na Aleksa. Zauważyła jednak, że mężczyzna na nią nie patrzy.
- Nie rozumiem… Myślałam, że…

Obrazek

- No to źle myślałaś - rzekł twardo i odwrócił się. – Nie pojmujesz? Lotta, ja cię wciąż kocham. – powiedział miękko, a oczy kobiety, aż rozszerzyły się ze zdziwienia.
- Jak? Kiedy? – spytała, ale Aleksander jakby jej nie słuchał pogrążony w swoich myślach.

Obrazek

- Jakby się tak zastanowić, to nigdy nie przestałem. Dzień kiedy postanowiłem się z tobą rozwieść był najgorszym dniem w moim życiu… ale zrobiłem to. Zrobiłem, ponieważ po tym co mi powiedziałaś, myślałem, że mnie nie kochasz. Nie kochasz i nigdy nie kochałaś… Mimo, że bardzo tego chciałem, to nie mogłem cię przy sobie zatrzymać wbrew twojej woli. Uznałem, że lepiej dać ci odejść. Sam próbowałem ułożyć sobie życie na nowo. Spotykać się z innymi kobietami... – spojrzał na nią. – Ale ty wróciłaś. Znów zaczęłaś przychodzić do tego domu. Spędzaliśmy ze sobą czas, żartowaliśmy, jedliśmy wspólnie obiady, razem bawiliśmy się z Henrykiem i poczułem… Poczułem jakbyśmy się nigdy nie rozstali. Znów byliśmy rodziną.

Obrazek

Charlotta spuściła wzrok. Czy to możliwe, że przez ten cały czas, oboje czuli dokładnie to samo?
- Skrzywdziłam cię… Powiedziałam tyle strasznych rzeczy! Jak…?!

Obrazek

Aleksander jednak nie dał jej skończyć. Po prostu zbliżył się i chwycił ją za ręce tak, by musiała na niego spojrzeć.
- Myślisz, że nie domyśliłem się, że to wszystko to były kłamstwa? Gdyby chodziło o pieniądze, to dałbym ci wszystko co tylko byś chciała! – wykrzyknął, ani na chwilę nie spuszczając z niej wzroku. – Nigdy nie pozwoliłbym ci odejść, gdyby chodziło tylko o to. To co sprawiło, że z ciebie zrezygnowałem, to to, że myślałem, że już mnie nie kochasz. Myślałem, że już kogoś masz i po prostu szukasz wymówek żebym pozwolił ci odejść… Tak więc zrobiłem – szepnął i posmutniał nieco. - Nigdy sobie tego nie wybaczę. Tego, że wtedy o ciebie nie zawalczyłem…

Obrazek

Pod wpływem impulsu Lotta uniosła dłoń i dotknęła jego policzka.
- A teraz? Czy teraz zawalczysz? – spytała z napięciem w głosie. Aleks słysząc to gwałtownie uniósł wzrok.
- Co?

Obrazek

- Nie, nie ty… - pokręciła głową i uśmiechnęła się delikatnie. - Czy pozwolisz mnie o nas zawalczyć? Czy pozwolisz mi naprawić to co zepsułam? – rzekła, a po jej policzkach spłynęły łzy. – Proszę… Daj mi tylko jedną, ostatnią szansę, a obiecuję, że już nigdy…! – chciała mu powiedzieć tyle rzeczy. Chciała mu powiedzieć, że go kocha, że przez cały ten czas tęskniła za jego dotykiem. Za tym uśmiechem, który zawsze był tylko dla niej. Chciała powiedzieć, że zrobi wszystko, aby im się udało i już nigdy, przenigdy go nie opuści. Miała w głowie tyle rzeczy, które chciała przekazać.

Obrazek

Ale gdy tylko Aleks się nachylił i pocałował ją ponownie poczuła, że wszystkie te słowa nie mają już żadnego znaczenia. Nagle cały świat dookoła nich zniknął, a wszelkie problemy odpłynęły. Wszystkie urazy, zatargi, kłótnie, zupełnie jakby nigdy ich nie było.

Obrazek

Dlatego, gdy Aleks wziął ją na ręce nie opierała się. Oplotła jego szyje ramionami i pozwoliła się zanieść prosto do „ich” sypialni. Być może jutro się obudzą i pożałują tego co się stało. Może znów się rozejdą i będą dla siebie jak obcy.
Ale dziś on był tylko jej, a ona tylko jego i nic więcej nie miało znaczenia.

Obrazek

. . .


W tym samym czasie, gdy Lotta i Aleks ponownie starali się rozgryźć, co tak naprawdę między nimi jest, pod ich domem stała samotna, szczupła postać kobiety. Kobieta spojrzała w okno sypialni, gdzie wkrótce zgasło światło, a po jej policzkach spłynęły łzy. Mimo to uśmiechnęła się z wysiłkiem i starała je wierzchem dłoni.
- Żegnaj Aleks… Bądź szczęśliwy - szepnęła i odwróciła się tyłem do ponurej willi, zupełnie jakby chciała odejść. Po paru krokach przystanęła jednak jeszcze i zerknęła za siebie. – Lotta, dbaj o niego.
Następnie nie obracając się już ani razu, zniknęła w mroku nocy.
Zupełnie jakby nigdy jej tu nie było.

Obrazek

. . .


Tymczasem w innej części miasta, pewna znana nam dobrze kobieta odbywała swoją samotną podróż. Ubrana od stóp do głów i rozglądając się, jakby bała się kogoś spotkać, ciemnymi uliczkami miasta wędrowała Tiana. Przypadkowy przechodzień pewnie nie zwrócił by na nią uwagi. Ot ktoś wraca z imprezy lub wybrał się na nocny spacer. Gdyby jednak tamtej nocy ktoś przyjrzał się dokładnie jej twarzy, ujrzałby na niej zawziętość i determinację. Tiana bowiem bynajmniej nie udała się dziś na zwykły wieczorny spacer.

Obrazek

W końcu, godzinę po tym jak wyszła z domu, jej oczom ukazała się mała, dość rzadko uczęszczana kawiarenka. Kobieta nie musiała się zbytnio wysilać, by zobaczyć samotną postać w długiej sukni, która jak gdyby nigdy nic, sączyła o tej porze filiżankę kawy.

Obrazek

Tiana zbierając w sobie całą odwagę jaką tylko miała, ruszyła w stronę postaci, po czym bezceremonialnie zajęła miejsce naprzeciwko niej. Postać początkowo nieco zaskoczona gościem szybko odzyskała rezon, a na jej ustach pojawił się kpiący uśmiech.
- No proszę… Nie sądziłam, że odważysz się przyjść – odezwała się. Tiana spojrzała na nią z niechęcią.
- Tak, a teraz masz pięć minut na to, żeby oddać mi naszyjnik nim zadzwonię na policję – rzekła twardo. Postać odchyliła się na siedzeniu.

Obrazek

- Stawiamy warunki, co? Hmm, ciekawe, nie powiem… Zrobimy to jednak nieco inaczej… - powiedziała i uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Co powiesz na mały układ?

Obrazek



Koniec odcinka 47
Ciąg dalszy nastąpi...




BONUS:
Spoiler:

Dziękuję za uwagę :)
Ostatnio zmieniony 06 lis 2017, 19:52 przez MalaMi95, łącznie zmieniany 2 razy.
Obrazek

Awatar użytkownika
Galcia
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 1067
Rejestracja: 13 lut 2015, 20:57

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Galcia » 05 lis 2017, 17:12

Ale dużo małych dzieci! Uroczo wyglądają, słuchając bajania Bruneta (chociaż ja bym go samego z maluchami nie zostawiała :D ).
Nadal nie rozumiem, czemu Tiana woli ryzykować, że porywacz skrzywdzi kolejną osobę i żyć z poczuciem winy, niż go zdemaskować - nawet jeśli to ktoś z jej rodziny. -_- Jeżeli to jakaś zbłąkana dusza, ktoś mógłby spróbować jej pomóc, a tak wszyscy żyją w strachu. Brawo Tiana. ;)
Strasznie się wczułam w wątek Lotty, bardzo sugestywnie opisałaś jej uczucia do Aleksa. :love: Znalazła się w dwuznacznej sytuacji, bo z jednej strony powinna ograniczyć kontakty z Aleksem dla własnego dobra (może z czasem wygasłoby uczucie, które wciąż do niego żywi), ale z drugiej chciałaby, żeby zostali przyjaciółmi chociażby ze względu an Anastazję. Doskonale rozumiem, czemu wybrała opcję nr 2, bo pewnie sama bym tak na jej miejscu postąpiła, ale w ten sposób sama siebie krzywdzi, robiąc sobie nadzieję i na powrót przywiązując się do Aleksa. Martwi mnie również nadmierne zaangażowanie w wychowanie Henryka - Bella w każdej chwili może wrócić i go zabrać, przez co Lotta będzie tylko cierpieć... Tym bardziej podziwiam ją za odwagę, że postanowiła szczerze porozmawiać z byłym mężem, nawet jeśli to miałoby oznaczać koniec ich... "związku"? :P W każdym razie trzymam kciuki za powodzenie jej sprawy! :brawo:
Andżelika niepokojąco przypomina Bellę. :cwaniak:
Ok... ta rozmowa nie tak miała wyglądać. x) Lotta ma rację, układ, w którym "tatuś" (bo tak pewnie Henryk traktuje Aleksa) sypia z nianią nie jest zbyt zdrowy. Nie zmienia to jednak faktu, ze gdy wparowujesz bez zaproszenia do sypialni byłego męża i zastajesz tam półnagą dziewczynę, nie robisz awantury, tylko wychodzisz i załatwiasz to na osobności. soft1
Nieee, co ona najlepszego wyprawia? :O Musiała iść z jakimś zboczeńcem, który czatował na nią pod klatką? Nie mogła wyrwać sobie kogoś w klubie jak normalny sim? Załamka. :facepalm:
Charlotte zbliżyła się, a po policzkach płynęły jej łzy.
- Ale dlaczego?! Dlaczego nie możemy być po prostu przyjaciółmi?!
Aleksander spojrzał na nią, po czym szybkim ruchem wstał z kanapy i chwycił ją za rękę.
- Dlatego!
Aaaaaaaw! :aww: :love: :love: :love:
Obrazek

Awatar użytkownika
Bearyllium
Posty: 33
Rejestracja: 04 mar 2016, 21:10

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Bearyllium » 03 gru 2017, 11:51

Na wstępie pragnę poinformować, że piszę ten komentarz pod ogromną presją, wywołaną naciskami ze strony Galci i MalejMi, które nie dają mi spokoju w związku z tym, jakobym nie komentowała ich relacji a domagała sie komentarzy u siebie. Niniejszym, gotowa jestem opublikować w/w komentarze, żeby zabrakło im w końcu karty przetargowej. :P

---------

A teraz lecę skrótowo, bo trochę się tego uzbierało:

Wątek Amika - U-W-I-E-L-B-I-A-M! :haha: :haha: :haha:

Rozmowa o porwaniu dziecka - hmm, początkowo zgadzałam się ze zdaniem Ammy, wszak to faktycznie wina trochę wina tej matki, ale potem teoretyzowanie dziewczyny poszło za daleko :P

Wątek Marcina i Sereny:
Ja rozumiem, że aktualizacja o trans jest fajna, ale z tym typem to poszalałaś :haha:

Biedny Marcin, musi strasznie cierpieć. Aczkolwiek... wynormalniał? W sumie na plus, jak dla mnie mógłby więcej nie farbować włosów na różowo :X
Generalnie to nawet podoba mi się koncepcja jego ewentualnego związku z Sereną. Pasują do siebie (nie tylko stylistycznie) :wub:
Szkoda, że (przynajmniej na razie) im nie wyszło. :(

Fajne te bonusowe zdjęcia zza lady kuchennej xD

Uwielbiam takie stylizacje na obrazkach. Są naprawdę bardzo emocjonalne <3

Wątek porwania Tiany i jej poszukiwań:
Porwanie było bardzo zaskakujące, naprawdę. Ale porywaczka trochę naciągana. Ja wiem, że to ma być nawiązane do Maleficient, ale jakoś taka kreacja postaci nie do końca pasuje mi do tematyki Twojej relacji.

Poszukiwania Tiany wyszły znakomicie. Ci detektywi :haha:, naprawdę dobrze bawiłam się, czytając o ich śledztwie. Fajnie, że Naveen się tak zaangażował, bo inaczej nie wiadomo, co mogłoby stać się z dzieckiem (które, notabene, jest mi w zasadzie całkowicie obojętne, ale z tego co wiem, dla dobra relacji dobrze by przetrwało :P).

