Po świątecznym przyjęciu w pałacu, Junior i Evie mieli dla swoich pociech jeszcze jeden prezent. Nie ma bardziej świątecznego podarku niż szczeniaczek, prawda?
Niestety pan ze schroniska idąc do rezydencji Delgato upadł i złamał sobie kark.
Piesek na szczęście dotarł.
— Spodziewałem się czegoś większego... — mruknął Junior spoglądając na stworzenie mogące spać w jego bucie.
Oczywiście kot nie poszedł w odstawkę (chociaż tak zesztywniał, że Eveline bez problemu ustawiłaby go na półce obok reszty kolekcji).
[Na zdjęciu Dominika albo Zofia, siostra Eveline, urosły jakoś w okolicy świąt, ale nie pamiętam która to która.]
Zima tego roku była naprawdę intensywna. Przez okno widać było tylko, jakby ktoś zasypał swiat proszkiem do prania.
Oleksander zapadł w sen zimowy. W kurtce, czapce, brudnych spodniach i butach. Oczywiście nikt nie był na niego zły z tego powodu, w końcu od czego jest służba *arogancki śmiech wyższych sfer*
Homer dbał jednak o swojego siostrzeńca Oleksandra. Oligiusza, jako przychlasta i lizusa już skreślił, szczególnie po tym, kiedy przyłapał go na zaśmiecaniu kuchni odkrywając tym samym jego drugie oblicze.
Jego szaroskóry bliźniak miał jednak jakiś potencjał, który Homer dostrzegał. Mając głęboko w sercu dbałość o ród, pilnował kiedy mógł, aby siostrzeniec nie opuszczał się w edukacji. Kiedy mógł, czyli jeden dzień, bo miał zbyt dużo na głowie, żeby pamiętać o wszystkich swoich postanowieniach. pomimo tych śmiesznych okularów i dystansie godnym prawdziwego krakowskiego dresa, chciał pójść w ślady ojca i już teraz wziął na barki przyszłość królestwa. (Co objawiało się po prostu życiem jak każde przeciętne dziecko z wyjątkowym zadręczaniem się myślami o swej niewiedzy dotyczącej zarządzaniem królestwem).
Nadszedł ważny dzień dla Homera - stanie się nastolatkiem! Od teraz będzie zobowiązany podjąć faktyczne kroki aby objąć w przyszłości władzę w państwie. Co prawda kilka wieków temu już tego dnia odbyła by się koronacja, jednak teraz trochę bardziej odpowiedzialnie się do tego podchodzi. Poza tym, Królowa Matka wcale nie sprawuje się źle w roli regentki (o czym później się przekonacie).
Na przyjęcie do ich ulubionego klubu przybyła cała rodzina. Niestety nie wszyscy przybyli w dobrych nastrojach... (Co zbroiłeś, Junior?)
Oto magiczny czas, teraz zdobędę potęgę — myślał Homer, po czym zdmuchnął świeczki...
...a widząc ucieczkę matki poczuł, że coś jest nie tak.
Wyrósł na przychlasta!
Muszę szybko się przebrać, nim Oligiusz mnie zobaczy — pomyślał nerwowo i ulotnił się przypudrować nosek.
Po przyjęciu kilku wybrańców udało się do pałacu na afterek. Przybył Junior bez żony...
...oraz Horacjusz bez skarpet.
Homer rozpoczął swoje przygotowania do objęcia władzy od krótkiego treningu wstępnego. Następnie, skonsumował naczosy z sosem majonezowym. Najpierw masa, potem masa.
Afterek ogólnie był bardzo udany. Odbył się w wąskim, męskim gronie. Homer, jego bracia oraz ulubiony siostrzeniec.
Można było pomyśleć, że na drugi dzień Homer raczej nie opuści swojego pokoju przed 10, lecz zadziwił rodzinkę będąc na nogach już o 7 i ucząc się przyszłego zawodu.
— Zdecydowanie nadajesz się do tego lepiej niż ja — stwierdził Junior.
— Henryczku, czy na pewno między tobą a Evie wszystko w porządku? Nigdy wcześniej u nas nie nocowałeś...
— Jest dobrzee... Tak... To po prostu urodziny Homera, wiecie, taka ważna okazja... To ja lecę do pracy!
— Uwaga wszyscy! W związku z nadchodzącym Nowym Rokiem, pragnę coś zakomunikować! — Ogłosił Homer w sylwestrowy poranek.