Avril - zdecydowanie moja ulubiona postać w relacji :h:

HAHAHAHA, TEN FRANEK XDD
Chyba ten wątek wykorzystam, choćby przelotnie. :D

Hmmm, nie do końca rozumiem, czemu Tiana przed wszystkimi ukrywa fakt, że wie kim jest porywacz, jak również wątek o naszyjniku. Co się za tym kryje? :O

Na początku najnowszej relacji, Naveen ma naprawdę fajne ciuchy. :3

Wątek Charlotte i Aleksa:
Cieszę się, że wszystko się wyjaśniło i jednak im się udało. Tylko kim jest ta dziewczyna? Oczywiste, że nie jest kuzynką, ale czemu tak łatwo zrezygnowała to nie wiem. :X

Btw, taka wersja Aleksa to chyba najlepsza wersja z jaką się spotkałam. <3
Galcia pisze:
05 lis 2017, 17:12
Charlotte zbliżyła się, a po policzkach płynęły jej łzy.
- Ale dlaczego?! Dlaczego nie możemy być po prostu przyjaciółmi?!
Aleksander spojrzał na nią, po czym szybkim ruchem wstał z kanapy i chwycił ją za rękę.
- Dlatego!
Aaaaaaaw! :aww: :love: :love: :love:
ABSOLUTNIE SIĘ ZGADZAM! :aww:
Obrazek

Awatar użytkownika
MalaMi95
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 221
Rejestracja: 20 paź 2015, 20:19

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: MalaMi95 » 08 gru 2017, 17:55

Witam wszystkich w specjalnym odcinku świątecznym! :D
Wiem, że do świat zostało jeszcze trochę czasu, ale skoro filmy świąteczne mogą wychodzić w listopadzie, to czemu ja miałabym dziś nie wstawić świątecznej relacji? x)
A tak na poważnie, to obawiam się, że później mogę nie mieć czasu, więc wstawiam odcinek dziś.
Takie wczesne życzenia świąteczne ode mnie dla was ;)

Dzisiejszy odcinek jest dość nietypowy, gdyż jak sam tytuł wskazuję przygotowałam dla was musical! :D
To oznacza, że jak to w musicalach bywa w określonych momentach akcji będzie piosenka. :)
Będzie mi bardzo miło jeśli zobaczycie przygotowane przeze mnie filmiki, a na koniec ocenicie który podobał wam się najbardziej (Choć nie jest to konieczne ;))

No nic, ja się już żegnam i życzę wam miłego czytania i seansu ;)

Zapraszam! :D

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


Z pamiętnika rodziny Swan
Christmas musical

Spoiler:
BONUS:
Spoiler:
Ostatnio zmieniony 08 gru 2017, 23:18 przez MalaMi95, łącznie zmieniany 1 raz.
Obrazek

Awatar użytkownika
Bearyllium
Posty: 33
Rejestracja: 04 mar 2016, 21:10

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Bearyllium » 08 gru 2017, 22:39

MalaMi95 pisze:
08 gru 2017, 17:55
Witam wszystkich w specjalnym odcinku świątecznym! :D
Wiem, że do świat zostało jeszcze trochę czasu, ale skoro filmy świąteczne mogą wychodzić w listopadzie, to czemu ja miałabym dziś nie wstawić świątecznej relacji? x)
A tak na poważnie, to obawiam się, że później mogę nie mieć czasu, więc wstawiam odcinek dziś.
A jeszcze dwa tygodnie temu było "MAM SUPER PLAN NA ODCINEK ŚWIĄTECZNY, ALE SIĘ NIE WYROBIĘĘĘĘ ;( ;( ;( ;( ;( " Ha ha ha :D
Bardzo cieszę się, że jednak zdążyłaś. Już się biorę za czytanie i komentowanie (co by potem nie mieć zaległości).

Trochę zgadzam się z Marcinem. Jakub był dupkiem, nie wiem czego tutaj teraz szuka po tym wszystkim.

Charlotta w tym stroju i takich włosach wygląda przecudownie :wub:

Ten Naveen w kuchni :haha:
- Ej, w końcu to miało być „Brownie”. Ja po prostu podkręciłem im kolor!
Doskonała wymówka. Od teraz będę tak mówić, gdy coś przypalę. :3

Ależ Tiana w tych szpilkach wywija. :brawo: To chyba moja ulubiona piosenka z całej relacji. Ogólnie bardzo przyjemna, jak na okołoświąteczną ;3

Ożesz ty, TO jest Agata! :O
Moja reakcja teraz -> Obrazek
Ta fryzura to kompletnie nowy styl Agatki.

Avril :wub:

Meh, Agacia śpiewa ://// Ale filmik świetnie zmontowany. Naprawdę BARDZO mi się podoba. Te pary w parku i tańczące laski <3
Choć odrobinę się dłuży... :O

Eeee, Ignaś. Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę z tego, że dzień wolny to dzień wolny. To na pewno nie była sprawa wagi simpaństwowej, więc można by było nieco w święta odpuścić.
Łucja też powinna nieco zejść z tonu. W sumie to nic jej złego nie zrobił.
W sumie całkiem zręcznie Łucja wybrnęła z sytuacji na swoją korzyść :>

Hahaha, ci znikający Simowie na samym początku piosenki Enryczka xD
Ta Lotta teraz "w sumie to prawie się nie znamy, więc to idealny moment, by zaśpiewać razem świąteczną piosenkę" xDD
O, a za chwilę "znamy się już tak dobrze, że spokojnie mogę Ci wyliczyć wszystkich swoich łóżkowych kochanków!"

:aww: Jakie miłe starsze panie. Niech sobie w życiu robią co chcą (Danuta :cwaniak: ), ale dopóki dbają o zwierzątka to są super <3
Widzę Kęsika *-*

Czy mi się zdaje czy to drzewko świąteczne nic a nic nie zmieniło się od czasu tańców Naveena i Tiany do momentu aż zostało określone "najładniejszym w okolicy"? :P

Co ta despotyczna Tiana! :O
Ja rozumiem, że wciąż przeżywa sytuację siostry, ale przecież nie powinna Ianowi całkowicie blokować drogi do szczęścia. Odie może się obudzić, ale nie musi. Czy zatem Ian ma całe życie wyczekiwać jej wybudzenia, cierpiąc samotnie?
Z druuugiej strony, Ian trochę przesadza z tą pewnością w stawianiu na Odie krzyżyka. :/

WTF, James? Wigilia z przyjaciółmi spoko, ale czemu W WIGILIĘ?! xD
„Mam nadzieję, że potrącenie przez auto nie będzie cię bardzo bolało”
:haha:
[...]wspólnie zjedli pierwszą z potraw, którą tradycyjnie był oczywiście barszcz. (Lub ryba z frytkami, czy co tam simy jedzą xD)
Makaron z serem! Chociaż moi simowie najczęściej żywią się tortem burgerowym czy jak się ten duży burger nazywa (bo zrobiony raz starcza na długo xD)

W sumie nie rozumiem, skąd wymóg, że Jakub miał wszystkim kupować prezenty. Poza tym, chłopak się starał. Rzecz jasna, rozsądniej by zrobił, jakby przyniósł jakieś pyszności dla wszystkich zamiast indywidualnych prezentów, ale i tak warto docenić, że przyniósł cokolwiek. Tak myślę.

Ej, czemu Marcin nie poczekał z tym wybuchem do czasu aż zakończą spotkanie? Nie żeby coś, ale Jakub w zasadzie nic mu w tym momencie nie zrobił a Marcin popsuł atmosferę na własne życzenie. Jedyne, do czego można się podczas wizyty przyczepić to fakt, że ojciec Marcela bezustannie ma taki debilny cwaniaczkowy wyraz twarzy -.-

Na tym zdjęciu doskonale widać jak wszyscy zesztywnieli z wrażenia, po tym co powiedział Marcin :doge: XD

COOO?! Naveen wiedział o dziewczynie Iana! :O
Woah, i to twarde postawienie sprawy z jego strony. Najs, plus dla Naveena.

Diablo, jak na dojrzałego faceta i odpowiedzialnego brata przystało, zabiera swoją malutką siostrę na spacer w zimie, ubraną jedynie w pieluchę. Dobra robota, Diablo :brawo:

HAHAHA, trzech orłów nawigacji zebrało się w jednym aucie. xD I jeszcze ten rzygający szczeniak XDDD

OMG, ta rozmowa Lotty z Aleksem. Nie dość, że połączenie wykonywała prawdziwa sokolica orientacji w terenie to jeszcze przez problemy z zasięgiem wyszedł z tego mega kwas. Ciekawi mnie tylko, co dokładnie odpowiadał Aleks, bo nie do końca wszystko rozumiem.

Naprawdę dobry pomysł z tym, by w ich sytuacji, usiąść na ziemi i czekać na zbawienie. Już pójście w dowolnym kierunku miałoby więcej sensu. Przynajmniej nie złapaliby wilka.
- To mnie akurat nie martwi. Tak naprawdę dziś jest dzień jak co dzień. Z rodziną i tak się zobaczę, jak nie dziś to jutro. To ich mi szkoda – rzekła i pogłaskała po głowie jednego z psiaków. - Dziś miał być ich wielki dzień. Miały szanse znaleźć dom. Juto natomiast wrócą do schroniska, gdzie znów większość z nich pozostanie niezauważona w tłumie.
Enryczek podążył za jej spojrzeniem i popatrzył na zgromadzone wokół nich zwierzaki. Następnie ponownie zerknął na Danutę.
- Ale część z nich to jeszcze szczeniaki i kociaki. One chyba szybko znajdą dom?
Danuta jednakże pokręciła głową.
- Zazwyczaj tak, jednak nie jest to reguła. Patrz, na przykład tamten piesek ma już 13 lat, a od szczeniaka siedzi w schronisku.
Enryczek zaskoczony popatrzył na małego burego kundelka, który siedział przed nim i zamachał ogonem widząc, że mu się przygląda.
- Nikt go nie chciał? Dlaczego?
Kobieta wzruszyła ramionami.
;( ;( ;( ;( Biedny Kęsik. ._.
- Różnie bywa. Może był zbyt pospolity? Może zbyt nieśmiały? A może inne były ładniejsze, a on zdążył dorosnąć?
A może jakiś bezmyślny człowiek wpisał mu w karcie, że jest agresywny? .__.

Ej, a czemu oni właściwie nie siedzieli w samochodzie? Wprawdzie był on zepsuty, ale na pewno byłoby w nim cieplej niż na zewnątrz, lol.

AAAA, zmieniam zdanie. TA piosenka jest najlepsza! Super skomponowana, pełna świetnych ujęć, naprawdę poruszająca. UWIELBIAM! *-*
Wcale się nie dziwię, że po tak cudownej piosence, wszystko zaczęło się układać. :h: :brawo2: :h:

W sumie to zabawne, że dopiero Wigilia i nowa bielizna z tej okazji były w stanie odciągnąć Ignasia od komputera xD
Ten śnieg to z moda czy robótki ręcznie w programie graficznym? :3

BARDZO ładnie i klimacie przygotowany na święta dom Iana.

:aww: Dobrze, że w sytuacji z Tianą pojawiło się szczęśliwe zakończenie.

OMG, Marcin i MOPS, nie wiem czemu, ale strasznie to komiczne xDD
O, a jednak to nie jego psina. To nawet lepiej.
O NIE... Ten mops to swatka dla gejów. Spotyka ich w ciemnych uliczkach parku po nocach. ;_;
- Nie odwołujcie jeszcze koncertu. Już wiem co zrobimy!
Zgromadziłam tutaj kompletnie nieznanych ludzi i jednego celebrytę, byśmy razem pobujali się niezgrabnie w rytm muzyki a ludzie będą rzucać w nas pieniędzmi na schronisko!

Awww, tak lubię to wydanie Charlotty i Aleksandra razem <3

ZWIERZACZKI I TE CUDOWNE RODZINNE ZDJĘCIA :h: :h: :h:

Świetny ten odcinek specjalny! Ale mam prośbę - nie wrzucaj więcej takich molochów na raz. Dziękuję xD
Obrazek

Awatar użytkownika
Galcia
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 1067
Rejestracja: 13 lut 2015, 20:57

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Galcia » 10 gru 2017, 17:32

Pierwsza piosenka jest GENIALNA, idealny początek! :D Wyjątkowo przypadła mi do gustu idea facetów od bladego świtu stojących przy garach, podczas gdy ich kobiety smacznie śpią. xD
Na miejscu Lotty nie przesadzałabym z tym "łamaniem serca ukochanej córce", bo "ukochana córka" zasługuje co najwyżej na solidnego kopniaka w cztery litery, a nie na to, żeby się z nią cackać jak ze zgniłym jajkiem (którym jest ;) ). Za to na tym zdjęciu Lotta wygląda jak rasowa kocica. :cwaniak: Trochę nie rozumiem tych jej wahań nastroju, chce być z Aleksem, ale nie chce, zostałaby, ale się boi, ale dobrze zrobiła, wychodząc. Nie ma tak łatwo, musisz się bardziej postarać, chłopie. :D
O rety i druga piosenka! :h: Uwielbiam taniec, więc podczas oglądania tego fragmentu mało nie dostałam skurczu twarzy od zbyt szerokiego uśmiechania się do monitora. xD Czy mogę prosić o przerobienie całej relacji na musical? Proooszę! :aww:
Skoro Agata jest taka samotna (wcale mi jej nie żal ;) ) to czemu sama nie pojedzie odwiedzić Sergia? Dlaczego tylko facet ma się starać, rzucać wszystko i wydawać fortunę na podróż z drugiego końca świata? Mamy równouprawnienie, trzeba przejąć inicjatywę. :)
Uwielbiam piosenkę, którą śpiewa Agata. :love: Ale nie lubię Agaty, więc na tym zakończę komentarz. :P
Ja bym nie powierzała Emmie opieki nad dziećmi. :D Jeszcze wciągnie je do jakiejś sekty.
Ciebie jeszcze rozumiem, ale on? No sama przyznaj, że coś musi być z nim nie tak. Nie dość, że zgodził się zostać ojcem twojego dziecka, to teraz jeszcze udajecie, że spotykacie się ze sobą i tworzycie szczęśliwą rodzinkę!
Hahahahahha! :haha: Przepraszam, ale... hahahahahaha! :rotfl: Coś mi to przypomina... ;) Adrianna ucieszyłaby się, wiedząc, że nie tylko ona w rodzinie odstawia takie numery.
Enryczek! :love: :love: :love: W momencie, gdy z miną amanta śpiewał przed lustrem o jemiole, popłakałam się ze śmiechu. xD No i to zabawne, bo w mojej wersji historii zostaje na święta w San Myshuno. ;)
Przecież do mojej dziewczyny ciągle tylko wydzwania i pisze jakiś sławny model, rozchwytywany przez miliony fanek! O co miałbym być zazdrosny?
Dziewczyna parsknęła śmiechem i przysiadła się do niego.
- Daj spokój Ignacy. Dobrze wiesz, że ja i Enryczek tylko się przyjaźnimy!
Ta sytuacja przypomina mi memy z serii: ty vs koleś, o którego masz się nie martwić. :D Enrique przynajmniej znajduje dla niej czas, a też na pewno jest bardzo zajęty. ;)
Nie! Czekaj! Tylko mi nie mów, że się kiedyś umawiałam z twoim ojcem! - po chwili zastanowienia dodała. – Albo co gorsza z tobą!
:haha: :haha: :haha: A tak serio, czemu Enryczek zaczepia na ulicy Lottę, która jest dla niego praktycznie obcą osobą i opowiada jej o swoich planach? Chyba czuje się bardzo samotny, skoro zaczyna nagabywać przypadkowych przechodniów. xD
Aaaa i kolejna piosenka! Czuję, jak przepełnia mnie świąteczny nastrój! :iluvya:
Kurczę, sytuacja Iana jest nie do pozazdroszczenia. ;/ Z jednej strony strasznie chamsko wobec Odie, która mimo wszystko wciąż żyje i pozostaje jego żoną, ale z drugiej strony bez sensu, żeby przez resztę życia odmawiał sobie szczęścia i żył jak pustelnik. Poza tym wydaje mi się, że gdyby wciąż ją kochał, nie związałby się z inną kobietą. Gorzej, jak Odie jednak obudzi się ze śpiączki. ;)
Nie spodziewałam się takiego zachowania po Marcinie. :O Jakub musiał go naprawdę wkurzyć.
Uooo, Tiana i Naveen ostro się posprzeczali. :| Uważam, że wszyscy mogliby zacisnąć zęby i przez ten jeden wieczór udawać, że wszystko jest w porządku, Ian nie ma kochanki, a Tiana nie ma do niego pretensji o porzucenie żony, ale co to by były za święta bez rodzinnej awantury. ;) Czuję się zupełnie jakbym była w domu. xD Podoba mi się też, że Diablo w środku zimy wynosi na zewnątrz niemowlaka ubranego w samą pieluszkę. Chce wychować Aurorę na morsa? xD
Kolejna piosenka i za. Dużo. Emocji. :ryczy: Zaraz się rozpłaczę ze wzruszenia.
Scena z Marcinem i psem jest boska. :D Zwłaszcza jak Marcin nakrzyczał na Aratę za wystraszenie zwierzaka - bo to najgorsza rzecz, jaka się przytrafiła tego wieczoru, prawda? :rotfl:
Koncert wyszedł rewelacyjnie, chociaż zgromadzeni na widowni i przed telewizorami ludzie musieli być mocno skonsternowani faktem, że na scenę zamiast gwiazd wyszła banda przypadkowych ludzi (i jeden znany model xD ). Jednego tylko nie rozumiem - Danuta i jej wesoła kompania nie mogli dojechać na koncert przez pół dnia (tak, wiem, zgubili się itd.), a cała reszta po smsie od Lotty dojechała bez żadnych problemów dosłownie w godzinkę. x))) Danka musi być NAPRAWDĘ beznadziejnym pilotem.
Podsumowując, odcinek 100/10. Aż boję się myśleć, co wymyślisz za rok! :D

PS. Czytanie i komentowanie tego odcinka trwało od godziny 15:38 do 17:32. ;)
Obrazek

Awatar użytkownika
Gunia
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 234
Rejestracja: 15 gru 2013, 13:59

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Gunia » 29 gru 2017, 20:41

O rany! Ale fajny musical! Totalnie jestem w tyle, to znaczy nadrobiłam relację, ale skomentuję tylko ostatnią, bo mnie oczarowała. Po pierwsze- piosenki <3 Ostatnia jest jedną z moich ukochanych - Pentatonix rządzi :) Bardzo fajnie że pokazałaś święta z tak wielu perspektyw- Tiany niejako opłakującej Oddie, na koniec jakoś się z tym godzi. Ian zaznaje swego rodzaju szczęścia, Enryczek <3 mnie rozbroił na łopatki- uwielbiam go i mogłabym prowadzić jego funclub :D
Marcin i Serena jakoś mnie wkurzali. Może bardziej Marcin, ale i usilne próby wybielenia Jakuba przez Serenę też były irytujące. Szkoda że tylko Agatka nie zaznała szczęścia... Może niedługo?
Plus za powrót mojej ulubionej pary (Lotta+Aleks), shippuję od dawna :D

Awatar użytkownika
Lion
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 456
Rejestracja: 15 lut 2015, 23:00

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Lion » 30 gru 2017, 20:17

Świetny pomysł na odcinek świąteczny! Wszystkie filmiki zrobiły na mnie spore wrażenie, wyróżnię jednak dwa. Po pierwsze piosenkę Agaty - za taniec innych bohaterek w parku, super to wyszło! Po drugie występ Tainy i Naveena - nie umiem tego do końca uzasadnić, po prostu porywa mnie klimat panujący podczas ich tańca i śpiewu. ^^
Miałaś świetny pomysł na wprowadzenie zwierzaków do swojej rozgrywki. :) Fajnie też było zobaczyć, ile par się schodzi, Aleks i Lotta (co ucieszyło mnie już przy poprzedniej relacji!), Serena i Jakub, może Iza i Mark (myślałem, że ta ostatecznie skończy ze Sławomirem, ale teraz kibicuję, aby jednak związała się ze swoim udawanym partnerem, bez względu na to, jak dziwnie to brzmi :D). Mam mieszane uczucia co do Iana i Mai - mimo wszystko jego żona nie została, mówiąc brzydko, odłączona od maszyn, co według mnie sprawia, że sim nie jest wolnym mężczyzną. Co prawda podejrzewam, że Odie nie miałaby do niego pretensji, jednak jeśli simka się wybudzi, koleś pewnie zgłupieje i nie będzie wiedział, co robić... Ale to już jego problem. :D
Zwyciężczyniami tej relacji są dla mnie Emma przygarniająca szopa i Julia, która nie dostała sms-a! ;)

Na koniec dodam jeszcze słówko o wcześniejszych relacjach (bo jak zwykle mam tyły z komentowaniem :P) - cieszę się, że mimo wszystko Brunet i Sophie odnaleźli Tianę, w pewnym momencie w nich zwątpiłem. :D Co do porywacza, teraz już nie mam większych wątpliwości, że musi być nim Anastazja. W końcu wiemy na pewno, że w czasie czasie spotkania Tiany z przestępcą, nastolatki akurat nie było w jej domu... Przypadek? Nie sądzę. ;)

Awatar użytkownika
MalaMi95
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 221
Rejestracja: 20 paź 2015, 20:19

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: MalaMi95 » 09 sty 2018, 18:48

Dziękuje wszystkim za komentarze! :D

Bearyllium
„A jeszcze dwa tygodnie temu było "MAM SUPER PLAN NA ODCINEK ŚWIĄTECZNY, ALE SIĘ NIE WYROBIĘĘĘĘ”
Ej, prawdopodobieństwo niewyrobienia się było duże! xD
„Doskonała wymówka. Od teraz będę tak mówić, gdy coś przypalę.”
Proszę bardzo ;)
„To chyba moja ulubiona piosenka z całej relacji. Ogólnie bardzo przyjemna, jak na okołoświąteczną ;3”
Właściwie moja też. Niby nie jest najlepiej zrobiona, ale jakoś mi się podoba :)
„Ta fryzura to kompletnie nowy styl Agatki.”
No, dałam z pięć fryzur do wyboru, a i tak wybrałam szóstą xD
Ale najbardziej mi się podoba ;)
„Meh, Agacia śpiewa ://// Ale filmik świetnie zmontowany. Naprawdę BARDZO mi się podoba. Te pary w parku i tańczące laski <3
Choć odrobinę się dłuży...”
No, trochę tak. Miałam pomysł znalezienia może jakiejś krótszej wersji tej piosenki, ale ostatecznie zrezygnowałam. Niech już tam będzie :)
„Łucja też powinna nieco zejść z tonu. W sumie to nic jej złego nie zrobił.”
Niby tak, ale Łucji bardziej chodziło o to, że już od jakiegoś czasu ją olewa, a teraz jeszcze nawet w święta musi pracować jak oni zbierają się do wyjazdu.
Mogła być łagodniejsza, ale widocznie nawet tak spokojna simkę jak Łucja da się wkurzyć, gdy się nieco przegina ;)
„Hahaha, ci znikający Simowie na samym początku piosenki Enryczka xD”
To akurat nie moja wina. Naprawdę nie robiłam tam cięcia! To się po prostu tak kijowo nagrało x)
„Czy mi się zdaje czy to drzewko świąteczne nic a nic nie zmieniło się od czasu tańców Naveena i Tiany do momentu aż zostało określone "najładniejszym w okolicy"?”
Ta… Miałam mu dodać taki ładny łańcuch, ale jak na złość nie mogłam go za nic znaleźć, gdy robiłam zdjęcia. Oczywiście znalazł się zaraz po xD
„A rozumiem, że wciąż przeżywa sytuację siostry, ale przecież nie powinna Ianowi całkowicie blokować drogi do szczęścia.”
Ja patrzę na to tak: Odie to jednak jej siostra. Raczej ciężko, żeby Tiana powiedziała „Spoko, że postawiłeś na mojej siostrze krzyżyk. Bądź sobie ze swoją nowa dziewczyną i wychowajcie moich siostrzeńców”
Choć oczywiście takie obrażanie się też nie jest dobre.
Z drugiej strony Ian niby nie powinien skreślać Odie, ale biorąc pod uwagę, ze lekarze nie dają jej większych szans ciężko od niego wymagać, żeby do końca życia był sam.
„WTF, James? Wigilia z przyjaciółmi spoko, ale czemu W WIGILIĘ?! xD”
Rozwaliło mnie to zdanie xD
A odpowiedź prosta – Nie miałam dla niego roli w tym odcinku, a zajmował miejsce w domu xD
„Rzecz jasna, rozsądniej by zrobił, jakby przyniósł jakieś pyszności dla wszystkich zamiast indywidualnych prezentów, ale i tak warto docenić, że przyniósł cokolwiek.”
Jasne, że tak. :) Po prostu Marcin był na niego tak cięty, że nawet gdyby trafił z prezentami, to byłby niezadowolony ;)
„Ej, czemu Marcin nie poczekał z tym wybuchem do czasu aż zakończą spotkanie?”
Ciężko powiedzieć. Widocznie Jakub za bardzo go wkurzył x)
„COOO?! Naveen wiedział o dziewczynie Iana!”
W końcu najlepsi kumple od czasów liceum, nie? ;)
„Diablo, jak na dojrzałego faceta i odpowiedzialnego brata przystało, zabiera swoją malutką siostrę na spacer w zimie, ubraną jedynie w pieluchę. Dobra robota, Diablo”
xD Nie miałam dla niej ubranek, no! xD
„Naprawdę dobry pomysł z tym, by w ich sytuacji, usiąść na ziemi i czekać na zbawienie. Już pójście w dowolnym kierunku miałoby więcej sensu.”
Pewnie tak. Ale to musical! Czas na piosenkę! xD
„Ej, a czemu oni właściwie nie siedzieli w samochodzie? Wprawdzie był on zepsuty, ale na pewno byłoby w nim cieplej niż na zewnątrz, lol.”
Wypatrywali pojazdu, który ich podwiezie. Siedząc w środku mogliby nie zdążyć wyskoczyć i by uciekło ;)
A poza tym, nie miałam tyle póz w aucie, żeby zdjęcia robić jak siedzą xD
„W sumie to zabawne, że dopiero Wigilia i nowa bielizna z tej okazji były w stanie odciągnąć Ignasia od komputera xD”
Chyba jednak bardziej bielizna biorąc pod uwagę, że na wigilię nie dojechali i sami sobie żadnej nie zrobili xD
„Ten śnieg to z moda czy robótki ręcznie w programie graficznym? :3”
Robione w Photoshopie ;)
„O NIE... Ten mops to swatka dla gejów. Spotyka ich w ciemnych uliczkach parku po nocach. ;_;”
xDDD
„Zgromadziłam tutaj kompletnie nieznanych ludzi i jednego celebrytę, byśmy razem pobujali się niezgrabnie w rytm muzyki a ludzie będą rzucać w nas pieniędzmi na schronisko!”
Trzeba docenić starania, no! W końcu magia świąt! xD



Galcia -
„Wyjątkowo przypadła mi do gustu idea facetów od bladego świtu stojących przy garach, podczas gdy ich kobiety smacznie śpią. xD„
O, to dzisiejszy początek relacji też ci się spodoba xD
„Na miejscu Lotty nie przesadzałabym z tym "łamaniem serca ukochanej córce", bo "ukochana córka" zasługuje co najwyżej na solidnego kopniaka w cztery litery, a nie na to, żeby się z nią cackać jak ze zgniłym jajkiem”
To na pewno. Ale jednak to jej córka. Na matczyną miłość nie poradzisz ;)
„Czy mogę prosić o przerobienie całej relacji na musical? Proooszę!”
Ech, tu miałam powiedzieć „Nie”, ale ciągle teraz wymyślam gdzie wrzucić jakąś piosenkę, więc chyba stanie na tym, że jednak od czasu do czasu pojawi się jakaś piosenka xD
„To czemu sama nie pojedzie odwiedzić Sergia? Dlaczego tylko facet ma się starać, rzucać wszystko i wydawać fortunę na podróż z drugiego końca świata?”
Pewnie by mogła, tylko problem jest taki, że nikt do końca nie wie gdzie akurat teraz aktualnie jest Sergio, bo chłopina zaczął trochę podróżować po świecie (Kiedyś wyjaśnię powód, chyba że zmieni mi się pomysł ;))
No a że nie odbierał jej telefonów, bo teraz sobie nagle przypomniała, to tym bardziej nie miała jak ;)
„Jeszcze wciągnie je do jakiejś sekty.”
xDDD Słuszna uwaga! xD
„Adrianna ucieszyłaby się, wiedząc, że nie tylko ona w rodzinie odstawia takie numery.”
U Landgraabów to rodzinne! xD
Choć powiem ci szczerze, że jak pisałam to jakoś zupełnie o tym nie pomyślałam, że przecież wątek jest podobny x)
„No i to zabawne, bo w mojej wersji historii zostaje na święta w San Myshuno.”
No wiesz, u mnie nagle połowa bohaterów wręcz się „teleportowała” na miejsce koncertu, więc co za problem, żeby Enryczek był tu i tam jednocześnie? xD
„Ta sytuacja przypomina mi memy z serii: ty vs koleś, o którego masz się nie martwić.”
Ten mem pasuje mi tu idealnie: xD
Spoiler:
„Tak serio, czemu Enryczek zaczepia na ulicy Lottę, która jest dla niego praktycznie obcą osobą i opowiada jej o swoich planach?”
Oj tam, oj tam. Kiedyś się gdzieś poznali i Enryczek chciał być miły i się przywitać xD
„Ale co to by były za święta bez rodzinnej awantury.”
I co to by była wtedy za relacja? :P
„Bo to najgorsza rzecz, jaka się przytrafiła tego wieczoru, prawda?”
Wiadomo! xD
„Danuta i jej wesoła kompania nie mogli dojechać na koncert przez pół dnia (tak, wiem, zgubili się itd.), a cała reszta po smsie od Lotty dojechała bez żadnych problemów dosłownie w godzinkę. x))) Danka musi być NAPRAWDĘ beznadziejnym pilotem.”
xD Magia świąt! Do tego jakiś, ja wiem? Helikopter Langraabów? xD
I Danka jest beznadziejnym pilotem, niestety xD
„Podsumowując, odcinek 100/10. Aż boję się myśleć, co wymyślisz za rok!”
Ja też xD