— Kupiłeś sobie nową piżamę i już nie będziesz wyglądał jak uciekinier z więzienia? — Spytała czule Honoratka.
— Zostaw moją piżamę w spokoju, Marian ma taką samą bluzkę, tylko w innym kolorze!
— Właśnie o kolor mi chodzi.
— Ale jakbym nosił taką jak on to by wyglądało, jakbym w ogóle nie miał niczego na sobie — mruknął prężąc swoje szare ciało i zrezygnował z obwieszczenia.
Cóż takiego planował Homer? Otóż wraz z Oleksandrem nauczyli się pradawnej noworocznej pieśni rodowej i chcieli nauczyć reszty ją śpiewać. Skoro jednak tamci nie chcieli współpracować, postanowili sami ją zaśpiewać podczas przyjęcia. Niestety okazało się, że wszyscy znają słowa i radośnie dołączyli do Homera i Oligiusza, ku niezadowoleniu obu panów.
Pieśń była dość chwytliwa, dlatego nawet Pierce i była opiekunka szybko się jej nauczyli i śpiewali razem przy kominku.
Sylwester był również okazją do świętowania urodzin Marianny i Marcjanny (które w końcu przestały wyglądać identycznie), a także Królowej Matki.
Podczas konsumpcji tortu Królowa matka rozważała poważnie farbowanie włosów. Co prawda siwy kolor kojarzył jej się z Henrykiem, ale z drugiej strony nie chciała wyglądać jak emerytka. Starała się też nie myśleć o swojej sylwetce, która pomimo największych starań odwdzięczyła się totalnym sflaczeniem, szczególnie biustu. Połowa garderoby (jak nie więcej) do wywalenia - trudno jej będzie teraz dobrać odpowiednie ubrania.
Specjalną noworoczną niespodziankę miał również król Henryk dla pani lokaj, odwiedzając tego dnia tylko i wyłącznie jej łazienkę.
Dni mijały jak szalone. Królowa Matka (jak i Honorata) doliczyły się już kilku nowych zmarszczek na przystojnej buźce Juniora. Obie w głębi serca bardzo marzyły o tym, aby doczekał się on syna, który odziedziczy po nim twarz. Mała Marianna o tym nie wiedziała, ale w głębi serduszka miała to samo marzenie.
Podczas gdy panie wzdychały do piękna pierworodnego, panowie bawili się w pokoju dziewczynek. Po Oleksandrze można się było spodziewać wszystkiego, ale Marian? Czyżby praca aż tak go męczyła?
— Będziesz się nazywać Klotylda i będziesz sprzedawać swoje ciało za dżinsy — powiedział Oleksander. Marian odkaszlnął nerwowo.
— Nie rozumiem chyba, synku.
— To taki żart, tato — odpowiedział chłopiec i oderwał lalce górną kończynę. — Wystarczy, że sprzeda jedną rękę i już nie będzie mogła samodzielnie ubrać dżinsów. A jak sprzeda drugą to już w ogóle. A co dopiero nogi...
— Ha... Ha... ha...
— No dokładnie.
Budżet królestwa nie wyglądał najlepiej. Chociaż Marian pracował ile mógł, rachunki za ogrzewanie pałacu spłukały ponad połowę skarbca. Królowa postanowiła wrócić do tradycji przodków i powołała do pracy chłopów pańszczyźnianych... a raczej chłopki, gdyż wśród przywołanych malarek były tylko kobiety.
Chociaż Królowa brała pod uwagę przy rekrutacji umiejętności kandydatek, to, co zaprezentowały, miało dość zaskakująco niski poziom. A przynajmniej częściowo. Nie było jednak czasu na wybrzydzanie. Tego dnia obrazy stały się głównym towarem eksportowanym z Simpaństwa.
Podczas, gdy Królowa wykorzystywała obywateli do zarobienia na pałac, Honorata wciąż usilnie starała się być jak najlepszą matką. Kupa podarowana jej przez Papcia Mroza bardzo uderzyła ją w serduszko.
— Oleksander mi mówił, że matka tuli cię do snu bardziej niż jego. Jesteś baba, a nie facet. Facet to przykrywa się workiem do ziemniaków i jest dobrze — rzekł Homer wszechwiedzącym tonem.