Gunia
„Ostatnia jest jedną z moich ukochanych - Pentatonix rządzi”
Też mi się bardzo podoba :D
„Bardzo fajnie że pokazałaś święta z tak wielu perspektyw”
Dziękuję! :D
„Enryczek <3 mnie rozbroił na łopatki- uwielbiam go i mogłabym prowadzić jego funclub”
Może trzeba założyć? xD
„Marcin i Serena jakoś mnie wkurzali. Może bardziej Marcin, ale i usilne próby wybielenia Jakuba przez Serenę też były irytujące.”
No cóż, każde miało jakieś tam swoje racje i tak wyszła z tego wielka rodzinna kłótnia.
„Szkoda że tylko Agatka nie zaznała szczęścia... Może niedługo?”
Może, może ;)
„Plus za powrót mojej ulubionej pary (Lotta+Aleks), shippuję od dawna”
Nie tylko ty jak widzę xD
W sumie to nawet się jakoś nie spodziewałam. Myślałam, że wszyscy raczej powiedzą, ze Lotta sobie zasłużyła a tu zaskoczenie :D



Lion
„Świetny pomysł na odcinek świąteczny! Wszystkie filmiki zrobiły na mnie spore wrażenie”
Dziękuję! :D
„Po drugie występ Tainy i Naveena - nie umiem tego do końca uzasadnić, po prostu porywa mnie klimat panujący podczas ich tańca i śpiewu.”
Mnie też się najbardziej podoba i też nie umiem wyjaśnić czemu x) W sumie są lepsze, ale jakoś ten jest fajny :D
„Iza i Mark (myślałem, że ta ostatecznie skończy ze Sławomirem, ale teraz kibicuję, aby jednak związała się ze swoim udawanym partnerem, bez względu na to, jak dziwnie to brzmi)”
Spoko rozumiem xD
„Mam mieszane uczucia co do Iana i Mai - mimo wszystko jego żona nie została, mówiąc brzydko, odłączona od maszyn, co według mnie sprawia, że sim nie jest wolnym mężczyzną. Co prawda podejrzewam, że Odie nie miałaby do niego pretensji, jednak jeśli simka się wybudzi, koleś pewnie zgłupieje i nie będzie wiedział, co robić... Ale to już jego problem.”
W tym momencie musze ci powiedzieć, że pisząc wątek Iana i Mai zainspirowałam się pewną parą z twojej relacji. Pisząc wciąż miałam ich przed oczami x) (Możesz zgadywać jaką choć i tak ci nie powiem do pewnego momentu ;))

Także… Czuj się odpowiedzialny za los Iana! xD
„Co do porywacza, teraz już nie mam większych wątpliwości, że musi być nim Anastazja. W końcu wiemy na pewno, że w czasie czasie spotkania Tiany z przestępcą, nastolatki akurat nie było w jej domu... Przypadek? Nie sądzę.”
O matko. Już od dawna nikt mnie nie skłonił do przeczytania swojej relacji, bo o czymś zapomniałam. Wiesz ile ja się nagłowiłam o jakim fragmencie mówisz? xD I ten stres co ja tam nabazgroliłam! xD

Ale czy masz rację? Zobaczysz ;)



W dzisiejszym odcinku udamy się do Tiany i Lotty.
Kto kłamie, a kto mówi prawdę?
Czy w końcu dowiemy się kim jest porywacz?

Zapraszam! :)

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Z pamiętnika Charlotty
Gdzie leży prawda?


Charlotta obróciła się na drugi bok i przeciągnęła rozkosznie w pościeli. Czując, że świadomość zaczyna jej powoli wracać, ale wciąż nie chcąc się budzić, wyciągnęła rękę, by odnaleźć leżącego gdzieś obok niej Aleksa i wtulić się w jego ciepło. Gdy jednak w końcu na coś natrafiła poczuła, że nie jest to Aleks, a coś włochatego i miękkiego.

Obrazek

Z westchnieniem rozchyliła powieki, by zobaczyć, leżące obok niej dwa kłębki. A były nimi dwa małe kociaki. Mercedes i Yolanda.
- Cześć maluchy. Pan już wstał?
- Miau – odrzekła Mercedes, po czym zeskoczyła z łóżka i razem ze swoją siostrą wpatrzyły się w nią swoimi wielkimi oczami. Lotta obróciła się.
- Jeszcze pięć minut…
- Miaaaauuu! – odezwały się chórem widząc, że ta najwyraźniej nie wstaje.

Obrazek

Kobieta westchnęła.
- Dwie minuty? – szepnęła z nadzieją, lecz ta ulotniła się natychmiast, gdy usłyszała otwierające się drzwi i tupot stóp.
- Ciocia! – zawołał Henryk i stanął obok kotków. – Śniadanie? – spytał i przechylił głowę w bok identycznie jak Mercedes i Yolanda. Musiała przyznać, że wyglądali naprawdę uroczo.

Obrazek

Lotta westchnęła ponownie.
- Tak, idziemy na śniadanie.
- Jej!
- Miau! – zawtórował jej chórek złożony z dziecka i kociąt, a kobieta podniosła się na nogi.

Obrazek

Wyglądało na to, że jej sen dobiegł końca. Pora wstać i rozpocząć kolejny dzień. Patrząc jednak na jej wesołą gromadkę nie mogła powstrzymać uśmiechu. W tym momencie bowiem jej życie bardzo przypominało to, co właśnie jej się śniło.

Obrazek

. . .


Gdy tylko weszła do kuchni zobaczyła krzątającego się po niej Aleksa, który właśnie przygotowywał śniadanie dla ich trójki... Zaraz, zaraz… trójki?

Obrazek

Mężczyzna słysząc, że wchodzą do kuchni obrócił się.
- Cześć śpiochu – przywitał się z uśmiechem na ustach - Jak się spało?
Lotta odwzajemniła uśmiech i usadziła Henryka w jego foteliku.

Obrazek

- Z tobą zawsze cudownie – rzekła i zbliżyła się by dać mu całusa w policzek. Następnie rozglądnęła się po kuchni.

Obrazek

- A gdzie nasz drugi śpioch? Anastazja?
Aleks wzruszył ramionami, znów skupiony na robieniu tostów.
- Nie wiem, rano w pośpiechu zrobiła sobie tylko kanapkę i wyszła. Mówiła, że to coś ważnego.
Lotta zaskoczona uniosła brew.
- Ważnego? A cóż takiego ważnego może się dziać w niedzielę rano?
- Może dostała natchnienia i poszła się pomodlić do kościoła? – zażartował Aleks. Jednak widząc uniesioną brew Lotty przewrócił oczami. – Daj spokój! To było śmieszne!

Obrazek

- Aha – rzekła biorąc telefon do ręki. – Najszybciej będzie jak do niej zadzwonię. Nim jednak zdążyła wybrać numer, Aleks zabrał jej telefon. – Ej! Co ty…?

Obrazek

- No daj spokój! Czy to nie oczywiste? Pewnie poszła się spotkać z tym swoim chłopakiem.
Za zdziwienia Lotta, aż rozdziawiła usta.
- Chłopakiem? To ona ma jakiegoś chłopaka?! Nic mi nie mówiła…
Aleks widząc, że ukochana nic nie wiedziała, podrapał się po głowie zakłopotany.
- Myślałem, że wiesz… Ale nie przejmuj się tym. Może ona po prostu… - zaczął ją uspokajać, nim jednak dane mu było dokończyć, kobieta odezwała się niespodziewanie.
- Zaraz! Twoja córka spotyka się z chłopakiem, a ty przyjmujesz to tak spokojnie?! Co z ciebie za ojciec?! Ile to trwa?
Aleks zaskoczony jej nagłym wybuchem, aż uniósł ręce do góry w geście obronnym.
- Yyy… Czy ja wiem? Jakieś parę tygodni?

Obrazek

- Co?! No nie wierzę! A co jeśli to jakiś podejrzany typ, który chce ją tylko naciągnąć na pieniądze? A co jeśli zajdzie w ciąże i zostanie nastoletnią matką?! Sprawdziłeś go? Na pewno nie! Już ja zaraz…
- Lotta! – zawołał Aleks, chcąc, by zwróciła na niego uwagę. – Uspokój się! Z Annie naprawdę wszystko w porządku! Po pierwsze, nie żyjemy w średniowieczu, żebyśmy mieli jej wybierać męża, którego pozna dopiero na ślubie. A po drugie, Annie jest mądrą, dojrzałą dziewczyną, da sobie radę.
Lotta westchnęła.
- Może i jest dojrzała jak na swój wiek i mądra, ale każdy potrafi popełnić błąd… - spojrzała na niego. – Naprawdę nie mogę chociaż do niej zadzwonić? – spytała, lecz Aleksander pokręcił głową.

Obrazek

- Absolutnie nie! Nie będziemy psuć jej dnia. I tak dziś wieczorem nieco namieszamy jej w głowie, nie sądzisz?
Charlotta kiwnęła głową.
- Chyba masz rację… - rzekła, po czym spojrzała na niego surowo. – Ale i tak uważam, że za bardzo ją rozpuściłeś! Dopiero wczoraj była na jakiejś nocnej imprezie, a dziś już gdzieś wybywa.
Aleks zaśmiał się.
- To co mam ją trzymać pod kloszem? Mówisz zupełnie tak jakbyś sama nigdy nie była imprezującą nastolatką! – rzekł wesoło, lecz wnet zauważył, że ukochana posmutniała.
- Właśnie dlatego, że byłam, chce ją chronić… - szepnęła.

Obrazek

Aleks właśnie chciał coś powiedzieć, gdy nagle odezwał się leżący, na stole telefon.
Para spojrzała na siebie zaskoczona, po czym mężczyzna ruszył aby odebrać.
Po krótkiej rozmowie, Aleksander wrócił do kuchni cały zdenerwowany.
- No? Co się stało? – spytała Lotta zaniepokojona widząc, że na pewno nie było to nic dobrego.

Obrazek

Nie zdążył jednak jej odpowiedzieć, gdy niespodziewanie odezwał się siedzący przy stole Henryk.
- Annie!

Obrazek

Aleksander i Charlotta nie musieli się zbyt długo zastanawiać. Ubrali się w błyskawicznym tempie, po czym zostawiając po drodze Henryka u Tiany, wsiedli do samochodu i ruszyli.

Obrazek

. . .


Gdy tylko Charlotta i Aleksander razem z małym Henrykiem pojawili się w jej drzwiach, Tiana już wiedziała, że stało się coś złego. Próbowała coś z nich wyciągnąć, lecz para była tak zdenerwowana, że nie udało jej się zrozumieć więcej jak to, że za niedługo wrócą i bardzo proszą ją by zajęła się w tym czasie Henrykiem. Tianie co prawda średnio pasowało, to całe zajmowanie się dziećmi, zważywszy na fakt, że za parę minut wychodziła do pracy. Widząc jednak zdenerwowanie siostry uznała, że nie będzie jej jeszcze dokładać problemów ze znalezieniem niani dla przybranego syna i oczywiście zgodziła się.

Obrazek

Pech chciał, że dosłownie kilka minut przed Lottą do jej domu zawitał Ian, błagając wręcz, czy nie wzięłaby Fauny na dziś do siebie, gdyż został niespodziewanie wezwany do pracy, a w domu nie ma nikogo, kto mógłby się nią zająć. Tiana, która i tak miała zostawić Florę i Aurorę pod opieką Jadwigi, zgodziła się wiedząc, że ta na pewno nie będzie miała nic przeciwko kolejnemu dziecku.

Obrazek

Nie przewidziała tylko jednego… A mianowicie, że Jadwiga może się rozchorować i na kilka minut przed jej planowanym wyjściem do pracy zadzwoni, mówiąc, że nie da rady dziś przyjść…

Obrazek

W ten oto sposób, Tiana skończyła z czwórką dzieci w pracy.
- No cóż… dobrze, że sama jestem sobie szefem, co nie maluchy? – zażartowała, po czym cała ekipa weszła do środka.

Obrazek

Już w progu powitał ich zapach świeżych wypieków i młoda kobieta rozkładająca na wystawie ciasta - Kate. Pracownica Tiany, którą ta zatrudniła kilka tygodni temu.

Obrazek

Widząc Tianę uśmiechnęła się, lecz zaraz jej brwi powędrowały do góry, gdy zobaczyła gromadkę jaką ze sobą przyprowadziła.
- Czyżbyś chciała się przebranżowić na profesjonalną nianię? – spytała Kate z uśmiechem, a Tiana pokręciła głową.
- Ta… To był szalony poranek. A jak sytuacja wygląda tutaj? Upiekłaś ciasteczka dla pani Littleforest? Ostatnio strasznie narzekała kiedy upiekłam je trochę wcześniej, że są za zimne i zmniejszyła im się zawartość włókna. Zrobiłabym to sama, ale…

Obrazek

- Wszystko gotowe, możemy otwierać – rzekła dumnie, a Tiana uśmiechnęła się. Co prawda dobrze wspominała chwile, gdy prowadziła cukiernie samotnie z okazjonalną pomocą rodziny, jednak dobrze było móc na kimś polegać na co dzień.

Obrazek

Jak zwykle zaraz po otwarciu w środku zrobił się niemały ruch. Tiana ledwo ogarniała wydawanie zamówień i zaglądanie do dzieci, które bawiły się niedaleko przy jednym ze stolików. Na całe szczęście mała Aurora spała w wózku, a Flora, Fauna i Henryk byli w miarę grzeczni tak, że wydawało się, iż Tianie jakoś uda się dotrwać do końca tego dnia.

Obrazek

Wtem jednak do jej cukierni zawitali niespodziewani goście. Tiana widząc wchodzącą do środka trójkę, uśmiechnęła się.
- Julia? Fajnie, że wpadłaś! Co ty tu…

Obrazek

Obrazek

- Koszmar! Po prostu koszmar! – krzyczała Julia nawet nie słuchając tego co chce powiedzieć jej Tiana. - Zaraz oszaleję! Czy ty sobie wyobrażasz co ona zrobiła? Jak mogła! Akurat dziś!– mówiła dalej spacerując w te i na zad po cukierni.

Obrazek

Tiana widząc zaskoczone spojrzenia pozostałych klientów, przeprosiła i zostawiając wszystko pod kontrolą Kate, wyszła zza lady, po czym pociągnęła Julię na zewnątrz.
- Chwila! Spokojnie! Nic nie rozumiem! Co się stało? – spytała prowadząc kuzynkę do najbliższego stolika. Kobieta ze złością zajęła miejsce.
- Jak to co?! Izabella się stała! Czy ty sobie wyobrażasz, że przyszła dziś do mnie do domu, zostawiła Basię i wyszła mówiąc tylko, że za niedługo wróci?!
- Potrafię to sobie wyobrazić…
- Co?!
- Nic, nic. No i co w związku z tym? – spytała Tiana wciąż nie rozumiejąc problemu Juli.

Obrazek

- Jak to co?! Nie mam dziś czasu niańczyć dzieci! Sławomir w pracy, a ja mam ważne spotkanie z żoną jednego z większych klientów naszej firmy! Przecież nie zabiorę dwójki dzieci ze sobą!
Tiana spojrzała na nią zaskoczona.
- No, a twoja niania?
Julia poczerwieniała na twarzy jeszcze bardziej.
- Wyobraź sobie, że nie przyszła! – wykrzyknęła wyrzucając ręce do góry, po czym oparła się na siedzeniu krzyżując ręce. – W sumie, po tym co dziś odstawiła może nie wracać!

Obrazek

Tiana westchnęła. Można by pomyśleć, że Julia okaże nieco więcej wdzięczności Izabelli, która praktycznie cały czas zajmowała się Małgosią. Mimo, że wizja nie pójścia na ważne spotkanie wyglądała dość poważnie, to Tiana dobrze wiedziała, że to tylko poza. Tak naprawdę ani firmie, ani Juli nic by się nie stało, gdyby ta raz odwołała spotkanie lub zabrała na eleganckie przyjęcie Basię i Małgosię. O nie, kobieta zbyt dobrze znała kuzynkę, by dać się na to nabrać. Patrząc na Julię widziała, że ta po prostu nie chce zajmować się dwójką małych dzieci. Widząc czający się w jej oczach strach uśmiechnęła się lekko. Może przyda jej się taka lekcja?
Udając zmartwienie, pokiwała lekko głową i odchyliła się na siedzeniu.
- Strasznie ci współczuję. Wiesz, że ja bym się nimi chętnie zajęła, ale tak się składa, że…

Obrazek

- Naprawdę?! Ratujesz mi życie! – wykrzyknęła niespodziewanie Julia i poderwała się z miejsca, jakby tylko na to czekała. – Wysłałam Izie wiadomość. Przyjdzie tu odebrać dziewczynki. Ja tymczasem muszę już lecieć bo pociąg mi ucieknie. Jeszcze raz dzięki, pa! – rzekła pospiesznie i nie czekając na reakcję Tiany ruszyła w swoją stronę.

Obrazek

Oniemiała kobieta po chwili szoku otrząsnęła się i wybiegła za nią na ulicę.
- Czekaj! Ja nie mam czasu zajmować się dziećmi! Wracaj! – krzyknęła, lecz na próżno. Julia już dawno myślami był gdzie indziej i nie miała zamiaru wracać.

Obrazek

Gdy tylko weszła z powrotem do środka, Kate w mig zrozumiała co się stało i posłała jej szeroki uśmiech.
- Czyli jednak niania?
Tiana pokazała jej język, a kobieta roześmiała się serdecznie.

Obrazek

. . .



Po zostawieniu Henryka u Tiany Lotta i Aleks ruszyli prosto do domu jej chłopaka, z którym nastolatka w istocie wyszła się rano spotkać. Na miejscu, gdy tylko wysiedli z auta, zastali dwójkę nastolatków i wysokiego mężczyznę stojących przed ogromną willą. Już z daleka Lotta zauważyła, że młody chłopak, który nie mógł być nikim innym jak chłopakiem Annie, sprzecza się o coś z mężczyzną, a wnioskując po minie Anastazji, to ona musiała być powodem kłótni.
- Nie będę tego tolerować! Dzwonię na policję!
- Tato! Daj spokój!

Obrazek

Charlotta słysząc to przygryzła wargę. Wyglądało na to, że tym razem Annie naprawdę nabroiła. Mimo, że nie wiedziała co takiego mogło spowodować u mężczyzny ten stan, zbliżając się przysięgła sobie, że zrobi wszystko by go udobruchać. Jeszcze tego brakowało, żeby teraz, gdy wszystko zaczyna się układać Annie ściągała policja! I znając życie za jakieś głupstwo jak podeptanie trawnika lub potrącenie doniczki z kwiatkiem! O nie, nie pozwoli na to. Przywołując na twarz najładniejszy uśmiech jaki tylko miała w zanadrzu, dziarskim krokiem ruszyła do akcji.

Obrazek

Zbliżyła się do mężczyzny i delikatnie dotknęła jego ramienia.
- Przepraszam bardzo… To ty! – krzyknęła od razu, gdy tylko facet obrócił się w je stronę.
Nie mogąc uwierzyć w to co widzi, zasłoniła aż usta ręką i cofnęła się parę kroków w tył. - Co ty tu robisz?! – spytała, lecz wtem dotarła do niej prawda.

Obrazek

Stojący przed nią mężczyzna, który musiał być ojcem chłopaka Annie, był jednocześnie tym samym, który napadł ją tego pamiętnego dnia na dyskotece i omal nie doszło do tragedii. Jedno spojrzenie w oczy faceta utwierdziło ją w przekonaniu, że i on ją rozpoznał. Kobieta nie mogła wprost uwierzyć w swojego pecha. Ze wszystkich mężczyzn na ziemi, dlaczego akurat on musiał tu być?!

Obrazek

- Lotta? Wszystko w porządku? – usłyszała, a gdy się obróciła zobaczyła zaniepokojone spojrzenie Aleksa. Nie wiedząc co mogłaby mu powiedzieć w tej chwili pokręciła głową. Nie chciała go martwić, dobrze wiedziała jak Aleksander zareagowałby na to wszystko. Jeszcze rzuciłby się na faceta z pięściami i dopiero mieliby kłopoty! O nie, nie dopuści do tego.

Obrazek

Zbierając w sobie wszystkie siły by nie wybuchnąć gniewem i nie wygarnąć facetowi prosto w twarz jaką świnią jest, odezwała się chłodnym acz w miarę łagodnym głosem.
- Dzień dobry, jesteśmy rodzicami Anastazji. Dzwonił pan do mojego byłego męża, że chce się pan z nami widzieć. Co się stało? – rzekła tak formalnym i stanowczym głosem, że przez krótką chwilę ani facet, ani Aleks nie wiedzieli jak na to wszystko zareagować. Po krótkiej chwili jednakże, mężczyzna odchrząknął i zabrał głos.
- Tak… Dzień dobry… Choć może wcale nie taki dobry.

Obrazek

Lotta uniosła brew.
- Nie rozumiem?
- To ja ci zaraz wyjaśnię – rzekł facet agresywnie i ponownie poczerwieniał na twarzy. – Otóż wasza wspaniała córeczka od jakiegoś czasu bezczelnie mnie okrada, a dziś w końcu złapałem ją na gorącym uczynku!
- Że co proszę?! Jak pan… - już zaczął stojący obok Lotty Aleksander, lecz przerwał mu stojący obok Annie chłopak.

Obrazek

- To nieprawda! Annie niczego by nie ukradła! – zawołał, a ojciec spojrzał na niego z gniewem.
- Och, daj spokój Zane! Od kiedy ta dziewucha zaczęła do nas przychodzić ciągle coś ginie! A to bransoletka, a to pieniądze! Początkowo myślałem, że to nasza pokojówka, dlatego ją zwolniłem. Ale dziś zginął mi zegarek, a Marta już u nas nie pracuje! Za to dziwnym zbiegiem okoliczności jest tu ona! – krzyknął i wskazał na Anastazję. - Jak to wyjaśnisz?! – wrzasnął głośniej.

Obrazek

Młodzi wymienili między sobą szybkie spojrzenie i zamilkli. Charlotta, która to zauważyła, szybko wysnuła wniosek, że być może nie tylko Annie tu narozrabiała. Chcąc jednak wciąż pokojowo załatwić sytuację, odezwała się.
- Chwileczkę! To znaczy że nie złapał pan Annie na gorącym uczynku?
Facet obrócił się do niej gwałtownie.
- Nie słyszałaś co mówiłem?! Za każdym razem gdy ona tu jest coś ginie! I ja mam uwierzyć, że to przypadek?! – krzyknął, a Lotta zacisnęła pieści. Katem oka zauważyła, że Aleks robi dokładnie to samo. Nie chcąc jednak by zaraz doszło tu do bójki lub kłótni która zaalarmuje sąsiadów i skłoni ich do zadzwonienia na policję, dała mu delikatny znak, by na razie pozwolił jej to załatwić samej.
Na całe szczęście posłuchał.

Obrazek

Charlotta ponownie zwróciła się do mężczyzny.
- Nie przypominam sobie, żebyśmy przechodzili na „Ty” – rzekła spokojnie, posyłając mu jednocześnie piorunujące spojrzenie. – A wracając do tematu, dopóki nie ma pan dowodów i nie złapał mojej córki za rękę, nie może pan od tak sypać sobie oskarżeniami. Proponuje więc skończyć na tym tą bezsensowną dyskusję i niech każdy uda się w swoją stronę. Dziękuję – rzekła z godnością i przywołując córkę gestem, odwróciła się by odejść. Nie zrobili jednak nawet dwóch kroków, gdy ponownie usłyszeli.
- Chwila! Ja tego tak nie zostawię!

Obrazek

Charlotta w mgnieniu oka obróciła się i dopadła do mężczyzny. Zrobiła to tak szybko, że facet nie zdążył nawet stęknąć, gdy wymierzyła mu cios.

Obrazek

- Posłuchaj no gn*ju! Zamkniesz teraz tę jadaczkę, obrócisz się i grzecznie wrócisz do domu. A tylko spróbuj dalej oczerniać moją córkę i nasłać na nią policję, a twoja rodzina i wszyscy w promieniu dziesięciu mil dowiedzą się co z ciebie za typ i co się stało wtedy na imprezie. Rozumiesz? Czy mam ci to przeliterować? – rzekła tak cicho, że nikt oprócz faceta nie mógł jej usłyszeć. Włożyła w to jednak tyle jadu i złości, że aż stojący niedaleko Zane, który nie mógł zrozumieć wypowiadanych przez nią słów, rozszerzył oczy ze zdziwienia.

Obrazek

Tymczasem stojący przed Lottą i trzymający się za policzek mężczyzna kiwnął lekko głową. Kobieta zadowolona z takiej odpowiedzi obróciła się na pięcie by odejść.

Obrazek

Nim jednak zdążyła się ruszyć, usłyszała jeszcze.
- Jeszcze się policzymy… A ta dziewucha ma zostawić mojego syna w spokoju!
Charlotta zerknęła jedynie na niego lekceważąco i dołączyła do stojących niedaleko Anastazji i Aleksa którzy wpatrywali się w nią niedowierzając.
Widząc ich miny uśmiechnęła się lekko.
- Wracamy do domu? – spytała i nie czekając na ich odpowiedz, ruszyła w stronę zaparkowanego niedaleko samochodu.
Aleksander i Anastazja wymieniając spojrzenia powoli ruszyli za nią.

Obrazek

Gdy jednak oddalili się już trochę od willi ojca Zane’a, Aleksander chwycił rudowłosą za rękę i zatrzymał ją.
- Annie, idź do samochodu. Zaraz do ciebie dojdziemy.
Anastazja zerknęła na niego.
- Co? Czemu?
- Po prostu idź – rzekł Aleks twardo. Anastazja pokręciła głową, jednak faktycznie nie mówiąc już nic więcej ruszyła do auta.