— Tylko że ja się wyspałem, a on raczej nie — westchnął Oligiusz, który od czasu podrośnięcia Homera stał się bardziej śmiały. W końcu nie chodzili już do jednej szkoły i zagrożenie pobicia nie było już tak realne.
Prawdę mówiąc to Oligiusz już zupełnie nie bał się Homera, jako że ten zajęty obowiązkami, nie miał już czasu na gnębienie nielubianego siostrzeńca.
Król Henryk co jakiś czas pojawiał się, aby obserwować, jak radzi sobie jego następca...
...Oleksander postanowił zostać Troskliwym Misiem o zapachu truskawki (ale to tylko na godzinkę, w piżamie było wygodniej)...
...zaś chłopki malowały z takim zacięciem, że nawet nie chowały parasola, kiedy wchodziły do pałacu aby malować na zapasowej sztaludze.
Zgodnie z tradycją, Henryk podjął się również pracy po szkole, aby poczuć trudy człowieka pracującego już teraz, jednak wraz ze szkołą i nauką w domu tworzyło to zabójczą mieszankę, tak że czasami zdarzało mu się zasnąć w kąpieli.
Honorata nie komentowała najnowszego przedsięwzięcia matki, gdyż miała do niego mieszane uczucia (chociaż odkąd chłopki dodatkowo sprzątały w domu, była do tego bardziej przychylna). Unikała ich, jak mogła. Niestety trudne to było podczas robienia obiadu, kied jedna z nich bawiła się pluszowym motylkiem przy kranie.
Urodziny Mariana nie były jakieś wystawne. Może i jakiś czas temu jako jedyny zarabiał na utrzymanie i pracował najciężej, teraz jednak w ilości pracy zdecydowanie pobił go Homer (na zdjęciu w służbowej polówce), zaś chłopki pańszczyźniane generowały tygodniowo przychód nieporównywalnie większy od rocznej pensji Mariana.
Królowa sama chętnie wdziewała strój chłopek, aby dodać im otuchy i również malowała. Pewnego dnia postanowiła sportretować słynnego Jima Pickensa, któremu zawdzięcza inspirację.
W Simpaństwie rozpoczął się kolejny Festiwal Miłości. Tym razem rodzinę królewską reprezentował książę Henryk Junior z małżonką...
— I jak ci się podoba mój strój?
Na Festiwal wybrał się również Homer. Ciało i umysł miał już bardzo wyćwiczone, ale wciąż brakowało mu jednego elementu prawdziwego władcy - małżonki. Znalazł więc jakąś gorącą harcerkę i mniej ładną, ale wciąż płci żeńskiej, dziewczynę, po czym rozpoczął niezobowiązującą konwersację. Niestety obie panie zajmowały się niegodną przyszłej królowej pracą, tak więc Homer musiał szukać dalej.
Evie w tym czasie zmieniła strój, aby ponękać dłużej męża.
Festiwal uświetniła obecność księcia wampirów...
...oraz jego kłótnia z małżonką.
— Może i mam nieograniczony czas życia, żeby na ciebie czekać, ale to nie oznacza, że faktycnie mam go marnować na to!
— Siema, Homer, jak tam poszukiwania?
— Siema, Junior, jak tam żonka? Może jakby przestała straszyć wyglądem to bym kogoś znalazł!
— Nie wiem, o czym mówisz. Może napij się tej herbatki, jakoś mi po niej weselej, hoho...
— Jaka urocza spódniczka, kochanie! Ale jak chcesz, to wciąż mogę się jej pozbyć, jeśli wiesz co mam na myśli, hoho.
— W końcu trafiłam w twoje gusta, hihi? A co u ciebie, Homer, hehe?
— Dajciemiwszyscyspokój.
Henryk był ostatnio naprawdę wrażliwy na punkcie swojej rodziny. Denerwowała go sama ich obecność.
Festiwal dobiegał końca i Henryk już tracił nadzieję na spotkanie przyszłej małżonki, kiedy dostrzegł JĄ. Długa biała suknia, elegancko upięte rude włosy. Zdążył tylko się przedstawić, kiedy zniknęła. Ale ją znajdzie.
Wracają do domu zgarnął matkę, która przyszła sobie nie wiadomo kiedy do pobliskiego baru w stroju wieśniaczki myśląc, że nikt jej nie pozna. Homerowi to się nie spodobało, ale nie był zły długo, gdyż myśli zajęła mu tajemnicza rudowłosa. Jeszcze dzisiaj znajdzie więcej informacji o niej w państwowych aktach.