Obrazek

Tymczasem Charlotta spojrzała na niego badawczo.
- Aleks? – rzekła pytająco, a mężczyzna spojrzał jej twardo w oczy.
- Kto to był?
Kobieta przechyliła głowę.
- Nie rozumiem…
- Chcę wiedzieć, kto to był? Kiedy zobaczyłaś jego twarz wyraźnie się zdenerwowałaś. Czy on…

Obrazek

- To nie jest tak jak myślisz… - rzekła szybko i spróbowała odejść, jednak ją powstrzymał.
- A jak? Jeśli mi nie powiesz, to nie będę wiedział.
- Aleks, to naprawdę…

Obrazek

- Proszę Lotta, nie próbuj znowu czegoś przede mną zatajać. Mieliśmy być wobec siebie szczerzy, pamiętasz?
Spojrzała na niego, a widząc prośbę w jego oczach, poddała się. Miał rację, jeśli między nimi faktycznie ma się ułożyć, to nie może mieć przed nim tajemnic. Nie takich.

Obrazek

Próbując zebrać myśli, odgarnęła włosy za ucho i westchnęła.
- No dobrze. Powiem ci – zaczęła i od razu ujrzała ulgę malującą się na jego twarzy. – Pamiętasz ten dzień gdy znów się ze sobą zeszliśmy?
- Oczywiście. Jak mógłbym zapomnieć? – rzekł z uśmiechem, a Lotta mimowolnie zarumieniła się.
- No więc… Zanim do ciebie przyszłam, byłam na pewnej imprezie. Poszłam na nią z pewnym mężczyzną…
- Tak? – rzekł chłodno, a Charlotta uciekła wzrokiem.

Obrazek

- Tak… Nie będę ci mydlić oczu, że nie wiedziałam po co tam ze mną przyszedł, ale najważniejsze jest, to, że powiedziałam „nie” – rzekła wyraźnie akcentując ostatnie słowo, po czym spojrzała z powrotem na Aleksa. Omal nie westchnęła z ulgi, gdy zobaczyła, że jego twarz rozjaśniła się lekko, a z oczu zniknął cały chłód. – Jak pewnie się domyślasz, tym facetem był ojciec Zane’a… Najgorsze jednak jest to, że on wcale nie przyjął do wiadomości mojej odmowy…
- Chcesz powiedzieć, że…
- Tak – rzekła po prostu, czekając na to co powie.

Obrazek

Przez chwilę, Aleks tylko na nią patrzył. Następnie obrócił się w stronę willi i ruszył szybkim krokiem.
- Nie podaruję mu! Najpierw Annie, teraz to! Zabiję typa! – Nim jednak miał okazję spełnić swoje groźby, Lotta pobiegła za nim i zagrodziła mu drogę.

Obrazek

- Daj spokój! Nic się nie stało! Na szczęście twoja kuzynka przyszła w porę i mi pomogła! – zawołała, a Aleksander na chwilę zapomniał o swoim planie zemsty i spojrzał na nią zaskoczony.
- Kuzynka? Jaka kuzynka? – spytał, a Lotta spojrzała na niego zdziwiona.
- Jak to jaka? No córka siostry Belli… - rzekła niepewnie, a Aleks zagapił się na nią.

Obrazek

- Siostry? Przecież moja matka nie miała żadnej siostry! Skąd ci ten pomysł przyszedł do głowy? – spytał, lecz Charlotta nie zwróciła na to uwagi. Myślami była przy tej felernej nocy. Czy to możliwe, że źle zrozumiała? Że Andżelika nie miała na myśli siostry Belli? Nie, na pewno nie. Wyraźnie mówiła o siostrze, ale skoro Bella nie miała siostry…
- Lotta?

Obrazek

Usłyszała i ponownie spojrzała na Aleksa. Chcąc rozwiać jego obawy, uśmiechnęła się delikatnie i zaśmiała.
- Ale ze mnie głuptas! Jak zwykle coś źle zrozumiałam! Widzisz… Wszystko przez to, że twoja rodzina jest tak duża! Tyle czasu się znamy a ja wciąż się gubię w tych nazwiskach i imionach… Zresztą, to nieważne! W każdym razie do niczego nie doszło, a my powinniśmy wracać do domu. Annie jest zdenerwowana po tym wszystkim, a jeszcze musimy odebrać Henryka od Tiany – rzekła i chwytając go za rękę pociągnęła w stronę auta.

Obrazek

Aleksander jednakże znów ją zatrzymał.
- No dobrze, a co z nim? – rzekł i wskazał na dom. – Chyba tego tak nie zostawisz? Tobie nic się nie stało, ale co jak skrzywdzi jakąś inną kobietę?
Lotta spojrzała we wskazanym kierunku i kiwnęła głową.
- Nie zostawię… Ale nie pozwolę też żebyś poszedł go pobić! Nawet o tym nie myśl!
Aleks spojrzał w stronę willi niemal z tęsknotą w oczach, po czym ostatecznie westchnął i kiwnął głową.
- Masz rację, to w niczym nie pomoże… Ale jeśli jeszcze raz spróbuje oskarżyć Annie, to nie ręczę za siebie!

Obrazek

Lotta uśmiechnęła się lekko, po czym ostatecznie ruszyli w stronę samochodu, gdzie czekała już na nich Annie. Idąc tak jednak, myślami wróciła do Andżeliki… Tak łatwo uwierzyła w jej historię o pokłóconych siostrach i kuzynostwie z Aleksem. Wydawała się być taka… prawdziwa w tym co mówiła.
Jeśli jednak nie była kuzynką Aleksa, to kim była?
I co ważniejsze, czego od nich wszystkich chciała?

Obrazek

. . .


Tiana umyła ladę, po czym oparła się ciężko o blat i westchnęła. Teraz, mogła powiedzieć to oficjalnie, dzisiejszy dzień był zdecydowanie najbardziej pracowitym dniem jak do tej pory! Oczywiście wszystko za sprawą szóstki maluchów, którymi miała dziś okazję się zajmować.

Obrazek

Obrazek

. . .


Zaraz po tym jak Julia podrzuciła jej Basię i Małgosię, wydawało się, że wszystko będzie w porządku. Co prawda wciąż ciężko jej było dzielić uwagę między klientów, a dzieci, ale wszystko szło w miarę sprawnie. Dziewczynki, jak i Henryk grzecznie bawili się przy jednym ze stolików przy którym ich usadziła, a Mała Aurora drzemała w wózku. I tak mógłby Tianie przebiec cały ten dzień. Dzieci były grzeczne, klienci dostali zamówienia. Wszystko super!
Niestety jak to zwykle w życiu bywa, byłoby to zbyt piękne. Właśnie dlatego w końcu, musiało dojść do czegoś, na co tylko tak uzdolniona szóstka jak te dzieciaki mogła wpaść.

Obrazek

Otóż w pewnym momencie Małgosia w imieniu całej grupy, poprosiła Tianę, czy nie dała by im kawałek ciasta, które właśnie upiekła. Normalnie, kobieta zgodziłaby się bez wahania, ale tak się złożyło, że ciasto akurat było jednym z zamówień pani Littleforest. Bardzo wymagającej klientki, aczkolwiek takiej, która zawsze coś kupowała lub zamawiała ilekroć była w cukierni Tiany, dlatego kobieta nie chciała jej stracić. Gdyby nie fakt, że kobieta miała się zjawić za paręnaście minut, to Tiana byłaby nawet gotowa oddać dzieciom ciasto, a klientce upiec kolejne.

Obrazek

Właśnie dlatego, z bólem serca musiała odmówić dzieciom. Obiecała im jednak cała miskę ciastek, jeśli tylko będą grzeczne. Dzieci szybko się zgodziły, lecz jak to w takim rozgardiaszu bywa, Tiana zapomniała o swojej obietnicy. Tymczasem dzieci, miały dość czekania…

Obrazek

- Psst! Basia! Patz!– szepnęła Małgosia i wskazała na leżący na ladzie wypiek.

Obrazek

Basia uśmiechnęła się.
- Ciasto!
- Tak! – powiedziała radośnie i zaczepiła siedzące obok Florę i Faunę.

Obrazek

Obrazek

- Flola! Widzis? Tam jest ciasto!
Flora spojrzała we wskazanym kierunku, a widząc, że Małgosia w istocie nie kłamie uśmiechnęła się.
- Myslis to samo co ja? – spytała z błyskiem w oku, a Małgosia wyszczerzyła ząbki.
- Tak! Ale twoja mama nie będzie się gniewać?
Flora zamyśliła się, po czym pokręciła głową.
- Mamusia zawsze mówi, że ciasto które za długo lezy jest niedoble i mamy je jesc jak jest cieple!
Małgosia klasnęła w dłonie.
- Chocmy!

Obrazek

- Ale ciocia mówila ze mamy tu zostać… - szepnął siedzący obok nich Henryk. Dziewczynki tylko wymieniły spojrzenia, po czym wzruszyły ramionami.

Obrazek

- To siedz – odezwała się Fauna, po czym ruszyły do akcji. Henryk, który nie chciał jako jedyny nie dostać kawałka ciasta, zrobił jedyną rozsądną rzecz. Ruszył za nimi.

Obrazek

Następne wydarzenia potoczyły się błyskawicznie. Dziewczynki zakradły się do lady, co nie było zbyt trudne w takim tłumie dorosłych, po czym rozdzieliły między sobą zadania i ruszyły do akcji. Flora i Fauna ruszyły po stojące obok krzesło, które umożliwi im dostanie się do ciasta.

Obrazek

Małgosia i Basia zaczepiały klientów do rozmowy, by nie zauważyli jak wykradają ciasto, mała Aurora jakby na jakiś tajemny znak zaczęła płakać, czym odciągnęła uwagę Tiany, natomiast Henryk… Henryk po prostu tam był, obserwując z uwagą.

Obrazek

Obrazek

I wtedy, gdy wydawało się, że dzieciakom uda się zdobyć upragnione ciasto, wszystko poszło nie tak.
Tiana, której udało się uspokoić Aurorę obróciła się, a widząc co robią dzieci, spojrzała na nie z trwogą i ruszyła w ich kierunku.
- Flora! Fauna! Co wy robicie?! – krzyknęła i od razu zrozumiała, że nie powinna tego robić. Już lepiej by było, gdyby po prostu pozwoliła im wygrać i zjeść to ciasto.

Obrazek

Flora i Fauna trzymające wypiek, pod wpływem jej krzyku, zachwiały się na stołku i klapnęły na podłogę. Tymczasem ciasto, zamiast upaść razem z nimi przeleciało przez cały pokój.
- Uwaga! – krzyknęła Tiana, lecz było za późno. Wszyscy klienci lokalu, łącznie z Tianą, Kate i dzieciakami obserwowali w zwolnionym tempie, frunące przez całe pomieszczenie ciasto.

Obrazek

Dokładnie w tej chwili, drzwi lokalu otworzyły się i stanęła w nich pani Littleforest.
- Dzień dobry! Przybyłam… - zaczęła, jednak nie dane jej było skończyć.

Obrazek

Ostatnim co zapamiętała, były wpatrzone w nią przerażone twarze zebranych w cukierni klientów i lecące w jej kierunku czekoladowe ciasto.
Dokładnie takie jakie zamówiła.

Obrazek

Obrazek

. . .


Tiana zamknęła oczy i westchnęła.
- Ech… Co ja z nimi mam? – rzekła i zaśmiała się z głupoty całej sytuacji. Wtem usłyszała ciche pukanie w drzwi, dlatego otworzyła je z powrotem i spojrzała w kierunku dźwięku. Zaskoczona zobaczyła wchodzącego do cukierni Naveena.
- No proszę! Dzień pełen niespodzianek! Co cię tu sprowadza mężu mój? – spytała z uśmiechem i wstała.
Naveen odwzajemnił uśmiech.
- Mogę wejść? – spytał, a Tiana przewróciła oczyma.
- Jeśli nie masz jakiś dzieci do podrzucenia to śmiało.
Mężczyzna zaśmiał się.
- Już wiem. Spotkałem Iana z dzieciakami po drodze… Naprawdę miałaś dziś szóstkę w pracy?

Obrazek

Tiana westchnęła.
- Gdyby tylko skończyło się na tym, że była tu szóstka dzieci, to cała historia byłaby dość nudna – rzekła i nonszalancko wzruszyła ramionami. – A wiadomo, że do tego nie mogliśmy dopuścić!
Naveen parsknął śmiechem.
- Aż tak źle?
Kobieta zastanowiła się.
- No cóż… Dzwoniłam do szpitala, a ponieważ nie chcieli mi nic powiedzieć, to zadzwoniłam do Jadwigi, która tam pracuje. Dowiedziałam się, że pani Littleforest obudziła się już i czuje całkiem dobrze… Choć na razie nie ma ochoty na wizyty małych dzieci, ani kawałek ciasta… Ej! Nie śmiej się ze mnie! – zawołała, widząc krztuszącego się wręcz Naveena.

Obrazek

Mężczyzna otarł łzę z kącika oka.
- Przepraszam! No ale sama powiedz, jaka była szansa, że tak to się skończy?
Tiana westchnęła.
- Obawiam się, że biorąc pod uwagę, że to nasza pokręcona rodzina… to całkiem spora – rzekła i pogroziła mu palcem. – A skoro tak ci do śmiechu, to następnym razem tobie je przyprowadzę! Ciekawe jak ty sobie dasz radę, panie „jakie to śmieszne”!
Naveen wyszczerzył zęby.
- Owszem mógłbym, ale wtedy musisz się liczyć z tym, że zostałbym twoim utrzymankiem – widząc jej nic nie rozumiejące spojrzenie, uśmiechnął się. - Obawiam się, że mój szef nie byłby taki wyrozumiały – rzekł i mrugnął do niej.

Obrazek

Tiana pokręciła głową i wsparła się pod boki.
- Ech… Czyli wygląda na to, że następnym razem to też będę ja…
- Myśl pozytywnie! Równie dobrze może nie być następnego razu – rzekł prowadząc ją do wyjścia, a Tiana spojrzała na niego spode łba.
- Naprawdę w to wierzysz?
- Hmm… nie. Ale nie zaszkodzi spróbować, prawda?