Nadzieja umiera ostatnia, a w tym przypadku już umarła.
Homer odkrył bowiem, że rudowłosa piękność ma męża. Przejrzał również akta pozostałych spotkanych na Festiwalu panienek i znalazł jakąś, z którą chyba jeszcze raz porozmawia.
A po kogo naprawdę przyszła śmierć? Po panią lokaj. Wzięła upadła i umarła. Królowej się to nie spodobało, bo dopiero co odebrała jej nową garderobę i teraz będzie musiała oddać do poprawek dla kolejnego lokaja.
Jak widać na zdjęciu, śmiercią pani lokaj nikt się nie przejął.
Właściwie zrobiło się całkiem miło. Od wyprowadzki Evie w domu nie słyszało się muzyki skrzypiec.
Kolejne przyjęcie urodzinowe rozpoczęło się od rzucenia przez Oleksandra śmierdzącej bomby (to nie tak, że po prostu się nie myją).
Na przyjęcie przybyła nastoletnia już Eveline, którą zachwycali się wszyscy przybysze.
Honorata zaś ze zgrozą przyjęła fakt, że Pierce jest już emerytem. Na szczęście Karolina również najmłodsza nie była. Otatnia szansa na swatanie!
Goście zadęli w wuwuzele, kiedy Oligiusz myślał nad życzeniem i dmuchnął w świeczki.
Przemieniony w przystojniaka odzianego w kolory swojego pokolenia, rzucił tylko krótki uśmiech w stronę "waszej wujowości", której jeszcze mniej chciało się przebywać z rodziną. Dlaczego taki przychlast wyrósł tak idealnie? Homer miał nadzieję, że Oleksander po dorośnięciu skupi na sobie całą uwagę.
Nadszedł i czas na młodszego bliźniaka. (Oligiusz już zabrał się za bajerowanie barmanki.)
Ulubiony siostrzeniec Homera nie mógł wyrosnąć na kogoś mniej dziwacznego.
— Już lepiej by mu było w fioletowym sombrero — mruknął ktoś w tle.
Porozumiewawczym spojrzeniem, Homer i Oleksander dali sobie znać, że lepiej być nie mogło.
Super idealny nawet z koszulki do pływania Oligiusz, właśnie szpanował przed ojcem jakimiś słabymi tekstami, a tuż obok tort jadła Królewska Opiekunka, która jakimś cudem wciąż żyła i miała się dobrze.
Honorata zaś zajęła się swoją bratanicą, wypytując ją o to, czy nie ma już kogoś na oku. Czyli standardowe rodzinne spotkanie.
Impreza nie trwała tak długo jak u Homera, ale i tak wszyscy dobrze się bawili. Najlepiej chyba Oleksander, gdyż czerpał niesamowitą satysfakcję z reakcji matki i babki.
— Oh, Henryku, co myśmy zrobiły nie tak, że on wyrósł na coś takiego?
— Retyyy, ale tu syyyf. Co ta lokajówna się tak obija?
— Nikt nie zabrania ci myć po sobie, Oleksandrze.
— Ehhh, co za brat mi się trafił!
— Nie narzekaj na Oligiusza — odezwała się w końcu Królowa, którą zabolał atak na swojego ukochanego wnusia.
— Babciu, wyszorowałem pędzle chłopek — wyszczerzył się Oleksander.
— Oh, mój kochany wnuczuś!
[ Tu powinien być zrzut ekranu z przytulającą się Królową do Oleksandra, ale jakimś cudem go nie mam. ]
Po rozwiazaniu kwestii kto jest ukochanym wnuczkiem babci, Oleksander poszeł pomedytować. Ćwiczenia fizyczne nie zachęcały go, wolał posiedzieć i nic nie robić, udajac, że wcale nie zasnął.
Honorata zaś odniosła wielki sukces, gdyż Karolina i Pierce w końcu zaczęli rozmawiać ze sobą.
Zawiłości simowej genetyki. Ktoś powinien zrobić z tego doktorat.
Za dużo tych dziedziców. Może jakieś drzewko genealogiczne? 
Ale ale, skoro król zmarł, a jego dziedzic jest w wieku szkolnym, kto będzie sprawował władzę do czasu osiągnięcia pełnoletniości przez Homera? I jakie są kolory drugiego pokolenia? Szaleju można dostać od tej wszechobecnej czerwieni. 