Obrazek

Tiana właśnie miała coś dodać, gdy usłyszeli za sobą głos.
- Tiano!
Jak na komendę obrócili się, a widząc biegnącą w ich kierunku Kasandrę, Tiana westchnęła.
- Chyba się zaczyna… - rzekła zmęczonym głosem, a Naveen uśmiechnął się i pogładził ją po ramieniu.
- Da się przywyknąć.

Obrazek

Kobieta przewróciła oczami i ruszyła w stronę przyjaciółki.
- Cześć Kasi. Wiem, że pewnie masz jakaś ważną sprawę, ale gdybyś mogła… - zaczęła, lecz urwała natychmiast widząc minę kobiety. – Co się stało?! – zawołała podbiegając do niej.

Obrazek

Kasanadra dysząc ciężko, jakby biegła tu całą drogę z domu na nogach, złapała ją za rękę i spojrzała wzrokiem w którym czaił się wyłącznie strach. Nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć, wymieniła zaniepokojone spojrzenia z Naveenem i czekała na to co powie kobieta.
- Ona zniknęła! Boże, Tiano! Nie ma jej! – wrzasnęła i spojrzała na nią oczami, z których ciekły łzy.

Obrazek

Tiana od razu zrozumiała, że oto spełnił się jej najgorszy koszmar.
Zrozumiała również, że to jej wina…
Mimo to, wciąż mając nadzieję, że się myli spytała.
- Co się stało Kasi? Co się stało?! – powtórzyła widząc, że kobieta nie reaguje.

Obrazek

Kasnadra załkała.
- Nie ma jej! – krzyknęła i ścisnęła rękę Tiany mocniej. – Merry została porwana!

Obrazek

. . .


Jadąc w stronę domu Tiany, Charlotta w zamyśleniu wyglądała przez okno. Kobieta wciąż nie mogła zrozumieć dlaczego Andżelika ją okłamała. Jednak nawet nie to ją tak bardzo trapiło jak fakt, że z jakiegoś powodu nieznana jej kobieta zdecydowała się jej pomóc. Dlaczego tak bardzo zależało jej na tym żeby ona i Aleks wrócili do siebie? Jaki miała w tym cel?
Gdy tak myślała, niespodziewanie ujrzała idącą chodnikiem ciemnowłosą postać kobiety.
- Stój! – wrzasnęła kompletnie zaskakując tym Aleksa i Annie, po czym gdy tylko z piskiem opon auto stanęło, wyskoczyła z pojazdu i rozejrzała się. Aleksander wciąż zdenerwowany jej nagłą reakcją, podążył za nią.
- Lotta! Co ty wyprawiasz?! – rzekł zagniewany patrząc jej w oczy.

Obrazek

Lotta, która właśnie zdała sobie sprawę jak absurdalnie się zachowała, odgarnęła włosy za ucho i uciekła wzorkiem.
- Ja… Ja sobie przypomniałam o… Zakupach!
- Zakupach? – powtórzył za nią mężczyzna, kompletnie nie rozumiejąc.

Obrazek

Lotta kiwnęła głową.
- Tak! Sklepy są dziś krócej czynne, a w domu nie ma nic do jedzenia na obiad. Proszę, jedź odebrać Henryka od Tiany i zaczekajcie tam na mnie, dobrze?
Aleksander już otworzył usta by zadać kolejne pytanie. Widząc jednak wyraźną prośbę malującą się na twarzy ukochanej, zrezygnował z tego pomysłu. Widocznie miała ważny powód by się tak zachować. Obiecał sobie jednak, że później dokładnie ją o to wypyta.
- Dobrze. W takim razie widzimy się na miejscu? – rzekł, a Lotta uśmiechnęła się i kiwnęła głową.
- Tak, za niedługo przyjdę!
- Tylko się pospiesz! – zawołał jeszcze Aleks i odjechali.

Obrazek

Gdy tylko zniknęli jej z oczu, Lota natychmiast rozpoczęła poszukiwania kobiety. Co prawda zdawała sobie sprawę, ze po tej całej akcji, jeśli ta była gdzieś w pobliżu, to prawdopodobnie zdążyła już uciec. Mimo to uznała, że warto spróbować.
- Nie mogła odejść daleko… - rzekła sama do siebie.

Obrazek

Dokładnie w tej chwili ujrzała ją jak rozmawia z jakimś mężczyzną. Nie wiele myśląc, rzuciła się w jej kierunku.
- Ty! Zaczekaj! – krzyknęła. Kobieta widząc ją zrobiła dokładnie to, czego Lotta się spodziewała. Rzuciła się do ucieczki. Nie przewidziała tylko, że Lotta jako wieloletnia sportsmenka biorąca udział w wielu biegach i zawodowo zajmująca się trenowaniem kobiet, nie miała najmniejszego problemu by ją złapać.

Obrazek

I rzeczywiście, chwilę później cała zdyszana Andżelika siedziała przed nią na ławce i czekała.
Charlotta, która wyglądała nienagannie, zupełnie tak jakby na co dzień goniła i łapała ludzi, spojrzała na nią surowo.
- No, a teraz wyjaśnisz mi grzecznie, o co w tym wszystkim chodzi?
Andżelika uniosła głowę i spojrzała na nią buńczucznie.
- No i po co ci to wiedzieć? Coś to zmienia? Jesteś szczęśliwa z Aleksem, nie wystarczy ci to?
Charlotta przybliżyła się i wskazała na nią palcem.
- Przestań mi tu mydlić oczy i zacznij gadać.
Andżelika widząc, że nie pozbędzie się Loty póki nie wyjawi jej całej prawdy, pokręciła głową i westchnęła.
- Dobra, powiem ci – poddała się w końcu i odwróciła wzrok.

Obrazek

- Faktycznie, nie jestem kuzynką Aleksa… Ani nikim z jego rodziny. Ja… Ja jestem tylko jego przyjaciółką z czasów dzieciństwa – rzekła i zaśmiała się, lecz nie był to wcale wesoły śmiech. – „Tylko przyjaciółka” Heh.. Rozumiesz to? Tyle czasu byliście po rozwodzie, a on gadał tylko o tobie! Kto przy nim był gdy płakał za tobą? Kto godzinami siedział na telefonie, gdy nie mógł spać? Kto mówił mu, że będzie dobrze i trwał przy nim? Ja! A on myślał tylko o tobie! O mnie nie pomyślał ani razu… Zwrócił na mnie uwagę dopiero, gdy wypiliśmy o jedną lampkę wina za dużo… Ach! Jestem beznadziejna!

Obrazek

Lotta pokiwała w zamyśleniu głową.
- No, nie da się ukryć. Więc? Czego ode mnie oczekujesz? Mam ci zacząć współczuć?
Ciemnowłosa pokręciła głową.
- Nie… Sama nie wiem po co ci to mówię. Chyba po prostu… musiałam się komuś wyżalić. A łatwiej tobie, niż przyznać przed przyjaciółmi, że tkwiło się w beznadziejnym uczuciu do żonatego faceta…
Charlotta patrzyła na nią chwile, po czym westchnęła i usiadła obok niej.
- No więc? Jak to było? Z tobą i z nim?
Andżelika spojrzała na nią zaskoczona, a kąciki ust Lotty uniosły się.
- No nie patrz tak na mnie tylko mów! Skoro ma ci to pomóc. W końcu jestem ci coś winna za ratunek, no nie?

Obrazek

Brunetka patrzyła na nią jeszcze chwilę podejrzliwym wzrokiem, po czym w końcu poddała się i podjęła opowieść.
- Pamiętasz jak powiedziałam ci, że moja matka i Bella pokłóciły się? To akurat była prawda tyle, że wcale nie były siostrami.

Obrazek

- Tak naprawdę moja mama była zatrudnioną przez Ćwirów nauczycielką Aleksandra i to właśnie w ten sposób go poznałam.

Obrazek

- Aleks nie miał zbyt wielu rówieśników, z którymi mógłby spędzać czas, a ja byłam nowa w mieście, więc od razu złapaliśmy kontakt.

Obrazek

- Moja mama nie była jednakże zwykła nauczycielką. Ona bowiem zawsze dbała o swoich uczniów i chciała dla nich jak najlepiej. Widząc w Aleksandrze potencjał, zamiast mu odpuścić była jeszcze bardziej wymagająca. Właśnie to doprowadziło do konfliktu między naszymi matkami. Moja mama uważała, że Aleksander powinien się bardziej starać, Bella zaś twierdziła, że cała ta nauka jest mu do niczego niepotrzebna. Przecież mają pieniądze, tytuły… Po co się bardziej starać? Aleksandra i tak wszędzie zatrudnią, choćby ze względu na nazwisko. Moja matka jednakże była innego zdania, chciała by Aleksander do wszystkiego doszedł poprzez swoje umiejętności, a nie pochodzenie i nazwisko.

Obrazek

- W tym przekonaniu wspierał ją Mortimer, ojciec Aleksandra. Przez to wszystko, Bella nie miała wiele do gadania.

Obrazek

- I na tym mogłoby się skończyć. Niestety wtedy jeszcze nie wiedziałyśmy, jak bardzo Bella nie lubi przegrywać… - rzekła Andżelika i zwiesiła smutno głowę.

Obrazek

- Jak to bywa, gdy razem z mamą myślałyśmy, że oto znalazłyśmy miejsce w którym zostaniemy na dłużej wszystko zaczęło się sypać…
Ja i Aleks dorastaliśmy, a wraz z tym rosło moje uczucie do niego. On oczywiście nie wiedział, choć w tym jak na mnie patrzył tymi swoimi brązowymi oczami widziałam…

Obrazek

Obrazek

- Ekhem, nie chce ci przerywać, ale możemy wrócić do sedna całej sprawy? Jakby nie było, mówisz o moim mężu.
- Byłym mężu - dodała Andżelika wymieniając ostre spojrzenia z Lottą. Po chwili zrezygnowała i podjęła opowieść.

Obrazek

- W każdym razie, Aleksander mógł nie wiedzieć, jednak była pewna osoba, która wiedziała i ani trochę się jej to nie podobało.

Obrazek

- A była to Bella.

Obrazek

Obrazek

- Trzeba przyznać, że kiedy Bela chce się kogoś pozbyć, nie przebiera w środkach by osiągnąć swój cel. Tego dnia, wróciliśmy do domu z Aleksem w sam raz by zobaczyć kłótnię między moja mamą, Mortimerem i Bellą.

Obrazek

- O, a oto nasz sprawca! – odezwała się Bella jakoś tak radośnie, po czym podeszła do mnie i szarpnęła w stronę mojego plecaka. Nic nie rozumiejąc parzyłam po twarzach zgromadzonych ludzi, tymczasem Bella wyciągnęła z mojego plecaka tę śliczną, złotą bransoletkę, którą zawsze nosiła…

Obrazek

- Jak się domyślasz, zostałam oskarżona o kradzież. Nikt nie chciał mnie słuchać. Tłumaczyłam, że w życiu niczego bym nie ukradła i nie wiem skąd ona się tam wzięła. Jedynie moja mama mi uwierzyła, ale to było za mało.
Mortimer powiedział, że przez wzgląd na przyjaźń z moją mamą nie zgłosi całej sprawy na policję, ale lepiej żebyśmy się spakowały i wyjechały jeszcze tego samego dnia.

Obrazek

- A Aleks? On też ci nie uwierzył? – spytała niespodziewanie Lotta, a Andżelika spojrzała na nią smutno.
- On…

Obrazek

- Dlaczego to zrobiłaś?
- To nie byłam ja! Przysięgam!

Obrazek

- Przestań! Jesteś taka sama jak wszyscy! Zadajesz się ze mną tylko po to, żeby coś uzyskać! Nie odzywaj się do mnie już nigdy więcej! Nie chcę cię znać!
- Aleks!

Obrazek

- Biedna mała Andżi… Myślałaś, że pozwolę aby mój syn zadawał się z kimś takim jak ty? I co jeszcze? Może się jeszcze kiedyś z tobą ożeni? Ha ha! Dobre sobie! Ha ha!

Obrazek

. . .


- Andżelika? Wszystko w porządku? – szepnęła Charlotta, a kobieta wybudziła się z rozmyślań i kiwnęła głową.
- Jej śmiech… Śmiech Belli z tamtego czasu, to zapamiętałam najlepiej. Obiecałam sobie wtedy, że już nigdy nie pozwolę, by ktoś się tak ze mnie śmiał jak ona w tamtej chwili… - uśmiechnęła się pod nosem. – Kiedy wiele lat później spotkałam Aleksa, dowiedziałam się, że jest po rozwodzie. Myślałam, że to dla mnie szansa. Aleksander przeprosił mnie nawet za to jak się wtedy zachował. Mówił, że dużo czasu zajęło mu zrozumienie, że jego matka jest zdolna do takich rzeczy, ale w końcu to do niego dotarło. Nie mogłam być bardziej szczęśliwa. Tak niewiele dzieliło mnie by zrealizować marzenie sprzed lat. Im więcej czasu spędzaliśmy tym bardziej docierało do mnie, że ja nigdy nie przestałam go kochać. Dawne uczucie odżyło...
- Nie rozumiem. Skoro tak bardzo kochałaś Aleksa, to czemu odpuściłaś? Czemu mi pomogłaś do niego wrócić i skłamałaś, że jesteś tylko kuzynką?

Obrazek

Andżelika spojrzała na nią z powagą.
- Nie słuchałaś co ci mówiłam? Aleks wciąż gadał tylko o tobie. I tak wręcz do znudzenia… On cię wciąż kochał. A kiedy poznałam ciebie zrozumiałam, że i ty kochasz jego… Jak miałam konkurować z czymś takim? – rzekła wzdychając smutno. - Nie zrozum mnie źle. Wciąż uważam, że ze mną byłby dużo szczęśliwszy… Ale to jego wybór i jego życie. Poza tym, gdyby Aleks kochał mnie choć trochę, to nie siedziałabym tu teraz na ławce rozmawiając o tym z tobą – powiedziała i zamilkła.

Obrazek

Po tym Charlotta zrozumiała, że wszystko między nimi zostało powiedziane. Widząc, że więcej z Andżeliki nie wyciągnie, wstała i ruszyła w swoją stronę. Po kilku krokach zatrzymała się jednak i spojrzała na nią. Patrząc tak w jakiś sposób, widziała siebie. Czyż ona nie wyglądała do niedawna podobnie? Nieszczęśliwie zakochana, myśląca, że to wszystko nie ma sensu, zagubiona… W jakiś sposób mimo, że tego nie chciała, Lotcie zrobiło się jej żal. Gdyby nie Bella i jej knowania, prawdopodobnie teraz to ona siedziałaby na miejscu Andżeliki. Samotna i nie wiedząc, co ze sobą zrobić.
Nie myśląc za wiele, zbliżyła się do niej i dotknęła delikatnie jej ramienia. Andżelika spojrzała na nią zaskoczona.
- Wiem, że teraz wydaje ci się, że to koniec świata i to wszystko nie miało sensu. Ale uwierz mi, że miało. A ja… Dziękuję… Dziękuję, że dałaś nam szansę – rzekła i mimo, że Andżelika nie odpowiedziała wiedziała, że wzięła to sobie do serca.

Obrazek

Następnie nie oglądając się za siebie, obie panie ruszyły w swoją stronę. Czuły, że już nigdy więcej się nie spotkają. Ale to dobrze. Wiedziały, że tak po prostu musiało być.
Każda wybrała swoją ścieżkę w życiu i choć podobne, każda znajdzie swoje własne szczęście, w swoim własnym czasie.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

. . .


Niedługo po rozstaniu z Andżeliką, Charlotta dotarła do domu siostry. Już wchodząc po stopniach usłyszała krzyki Kasandry i zdenerwowany głos Naveena, który chyba próbował ją uspokoić. Nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć, przyspieszyła kroku i zamaszystym ruchem otworzyła drzwi.

Obrazek

Widząc zgromadzone w pokoju osoby, które otoczyły kręgiem Tianę, aż przystanęła próbując zgadnąć o co w tym wszystkim może chodzić.
- Co tu się dzieje? – zawołała i paręnaście par oczu natychmiast obróciły się w jej stronę. Kasandra widząc ją podbiegła do niej cała zapłakana i rzuciła się jej na szyję.
- Lotta! Błagam! Musisz mi pomóc! Musisz przekonać Tianę, żeby powiedziała nam prawdę!

Obrazek

- Mówiłam ci już, że ja nic nie wiem! – krzyknęła Tiana, a stojący obok niej Tomasz spojrzał na nią rozeźlony.
- Nie udawaj! Wszyscy wiemy, że się boisz ale nie możesz wiecznie tego ukrywać! Nie teraz, gdy Merry zniknęła!
- Ej! Nie masz prawa tak się odzywać do mojej żony! – rzekł Naveen przygarniając opiekuńczym gestem Tianę do siebie.

Obrazek

W bardzo krótkim czasie w pokoju zrobiło się zamieszanie.
Tomasz dalej krzyczał coś do Tiany, Naveen próbował jej bronić, Kasnadra uwieszona na jej ramieniu płakała jej w rękaw, Aleksander próbował rozdzielić Naveena i Tomasza, którym najwyraźniej wymiana zdań przestawała wystarczać, a Anastazja stała z boku patrząc na to z przerażeniem w oczach. W końcu po chwili tego harmidru Lotta nie wytrzymała.
- CISZA! – wrzasnęła, a wszyscy nagle zamarli i spojrzeli na nią.

Obrazek

- Dziękuję – rzekła i odsunęła od siebie Kasandrę, która zdążyła zasmarkać jej już połowę bluzki. – Dobrze, a teraz, niech mi ktoś wyjaśni co tu się dzieje?
- Merry! Merry została porwana! – załkała Kasi, a z oczu pociekły jej łzy. Lotta spojrzała na nią zaskoczona.
- Jesteś pewna? To poważne…
- Porywacz nawet zostawił notkę! Napisał, że nie jesteśmy godni, żeby wychowywać dziecko, dlatego nam ja zabiera. Ja nie rozumiem! Co to znaczy godni?! Jak ktoś w ogóle mógł zrobić coś takiego! – zawyła i zapłakała ponownie.
Charlotta przygarnęła ją do siebie i uściskała.
- Och Kasi… Tak mi przykro… Ale w takim razie powinniście zgłosić sprawę na policję. Jak Tiana miałaby wam pomóc? Przecież ona nie wie…

Obrazek

- A właśnie, że wie! – wrzasnęła Kasi i wyprostowała się gwałtownie. – Ona musi coś wiedzieć! Wcześniej mogła sobie zwodzić policję jeśli się bała, ale teraz kiedy Merry została porwana musi się w końcu przyznać!

Obrazek

Wszyscy znów spojrzeli na Tiane, która aż skuliła się w sobie. Charlotta wiedząc, że nic od niej nie wyciągną, jeśli będą naciskać, zbliżyła się do siostry i delikatnie dotknęła jej ramienia.
- Tiano? Czy to prawda? Wiesz kim może być porywacz?
Tiana uniosła wzrok i spojrzała na nią.
- Błagam Lotta… Nie proś mnie o to…
- Czyli wiesz? – rzekła Lotta zaskoczona, a Tiana kiwnęła głową.
- Tak, wiem.
- Tiano… Musisz nam powiedzieć.
Siostra pokręciła głową.
- Nie… Nie mogę!

Obrazek

- Merry została porwana przez jakiegoś psychopatę, a ty mówisz, że nie możesz?! Co z ciebie za… - zaczął Tomasz.

Obrazek

Szybko jednak został powstrzymany silnym uderzeniem Aleksandra. Gdy Charlotta na niego spojrzała wzruszył ramionami.
- Nic mu nie będzie.
Lotta pokręciła głową. Co prawda podejrzewała, że Aleksander zrobił to z własnych pobudek, jednak była mu wdzięczna. Gdyby Naveen zaraz rzucił się na Tomasza, byłoby tylko gorzej.

Obrazek

Tymczasem kobieta z powrotem spojrzała na Tianę.
- Tiano? Kto jest porywaczem? Kto cię wtedy porwał? – spytała, lecz siostra tylko kręciła głową.
- Nie mogę!
- Tiano, my musimy to wiedzieć.
Tiana widząc, że nie uda jej się z tym dłużej zwlekać, ukryła twarz w dłoniach.
- Dorze, powiem ci… Osoba która mnie wtedy porwała to… - odezwała się po dłuższej chwili, a wszyscy w pokoju zamarli, gdy wypowiedziała imię, którzy wszyscy znali tak dobrze. Imię osoby, której nigdy by o to nie podejrzewali. Która jakby nie mogła tego zrobić.

Obrazek

- Anastazja – powtórzyła za nią Lotta i wszystkie pary oczu obróciły się w stronę stojącej za nimi dziewczyny.

Obrazek

Obrazek

Annie spojrzała na nich przerażona, a z jej ust wydobyły się tylko dwa słowa.
- Że co?!

Obrazek


Koniec odcinka 49
Ciąg dalszy nastąpi…



BONUS:
Spoiler:
Dziękuję za uwagę :)
Ostatnio zmieniony 16 kwie 2018, 11:37 przez MalaMi95, łącznie zmieniany 2 razy.
Obrazek

Awatar użytkownika
Galcia
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 1067
Rejestracja: 13 lut 2015, 20:57

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Galcia » 09 sty 2018, 21:26

Mercedes i Yolanda, jak inaczej mogli nazwać swoje zwierzątka Ćwirowie? :D Przecież nie Puszek i Kłębuszek, to musi być coś dostojnego, jak Napoleon albo Franz Josef. x)
Po kim jak po kim, ale po Lotcie nie spodziewałam się takiego ataku paniki na wieść o tym, że jej córka ma chłopaka. ;) Jeśli Anastazja wdała się choć trochę w matkę, raczej martwiłabym się o tego biednego kolesia! soft9
Annie jest mądrą, dojrzałą dziewczyną
Yyy. Co? soft1
O rety, biedna Tiana. :P Chyba za dużo dziś nie popracuje. Co w takiej sytuacji mówią przepisy BHP? ;)
O ta niedobra pani Littleforest. :cwaniak: Na co jej tyle włókna, jakieś problemy z trawieniem? :D
Ojciec Zane'a to strasznie podejrzany typ: niby troskliwy ojciec rodziny, ale chodzi po klubach i napastuje obce kobiety, do tego najwyraźniej jest bardzo bogaty (ciekawe, na czym się tak dorobił, zwłaszcza że wychował syna na złodzieja ;) ) i niezbyt inteligentny (a już na pewno ma problemy z kontrolowaniem emocji). Ale jedno mu trzeba przyznać - od razu poznał się na Anastazji! :D #teamAnastazjahaters
Mały Henryk wyrasta na dużego pantofla. :D Co się dziwić, wychowuje się z samymi dziewczynami. Zrobią z niego męża idealnego! :rotfl:
Pani Littleforest już chyba więcej nie PRZYBĘDZIE do cukierni Tiany. :haha: Świetnie przerobiłaś te zdjęcia. :love:
Eh, tak jak przypuszczałam, przez głupie sentymenty Tiany kolejna rodzina cierpi... ;/ No dobra, przecież wiemy, to nie wina Tiany, tylko wyzwania księżniczek. xD
Podoba mi się ta młoda wersja zawziętej Belli. B) Wygląda jak zła siostra mojej grubaski. :D Iiiii właśnie wymyśliłam kolejny wątek do relacji. xD Nieeeeee!
Genialnie opisałaś scenę kłótni w domu Tiany i Naveena, aż czułam te emocje. :aww:
HA HA! Wiedziałam, że to ta ścierka Anastazja! 8D Czekam na lincz. <wcina popcorn>
Co do bonusa: a więc to było to "ważne spotkanie", na które musiała iść, kiedy zostawiła Tianie dzieci? xD
Obrazek

Awatar użytkownika
Lion
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 456
Rejestracja: 15 lut 2015, 23:00

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Lion » 12 lut 2018, 23:14

MalaMi95 pisze:W tym momencie musze ci powiedzieć, że pisząc wątek Iana i Mai zainspirowałam się pewną parą z twojej relacji. Pisząc wciąż miałam ich przed oczami x) (Możesz zgadywać jaką choć i tak ci nie powiem do pewnego momentu ;))

Także… Czuj się odpowiedzialny za los Iana! xD
O, to mnie zaskoczyłaś! :O Hmm, Roza i Hektor? Był moment rozstania (tu - śpiączki), Hektor poznał wówczas kogoś nowego, ale to było chwilowe i nieznaczące, ostatecznie ponownie związał się z Rozą, a Ian, analogicznie, będzie z Odie? Mam też inne typy, ale jeszcze bardziej naciągane. :D Np. Nina i Don - dopiero po jej "śmierci" sim poznał prawdziwą miłość, Fionę, czyli w tym wypadku to Maja byłaby prawdziwą miłością Iana... Kurczę, nie wiem, chyba nie pozostaje mi nic innego, niż czekać.

Co do relacji, na początku uznałem, że to Aleksa powinien bardziej martwić fakt, iż Anastazja ma chłopaka, ale w sumie to Lotta lepiej wie, jak można wykorzystać przedstawiciela płci przeciwnej, także jej rozterki mają sens. :D Nie sądziłem za to, że psychol, który za nią łaził i próbował wykorzystać, na co dzień jest właścicielem wypasionej chaty i kochającym tatusiem... W sumie szkoda, że Aleks nie dał mu w gębę, ale fakt, na dłuższą metę jedynie sam miałby z tego kłopoty. Zaś ta jego "kuzynka" jest ciut... irytująca. :curious: Tak, wiem, że w jej historii to Bella jest tą złą, która jak zwykle stała się niszczącą marzenia zołzą, ale serio tak całe życie wzdychać do Aleksa i robić z siebie taką ofiarę? Ech, chyba jestem za mało romantyczny na takie wątki. :D
Podziwiam Tianę, ja nawet jednego dziecka nie wziąłbym do pracy, co dopiero takiej gromadki. ;) Może i pani Littleforest nie przyjdzie więcej do cukierni, ale za to inni długo będą mówić o tym zdarzeniu, co w sumie będzie swego rodzaju reklamą!
Wiedziałem, wiedziałem, że to Anastazja jest porywaczem! W dodatku słabo rozgarniętym. Jak mogła się łudzić, że w sytuacji, gdy porwie kolejne dziecko, Tiana jakkolwiek nie zareaguje? Jestem strasznie ciekawy, co się teraz stanie!

Awatar użytkownika
Gunia
Scenarzysta
Scenarzysta
Posty: 234
Rejestracja: 15 gru 2013, 13:59

Pamiętniki Łabędzi

Postautor: Gunia » 01 kwie 2018, 23:55

Rany, Twoje relacje są tak długie, że muszę czytać na dwa razy :D
Ojciec Zane'a to ten niedoszły lowelas? Dobrze, że mu zdzieliła :D jestem dumna z Lotty. Nie powinien oskarżać Annie, ale jak chyba kiedyś wspominałam, sama jest sobie winna będąc z tym Zane'm. Niech się bierze za kuzyna! #teamDiannie
Tiana i "Szóstka w pracy" - była taka bajka :D bardzo ją lubiłam :) Dzieci to mają pomysły. Z mojego doświadczenia wiem, że doskonale potrafią sobie rozplanować zadania, stąd atak na ciasto był jak najbardziej na miejscu :D biedna pani Littleforest!
Andżela jest koleżanką z przeszłości? Takie to tylko sprowadzają kłopoty... Oby nie wyniknęło z tego nic niedobrego.
Dlaczego Tiana nie chce powiedzieć, kim jest porywacz? To może być tylko...
WIEDZIAŁAM ŻE ANNIE! Ale... Czemu? I jak?! Och, nie trzymaj nas w niepewności!


Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 10 gości